Κυριακή του Δεκέμβρη στη Σύρο....

Κάθομαι στο μπαλκονάκι του δωματίου μου λίγο πριν φύγω για το λιμάνι. Πάνω από τη θάλασσα. Ενα με τη θάλασσα. Ανασαίνω κι ηρεμώ μαζί της. Στο βάθος ενα κρουαζιερόπλοιο πλησιάζει. Δεκέμβρης, κοντεύουν Χριστούγεννα και δε φοράω πανωφόρι...Ψιχάλες μου δροσίζουν τα μάγουλα και στέκονται στα τζάμια των γυαλιών μου. Μα δε μ'ενοχλεί. Λίγο πριν περπάτησα πολύ. Στα Βαπόρια με μια στάση στην εκκλησια του Αγίου Νικολάου. Καθε δυο βήματα σταμάταγα για να φωτογραφίσω. Λες και ερχόμουν πρώτη φορά. Κι όμως νιώθω όπως την πρώτη φορά. Αλλά απολαμβάνω την ομορφιά του νησιού με περισσοτερη ηρεμία και περπατώ στα πλακόστρωτα δρομάκια με μεγαλύτερη σιγουριά. Τέλειωσε και το επαγγελματικό κομμάτι -επιτυχώς- και είμαι πιο χαλαρή. Αν δεν είχα αυτό το σφίξιμο στο στομάχι για τους κατάδικούς μου λόγους θα άφηνα το νησί με ένα πασιφανές χαμόγελο. Τώρα το χαμογελο είναι λίγο μελαγχολικό αλλά υπάρχει εντός μου.

(Texted in :Συρος ξενοδοχείο Ερμής 19/12 14:45)

Ps: θα επιστρέψω.......

The sounds of silence...

Λατρεύω τους ήχους της σιωπής. Τότε που δεν ακούγεται απολύτως τίποτα. Που κλείνεις τα μάτια κι ακούς το μέσα σου. Που ακούς τα τραγούδια που έρχονται στο μυαλό σου - και πίστεψέ με έρχονται βροχή σε ένα non-stop playlist που δεν το πιστεύεις! Σου έρχονται και λέξεις και σκέψεις...

- ...ίσως και να μην τ' αντέξεις...


...και μνήμες και στιγμές και φαντάζεσαι όσα δεν έχεις και ζεις ανύπαρκτες στιγμές και ξαναζείς εντάσεις....Άλλοτε πάλι είσαι στο μηδέν. Δεν ακούς, δε μιλάς, δε βλέπεις. Συντροφιά έχεις μόνο τους γνώριμους ήχους του σπιτιού: η βρύση που λίγο στάζει, ο ήχος του ξύλου από τα παντζούρια, ο θόρυβος του ψυγείου, οι λεπτοδείκτες του ρολογιού της κουζίνας που τους ακούς μόνο εσύ - γιατί είπαμε: ακούς υπερβολικά καλά - τα χοροπηδητά από το επάνω διαμέρισμα σταθερά πάντα τις ίδιες ώρες της ημέρας, τον έξω κόσμο που σιγοσφυρίζει, που τρέχει αγχωμένος το πρωί, που γυρνάει νυσταγμένος αργά τα απογεύματα, τους οδοκαθαριστές που σκουπίζουν, το συναγερμό από το αμάξι του γείτονα που ξέχασε να απενεργοποιήσει για να μπει στο αμάξι - καινούρια συστήματα για γενιές μαθημένες αλλιώς....

Πόσα μπορώ να γράψω ακόμα....και να φανταστείς δεν είπα τίποτα για τους ήχους της νύχτας....για τους ήχους από την κίνηση των δέντρων, μια κουκουβάγια που ακούγεται από κάπου μακρυά, τις γάτες να μαλώνουν, τους σκύλους λίγο πιο κει στη δικιά τους περιοχή, τη χαλασμένη εξάτμιση που "πληγώνει τη σιωπή", την μικρή μου να ανασαίνει βαριά όταν κοιμάται τόσο ξένοιαστη, τόσο όμορφη....και τόσα άλλα, τόσα άλλα...

Σήμερα όμως το πρωί που βρίσκομαι μόνη σε μια αναπάντεχη ηρεμία δε θέλω σιωπή...θέλω μουσικές....θέλω να φύγω με τις μουσικές που μου αρέσουν....να πάω μέχρι το Μεξικό με τη Lila Downs και την κραυγή της (Llorona) και να φέρω στο νου μου τα χρώματα της χώρας...να ακούσω την Ελευθερία σε ένα ποίημα του Ρίλκε με τσέλα και λούπες (γιατί δεν το βάλαμε αυτό στο playlist του Μεγάρου άραγε;)....να ξεχαστώ με τα εννιά εγκλήματα του Damien Rice, να δακρύσω με το "the winner takes it all" γιατί θα θυμάμαι εκείνο το αυγουστιάτικο σούρουπο στα Χανιά κι εμένα να παίζω το τραγούδι στο πιάνο και δίπλα μου τον Σ. να το απολαμβάνει και να μου ζητάει να το ξαναπαίξω, να σιγοτραγουδήσω το "φίλε" της Τάνιας, να ανοίξω το παράθυρο με το "Don't tell me that it's over" της Amy McDonald...Kαι τότε ν' ανασάνω...Κοιτάζω έξω και είναι όλα άσπρα...Χιόνι και ήλιος μαζί....Μια μέρα έφυγε και μια καινούρια μέρα ξεκινά......Βγαίνω έξω στο μπαλκόνι να νιώσω τη φύση...Κάπου μέσα ακούγεται το τραγούδι από το 2 του Κωνσταντίνου Β. ....Ξαναγεννιέμαι σήμερα κι ας πονάει όλο μου το κορμί από το τρέξιμο των δύο τελευταίων ημερών...Και οι ήχοι της Κυριακής θέλω να είναι ματζόρε κι όχι μινόρε...οπότε κλείνω εδώ και βάζω το κομμάτι στο repeat....

Η δικιά μου διαδρομή

Περνάω πολύ χρόνο οδηγώντας σε αυτή την γκρίζα πόλη...πραγματικά πολύ χρόνο στο αυτοκίνητο - πραγματικά γκρίζα πόλη.....Και πάντα νευριάζω που έχει πολλή κίνηση, που πρέπει να ξεκινάω αρκετά νωρίτερα για να είμαι στην ώρα μου- σιχαίνομαι να μην είμαι στην ώρα μου και το να με στήνουν επίσης.
Για άλλο όμως θα γράψω σήμερα. Θέλω να γράψω για τη συνηθισμένη μου διαδρομή. Γι' αυτά που βλέπω κάθε μέρα και που σήμερα αναρρωτιόμουνα για πόσο καιρό ακόμα θα κάνω τη συγκεκριμένη διαδρομή. Όχι όχι, δεν τρέχει κάτι...δόξα το Θεό είμαι πολύ καλά. Ούτε σκοπεύω να μετακομίσω - καλώς ή κακώς - δεν είναι εποχή για τέτοιες περιπέτειες. Απλώς αναρωτιόμουνα για πόσο καιρό ακόμα θα φεύγω κάθε πρωί μέσα από τα στενάκια της γειτονιάς μου για να γλιτώσω τα φανάρια στη Βενιζέλου και να πιάσω την Κηφισίας πιο ψηλά...αρκετά πιο ψηλά...λίγο πριν θα στρίβω στα παράξενα δρομάκια με τις ανηφοροκατηφόρες και τις απίθανες λακούβες τις οποίες θα αποφεύγω με απίστευτη ακρίβεια, θα αφήνω το φαρμακείο στα αριστερά μου και θα περνάω πάντα τη διασταύρωση σταματώντας στο στοπ, θα περνάω από τους παππούδες που έχουν το καταπληκτικό μαγειρίο -άραγε για πόσο ακόμα; -, από το ταχυδρομείο και την τράπεζα Πειραιώς λίγο μετά κι ύστερα θα διασχίζω κάθετα έναν κεντρικό δρόμο για λίγα μέτρα μόνο για να μπώ σε έναν πολύ γλυκό δρόμο, την οδό Εκάλης....θα συνεχίζω απολαμβάνοντας την ηρεμία μου και μετά θα στρίψω στο Μπενάκειο (που δεν ξέρω τι είναι ακριβώς) για να βγω Κηφισίας....είμαι όμως πια στην Κηφισιά πολύ κοντά και μέσα σε πολύ λίγο χρόνο...περνάω από την Κάβα και λέω ότι την επόμενη φορά θα σταματήσω - μα πέρασαν 8 χρόνια κι ακόμα δεν το κατάφερα - περνάω τον Ελευθερουδάκη και φτάνω στον Τροχονόμο και συνεχίζω....στο βάθος δεξιά μου το ΚΑΤ - α ρε Τωνάκι μας λαχτάρισες το καλοκαίρι! - στα αριστερά μου το Άλσος Συγγρού - πρέπει να πάω την Μ. εκεί καμιά βόλτα - και λίγο μετά αρχίζουν οι μεγάλες στροφές στο Μαρούσι - πόσους έχω δει να στουκάρουν τα βράδια και να καταλήγουν σε βιτρίνες καταστημάτων ...! Και συνεχίζω αφού χαζέψω τα λάβαρα στους στύλους του δρόμου για να δω τι τρέχει στην πόλη...φτάνω σιγα σιγα στο δαχτυλίδι...μιλάω στο κινητό, ακούω πότε Σκάι και πότε Δίεση - άλλοτε πάλι δεν ακούω τίποτα απολύτως - κι αισίως δεξιά μου το Ολυμπιακό Στάδιο...ώπα! Σε λίγο θα δω και το Υγεία...να 'το - πανάθεμά το! Πιάνω δεξιά λωρίδα και βγαίνω στον παράδρομο.....πάω σιγά εκεί γιατί φοβάμαι μην ξεπεταχτεί κανένας.....συνεχίζω για λίγο κι αρχίζω τις στροφές για να καταλήξω απέναντι από το γραφείο στη Φιλοθέη και να πάρω καφέ από εκείνο το κορίτσι στο Γρηγόρη....το χαμογελαστό που μόλις με βλέπει ξέρει τι θέλω και δε χρειάζεται να παραγγείλω....πάντα της αφήνω κάτι.....δεν αλλάζω τον καφέ της με τίποτα! Είναι ο δεύτερος καφές της μέρας και θέλω να είναι ισάξιος με τον πρώτο. Όταν πάρω και τον καφέ περνώ απέναντι και παρκάρω....Έφτασα εκεί σώματι...αλλά οι σκέψεις μου μπορεί να είναι οπουδήποτε.....
Κι έτσι περνάνε οι μέρες....μερικές φορές υπάρχει απόκλιση. Η κατάληξη είναι στο Χίλτον και τον καφέ τον παίρνω από το "Σταμάτημα του χρόνου" (για όσους γνωρίζουν)....
Κι είναι ωραία η διαδρομή. Και δεν την έχω βαρεθεί. Κάθε μέρα βλέπω κάτι που δεν είχα προσέξει.
Κι όταν φεύγει ένα μαγαζί για να έρθει ένα άλλο στενοχωριέμαι. Κι όταν κάτι τυχαίνει και δεν πρέπει να ακολουθήσω τη συγκεκριμένη διαδρομή χαλιέμαι και δυσκολεύομαι να συνεχίσω. Κοίτα να δεις πού φτάσαμε! Συνειδητοποιώ πόσο ανάγκη έχουμε την σταθερότητα. Μέσα από αυτά τα μικρά και καθημερινά. Τόσο απλά, τόσο καλά, τόσο ωραία. Το έχω ξαναπεί αυτό. Αλλά είναι τόσο αληθινό.
οπότε δεν με πειράζει.....

Μη φεύγεις....

H μέρα ξεκινάει...τη νιώθω...η νύχτα είναι ακόμα εδώ...γύρω μου, μέσα μου....
ναι, ξημερώνει....μέσα απ' τις γρίλιες μπαίνει φως....κοιμούνται όλοι ακόμα....κι εγώ κοιμάμαι....το ένα μου κομμάτι κοιμάται, μάλλον βαθειά...το άλλο μου όμως κομμάτι δε λέει να κλείσει μάτι.....

Μη φεύγεις....


Δε φεύγω, εσύ έφυγες....πάντα έφευγες...κι όταν ήμασταν μαζί εσύ πολλές φορές δεν ήσουν εκεί...εγώ ζήταγα η αγάπη να εφευρεθεί ξανά....


Ξημερώνει...δίχως φως....

Όλα στο φως...


Όχι σήμερα, δεν εξυπηρετεί κανένα, δεν έχω διάθεση να εξηγώ...ούτε να προσπαθήσω....θα δω το φως στην πραγματική του διάσταση, θα κάνω πως δε γνωρίζω εκείνο το άλλο φως....που αποκαλύπτει, που προκαλεί, που με προσκαλεί, που σε προσκαλεί...

Μα δε θα είμαι εκεί....


Αυτό ακριβώς θέλω να αποφύγω! Θα μ' έχεις όμως στο νου σου, στην άκρη τ' ουρανού σου; Ποιος ξέρει; Μπορεί και όχι. Αυτό όμως δεν αλλάζει τίποτα εντός μου. Είσαι ο ακριβός μου....και γι' αυτό ζητάω μαζί...μαζί._


(χτες ακούγοντας το τραγούδι "Μη φεύγεις" {Κυπουργός - Νικολακοπούλου} σε μια πρόβα έγραψα αυτό το φανταστικό διάλογο...διάλογο με εαυτόν; διάλογο δυο εραστών; δεν ξέρω...αυτό είναι το ωραίο....να ταξιδεύει ο νους....)

Who will comfort me?

Τρέχει η μέρα, τρέχουν οι άνθρωποι, τρέχουν όλοι, τρέχω τρέχω κι εγώ....!
- Πού θες να φτάσεις;
Έλα μου ντε! Πού; Γιατί; Κι άμα φτάσω, τι έγινε;

My soul is a weary....

Να ξυπνήσω στην ώρα μου, να ετοιμάσω πρωινά, να κατεβάσω την μικρή στο σχολικά. να προλάβω να βάλω το πλυντήριο, να αφήσω δουλειά στην κοπέλα που θα έρθει αργότερα, να κάνω λίστα για τα ψώνια - ναι, αλλά πότε θα προλάβω να παω; - , να φτάσω στην ώρα μου στο ραντεβού, να μην ξεχάσω να πω ό,τι πρέπει στο ραντεβού, να βρω το στούντιο στην Παιανία για το μεσημέρι, να πάρω δώρο για το παιδικό πάρτυ που είναι καλεσμένη η Μαριλένα την Παρασκευή, να βρω 500 € τώρα!, να θυμηθώ να φάω κάτι για να μην σωριαστώ, να γυρίσω 5μιση σπίτι για να δω τον μηχανικό, να διαβάσω μετά την μικρή, να στείλω μέηλ, φαξ, sms, να πάρω ένα κάρο τηλέφωνα και να απαντήσω σε άλλα τόσα, να δω πώς προχωράει η αφίσα για το Π. και να βρω πιανίστα για το Μ. γιατί σήμερα αρχίσανε οι πρόβες και πιανίστα μπορεί να μην έχω,   να..., να...., να θυμηθώ να είμαι εγώ, να είμαι γυναίκα, να είμαι εγώ....εγω;;;;; Εγώ όλα αυτά;
Βάζω λοιπόν ένα ωραίο δισκάκι της Melody Gardot να ηρεμήσω. Who will comfort me? Αυτό ακριβώς!
Άσε που παθαίνω και το άλλο καταπληκτικό δηλαδή: εκεί που λέω "ουφ, έφτασα" , στο επόμενο δευτερόλεπτο σκάει κάτι άλλο. Δυο βήματα μπροστά και τέσσερα πίσω δηλαδή....

My home is a wreckage...

Α ναι! Καλά τα λέει η Melody....Έχω και ζημιά στα υδραυλικά. Αυτό πού το πας; Τι θα πληρώσω πάλι και τι θα τραβήξω με τη μαστοράντζα...Ασ'τα! Τουλάχιστον θα μου τα δώσει η ασφάλεια; Άλλο πάλι κυνήγι αυτό.... 

Οι γραφές μου δεν είναι γοητευτικές τώρα τελευταία. Ούτε έχουν την χαρμολύπη που έχουν συνήθως. Περνάω μια φάση που τα πρακτικά που έχω να κάνω με πνίγουν και με κατατρώνε. Τόσο που μου παίρνουν τη σκέψη και τη φωνή. Η μόνη μου διέξοδος αυτή την περίοδο είναι τα τραγούδια που πετυχαίνω στο ραδιόφωνο στις διαδρομές που κάνω αναγκαστικά και τα τραγούδια που φυλάω για να οργανώσω το ipod μου κάποια στιγμή, οι αγκαλιές της κόρης μου κάθε πρωί που την ξυπνάω, οι μυρωδιές που μάζεψα απ' το βουνό την Κυριακή και που θα με βοηθάνω να ανασάνω ως να έρθουν τα Χριστούγεννα, το γνώριμο χάδι του λίγο πριν με πάρει ο ύπνος κουρέλι στον καναπέ, και η μάζωξη που θα οργανώσω απόψε με φίλους στο σπίτι. Έτσι απλά, με pinot grigio, pasta και ένα μεγάλο χαμόγελο... κουρασμένο...αλλά αληθινό....

This will comfort me at least tonight....