Γεννήθηκα στην Αθήνα, αλλά δε μεγάλωσα στην Αθήνα. Την Αθήνα την είχα πάντα άχτι, την έβλεπα με θαυμασμό. Την Κρήτη την αγαπούσα. Την Αθήνα την θαύμαζα. Είχα στο μυαλό μου ότι εκεί συμβαίνουν όλα τα ωραία, όλα τα σπουδαία. Για μένα σπουδαία ήταν τα μουσεία που δεν είχαμε στην επαρχία, οι εκθέσεις που δε μπορούσαμε να δούμε. Οι παραστάσεις στο θέατρο και οι προβολές ταινιών στο σινεμά και το χειμώνα - εμείς τότε είχαμε μόνο θερινό κινηματογράφο (κι εδώ και χρόνια στο χωριό δεν έχει ούτε αυτό!). Και βέβαια οι συναυλίες, οι μουσικές παραστάσεις τραγουδιστών που θαυμάζαμε και που κατοστάρικο - κατοστάρικο μαζεύα από το χαρτζιλίκι μου για να παραγγείλω αγαπημένα βινύλια τους.
Ακούγομαι παλιά; Είμαι. Από την άλλη, όχι και τόσο. Η Αθήνα ήταν επίσης για μένα αγαπημένα πρόσωπα. Η θεία Δ., η νονά μου η Ν. και η άλλη μου νονά που αγαπούσα λιγότερο, ο νονός μου ο Χ. και ο άλλος μου νονός που αγαπούσα λιγότερο. Αργότερα κάποιοι φίλοι που απέκτησα διά αλληλογραφίας και που τους συνάντησα κάποια στιγμή - ναι, τότε γράφαμε γράμματα. Ένα αγόρι μου που πέρναγε τα καλοκαίρια του στο χωριό με τη γιαγιά του και το χειμώνα του στα Πατήσια - και με αυτόν αλληλογραφούσαμε.
Αθήνα ήταν κι οι επισκέψεις στους ορθοδοντικούς και τους ορθοοπτικούς - πού τέτοια στην επαρχία. Αθήνα ήταν η τυρόπιτα από το Μικέ στην Μαβίλη, το μεσημεριανό στο Ιντεάλ με την μαμά - μερικές φορές και στο Κεντρικόν ή στον Κωστάρα - η βόλτα στη Σταδίου και η στάση στην Παλιά Βουλή. Αθήνα ήταν το Μινιόν τα Χριστούγεννα. Αθήνα ήταν η βόλτα στο Μοναστηράκι για βινύλια και wermacht - τρομάρα μας. Και όταν πηγαίναμε στην Αθήνα, είτε με τη μαμά, είτε χωρίς τη μαμά αλλά πάντα με την εποπτεία της θείας, Αθήνα ήταν τα διαμερίσματα με τα ασανσέρ.Ασανσέρ ή ανελκυστήρας. Βέβαια! Τρομερό μηχάνημα! Δεν είχαμε τέτοιο στο χωριό.
Αθήνα ήταν και τα ωραία μεγάλα σουπερ-μάρκετ. Εμείς είχαμε σούπερ μπακάλικα. Και στην Αθήνα πάντα έβρισκες μπανάνες. Στο χωριό αρχίσανε να έρχονται αφού είχα περάσει τα δέκα.
Και τότε στην Αθήνα έβγαινα μόνη μου, 7-8 χρονών, στο δρόμο για να πάρω τις εφημερίδες και τα τσιγάρα της θείας και στα 9 έφτανα ως την πλατεία Νέας Σμύρνης για να μας φέρω καϊμάκι από τον Γιώργο. Κι είχα κόψει και το accent του χωριού γιατί μια φορά με κοροϊδέψαν τα ξαδέρφια μου στην Κυψέλη και το πήρα κατάκαρδα.
Αθήνα μετά ήταν ο Λυκαβηττός κι οι Βράχοι με τις συναυλίες. Εφηβεία προχωρημένη κι εγώ πάντα έβρισκα τρόπο να πηγαίνω. Βοήθαγε το δωμάτιο που μου είχε διαθέσει η Δ. Ήταν οι καλοκαιρινές βουτιές στο Σούνιο με τη θεία Δ. και τις φίλες της. Και μετά παγωτά στο Aqua Marina. Ήταν οι γρανίτες στον Μπάτη και η βόλτα με τον ξάδερφο Μπ. που με είχε υπό την προστασία του. Με έβαζε και στη μηχανή. Ποτέ δεν το είπα στην μαμά μου. Και δε θα το πω.
Και τώρα η Αθήνα έγινε τόπος κατοικίας. Εντάξει, δε μένω Αθήνα-Αθήνα, μένω λίγο πιο έξω, αλλά Αθήνα είναι κι αυτό. Αλλά ζω στην Αθήνα.Μεγαλώνω στην Αθήνα. Δουλεύω εκεί. Έκανα το σπίτι μου στην Αθήνα.Μεγαλώνω το παιδί μου στην Αθήνα. Από μωρό την κατεβάζω στο Σύνταγμα, στο Μοναστηράκι, στο Παιδικό Μουσείο, στο Γκάζι, στην Ακρόπολη. Τώρα σχεδόν 9 με προτρέπει εκείνη να κατέβουμε στο Κέντρο για βόλτα. Της άρεσαν τα Εξάρχεια - τις προάλλες περπατήσαμε από την Πλατεία ως το Κέντρο Λόγου του Καστανιώτη Θεμιστοκλέους 104. Λατρεύει το Γκάζι - και το φαγητό το απομεσήμερο στην Κανέλλα. Της αρέσει να παίρνει το μετρό. Της άρεσε η έκθεση του Χατζημιχάλη στο Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης. Της αρέσει να ταΐζει τα περιστέρια στο Σύνταγμα και να χαζεύει την αλλαγή φρουράς.
Προχθές για άλλη μια φορά είδαμε την Αθήνα να καίγεται. Δεν κάτσαμε να το βλέπουμε πολλή ώρα, αλλά σταθήκαμε στις εικόνες έστω για λίγο. Η μικρή μου φοβήθηκε και μου είπε ότι δε θέλει να κατεβαίνουμε για να μη μας συμβεί κάτι. Όταν κοιμήθηκε, άνοιξα τον υπολογιστή και είδα περισσότερες εικόνες. Χάζεψα στο twitter και στο facebook, μπήκα σε ειδησεογραφικά portals. Και τι κατάλαβα; Βάρυνα. Κι άλλο. Και να πω την αλήθεια, δε με νοιάζει αν ήταν κουκουλοφόροι, μπαχαλάκηδες ή όπως αλλιώς τους λένε, αυτοί που έκαναν τις καταστροφές.Και ναι, πρώτα οι άνθρωποι και μετά τα κτίρια, ναι. Και ναι, υποφέρουμε και θα υποφέρουμε ακόμα περισσότερο, ναι. Κι εγώ είμαι αγανακτισμένη και θυμωμένη, ναι. Αλλά πραγματικά τι θα κερδίσουμε με την καταστροφή αυτή; Θα φέρει την χαμένη μας αξιοπρέπεια πίσω ή θα ιδρώσει το αυτί των ανίκανων που αναδείξαμε εμείς - και το τονίζω - στα διάφορα πόστα αποφάσεων και πολιτικών;
Εγώ θα κάνω κάμποσο καιρό να κατέβω με την μικρή για βόλτα στην αγαπημένη μου Αθήνα. Θα προσπερνώ την εικόνα της καταστροφής που πλέον θα την έχω συνηθίσει, όπως και την εικόνα των άστεγων στη Σταδίου και την 3ης Σεπτεμβρίου. Και το χειρότερο: μπορεί δίπλα μου κάποιος άστεγος να κείται νεκρός και να γίνει κι αυτό συνηθισμένο....μπρρρρρ......κρύωσα....
Στο επαναγράφειν.
υγ: Υστερογραφώ για να πω ότι όντως σήμερα στο σταθμό στο Μοναστηράκι ένας άστεγος βρίσκεται νεκρός κάτω από τις κουβέρτες του. Η φωτογραφία κάνει το γύρο του fb....
Ακούγομαι παλιά; Είμαι. Από την άλλη, όχι και τόσο. Η Αθήνα ήταν επίσης για μένα αγαπημένα πρόσωπα. Η θεία Δ., η νονά μου η Ν. και η άλλη μου νονά που αγαπούσα λιγότερο, ο νονός μου ο Χ. και ο άλλος μου νονός που αγαπούσα λιγότερο. Αργότερα κάποιοι φίλοι που απέκτησα διά αλληλογραφίας και που τους συνάντησα κάποια στιγμή - ναι, τότε γράφαμε γράμματα. Ένα αγόρι μου που πέρναγε τα καλοκαίρια του στο χωριό με τη γιαγιά του και το χειμώνα του στα Πατήσια - και με αυτόν αλληλογραφούσαμε.
Αθήνα ήταν κι οι επισκέψεις στους ορθοδοντικούς και τους ορθοοπτικούς - πού τέτοια στην επαρχία. Αθήνα ήταν η τυρόπιτα από το Μικέ στην Μαβίλη, το μεσημεριανό στο Ιντεάλ με την μαμά - μερικές φορές και στο Κεντρικόν ή στον Κωστάρα - η βόλτα στη Σταδίου και η στάση στην Παλιά Βουλή. Αθήνα ήταν το Μινιόν τα Χριστούγεννα. Αθήνα ήταν η βόλτα στο Μοναστηράκι για βινύλια και wermacht - τρομάρα μας. Και όταν πηγαίναμε στην Αθήνα, είτε με τη μαμά, είτε χωρίς τη μαμά αλλά πάντα με την εποπτεία της θείας, Αθήνα ήταν τα διαμερίσματα με τα ασανσέρ.Ασανσέρ ή ανελκυστήρας. Βέβαια! Τρομερό μηχάνημα! Δεν είχαμε τέτοιο στο χωριό.
Αθήνα ήταν και τα ωραία μεγάλα σουπερ-μάρκετ. Εμείς είχαμε σούπερ μπακάλικα. Και στην Αθήνα πάντα έβρισκες μπανάνες. Στο χωριό αρχίσανε να έρχονται αφού είχα περάσει τα δέκα.
Και τότε στην Αθήνα έβγαινα μόνη μου, 7-8 χρονών, στο δρόμο για να πάρω τις εφημερίδες και τα τσιγάρα της θείας και στα 9 έφτανα ως την πλατεία Νέας Σμύρνης για να μας φέρω καϊμάκι από τον Γιώργο. Κι είχα κόψει και το accent του χωριού γιατί μια φορά με κοροϊδέψαν τα ξαδέρφια μου στην Κυψέλη και το πήρα κατάκαρδα.
Αθήνα μετά ήταν ο Λυκαβηττός κι οι Βράχοι με τις συναυλίες. Εφηβεία προχωρημένη κι εγώ πάντα έβρισκα τρόπο να πηγαίνω. Βοήθαγε το δωμάτιο που μου είχε διαθέσει η Δ. Ήταν οι καλοκαιρινές βουτιές στο Σούνιο με τη θεία Δ. και τις φίλες της. Και μετά παγωτά στο Aqua Marina. Ήταν οι γρανίτες στον Μπάτη και η βόλτα με τον ξάδερφο Μπ. που με είχε υπό την προστασία του. Με έβαζε και στη μηχανή. Ποτέ δεν το είπα στην μαμά μου. Και δε θα το πω.
Και τώρα η Αθήνα έγινε τόπος κατοικίας. Εντάξει, δε μένω Αθήνα-Αθήνα, μένω λίγο πιο έξω, αλλά Αθήνα είναι κι αυτό. Αλλά ζω στην Αθήνα.Μεγαλώνω στην Αθήνα. Δουλεύω εκεί. Έκανα το σπίτι μου στην Αθήνα.Μεγαλώνω το παιδί μου στην Αθήνα. Από μωρό την κατεβάζω στο Σύνταγμα, στο Μοναστηράκι, στο Παιδικό Μουσείο, στο Γκάζι, στην Ακρόπολη. Τώρα σχεδόν 9 με προτρέπει εκείνη να κατέβουμε στο Κέντρο για βόλτα. Της άρεσαν τα Εξάρχεια - τις προάλλες περπατήσαμε από την Πλατεία ως το Κέντρο Λόγου του Καστανιώτη Θεμιστοκλέους 104. Λατρεύει το Γκάζι - και το φαγητό το απομεσήμερο στην Κανέλλα. Της αρέσει να παίρνει το μετρό. Της άρεσε η έκθεση του Χατζημιχάλη στο Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης. Της αρέσει να ταΐζει τα περιστέρια στο Σύνταγμα και να χαζεύει την αλλαγή φρουράς.
Προχθές για άλλη μια φορά είδαμε την Αθήνα να καίγεται. Δεν κάτσαμε να το βλέπουμε πολλή ώρα, αλλά σταθήκαμε στις εικόνες έστω για λίγο. Η μικρή μου φοβήθηκε και μου είπε ότι δε θέλει να κατεβαίνουμε για να μη μας συμβεί κάτι. Όταν κοιμήθηκε, άνοιξα τον υπολογιστή και είδα περισσότερες εικόνες. Χάζεψα στο twitter και στο facebook, μπήκα σε ειδησεογραφικά portals. Και τι κατάλαβα; Βάρυνα. Κι άλλο. Και να πω την αλήθεια, δε με νοιάζει αν ήταν κουκουλοφόροι, μπαχαλάκηδες ή όπως αλλιώς τους λένε, αυτοί που έκαναν τις καταστροφές.Και ναι, πρώτα οι άνθρωποι και μετά τα κτίρια, ναι. Και ναι, υποφέρουμε και θα υποφέρουμε ακόμα περισσότερο, ναι. Κι εγώ είμαι αγανακτισμένη και θυμωμένη, ναι. Αλλά πραγματικά τι θα κερδίσουμε με την καταστροφή αυτή; Θα φέρει την χαμένη μας αξιοπρέπεια πίσω ή θα ιδρώσει το αυτί των ανίκανων που αναδείξαμε εμείς - και το τονίζω - στα διάφορα πόστα αποφάσεων και πολιτικών;
Εγώ θα κάνω κάμποσο καιρό να κατέβω με την μικρή για βόλτα στην αγαπημένη μου Αθήνα. Θα προσπερνώ την εικόνα της καταστροφής που πλέον θα την έχω συνηθίσει, όπως και την εικόνα των άστεγων στη Σταδίου και την 3ης Σεπτεμβρίου. Και το χειρότερο: μπορεί δίπλα μου κάποιος άστεγος να κείται νεκρός και να γίνει κι αυτό συνηθισμένο....μπρρρρρ......κρύωσα....
Στο επαναγράφειν.
υγ: Υστερογραφώ για να πω ότι όντως σήμερα στο σταθμό στο Μοναστηράκι ένας άστεγος βρίσκεται νεκρός κάτω από τις κουβέρτες του. Η φωτογραφία κάνει το γύρο του fb....
