Τετάρτη 11 Οκτωβρίου 2017


Δίψα

Αμφίρροπες δυνάμεις
ορμές αιμοδιψείς -... δυστυχής αν δεν το έχεις νιώσει Εφορμήσεις αγρύπνιας κύκλοι μαύροι -... «ειν’ η κρυφή σου η ατέλειωτη δίψα...» Άσφαιρες προκλήσεις ασήμια νοτισμένα -...γιατί το λες αυτό; Ψυχρή είναι η γλύκα Στυφή η αίσθησή σου -...κοιμήσου! Μα κιόλας ξημερώνει;


(Οκτώβρης 2017)

Πέμπτη 11 Ιουνίου 2015

Δεν έγινε ο κόσμος για να 'μαστε μόνοι.....

Όνομα συνώνυμο της σύγχρονης πολιτισμικής μας κληρονομιάς είναι το όνομα της Ελευθερίας Αρβανιτάκη. Με ρεπερτόριο τεράστιο και τραγούδια γνωστά σε όλους, ακόμα και σε εκείνους που δεν ανήκουν στους συνεπείς της ακροατές- και αυτό είναι που χαρίζει στον καλλιτέχνη το επίθετο "μεγάλος". Αν το συνδυάσεις δε και με την αντοχή του ρεπερτορίου στο πέρασμα του χρόνου τότε περνάς σε υπερθετικούς χαρακτηρισμούς, όπως "τεράστιος", "διαχρονικός" και σίγουρα η Αρβανιτάκη τα έχει όλα αυτά. 
Ναι, δηλώνω φανατική της ακροάτρια εδώ και 28 περίπου χρόνια που την πρωτοανακάλυψα. Ξαφνιάστικα με την "Ακτή" την εποχή που άκουγα U2 από τη μια και REM και Stranglers από την άλλη, κόλλησα με τη "Ζωή κλεμμένη", αγόρασα με το χαρτζιλίκι μου το δίσκο "Μένω εκτός" που τον έλιωσα στην κυριολεξία, γλέντησα και συγκινήθηκα στο "Η νύχτα κατεβαίνει" που είχε μέσα το "τραινάκι" της Λίνας, πήρα μαζί μου στην Αγγλία σε κασσέτα "Τα κορμιά και τα μαχαίρια" και "του φεγγαριού τη λάμα" για να τα έχω για παρηγοριά, έλαβα με πακέτο στην Αγγλία τα "Τραγούδια για τους μήνες" - του σπουδαιότερου κατ' εμέ άλμπουμ της Ελευθερίας Αρβανιτάκη και έναν από τους σπουδαιότερους δίσκους της ελληνικής δισκογραφίας γενικότερα- και άλλαξε η ζωή μου καθώς όλα τα τραγούδια χαράκτηκαν κυριολεκτικά ένα-ένα - ακόμα κι ο Αγαμέμνονας που δεν τον τραγουδάει συχνά η Ελευθερία. 
Φυσικά και έτρεχα σε όσες συναυλίες της μπορούσα. Ένα κι εγώ με την κοσμοπλημμύρα και στο τέλος της βραδιάς ωραία μεθυσμένη από τα τραγούδια με τη βραχνάδα που σου αφήνει μια ωραία συναυλία που την τραγουδάς και την ζεις ολόκληρη.
Κι ύστερα ήρθε και δούλεψα μαζί της. Είπα για λίγο στην αρχή κι ύστερα έπαιρνε το πράγμα παράταση. Και ξαναέπαιρνε παράταση ώσπου έγινε καθημερινότητα. Ποιος να το πίστευε- εγώ πάντως όχι. Όλους τους επόμενους δίσκους έκτοτε τους δουλέψαμε παρέα. Το 2004 της έγραψα το "Πάρε με αγκαλιά και πάμε"- μεγάλη χαρά και δεν καταλάβαινα και πολύ τι συνέβαινε τότε. Λίγο μετά φτιάξαμε το "Κρύβομαι στ'αντίο". Είχα αγχωθεί. Άλλο ο αυθορμητισμός της πρώτης φοράς, άλλο η ευθύνη της συνέχειας και δει η αναμέτρηση με μια τεράστια επιτυχία. Νίκησα τους δαίμονές μου κι ευτυχώ να ακούω ακόμα το τραγούδι αυτό στα ραδιόφωνα. Το 2008 της χάρισα την "ευχή". Μου το ζήτησε, το έφερα εις πέρας. Την αγάπησα την "ευχή" και δεν με πειράζει που θα συγκαταλλέγεται πάντα στα B Sides του ρεπερτορίου της Αρβανιτάκη. Τα χρόνια περνάγανε και η επαγγελματική μας σχέση μέστωνε. Κι ο ρόλος μου επίσης. Κι οι ευθύνες. Και ο χρόνος για μένα που λιγόστευε. Τον Ιούνιο του 2011 η Ελευθερία έψαχνε τραγούδια για το νέο της δίσκο. Είχα σκαρώσει κάτι στα καμαρίνια του Παλλάς λίγους μήνες πριν και πήρα τον Θέμη Καραμουρατίδη τηλέφωνο λίγο πριν νυχτώσει. Είμαι σίγουρη ότι τον κούφανα. Ξημερώματα της επόμενης μέρας μου χάρισε το "πόσα περάσαμε" κι οι δυο μαζί το στείλαμε στην Ελευθερία που γέμιζε μπαταρίες στο ησυχαστήριό της στην Αίγινα. Κι εκείνη το πήρε αμέσως αγκαλιά. 
Τα επόμενα τέσσερα χρόνια δουλέψαμε πολύ με τον Θέμη, τον Θεμάκο μου άνθρωπο της καρδιάς μου πια. Ο Θέμης είναι όμορφος συνομιλητής, πεισματικά τελειομανής, με βαθειά γνώση του ελληνικού τραγουδιού, ωραίος συνεργάτης, υπέροχος μελωδός, καλός φίλος, μέγας χιουμορίστας, γεμάτος αγάπη και θαυμασμό για την Ελευθερία Αρβανιτάκη, υποστηρικτικός βαθειά κι αυστηρός με το γάντι. Τον αγαπώ, τον σέβομαι και τον θαυμάζω. Φτιάξαμε πολλά τραγούδια μαζί, διαφωνήσαμε, συμφωνήσαμε, κλάψαμε, αγκαλιαστήκαμε, ανταλλάξαμε πολλά μηνύματα, ξοδέψαμε πολλά ευρώ στα τηλέφωνα, -δώσαμε και δυο τραγούδια στην σπουδαία Γιώτα Νέγκα στο μεταξύ- και τελικά στο νέο δίσκο της Ελευθερίας συνυπογράφουμε 6 από τις 9+1 ιστορίες του δίσκου. Η χαρά, η συγκίνηση κι η αγωνία είναι συναιαθήματα που εναλλάσσονται αυτές τις μέρες και για τους δυο μας. Έχουμε να αναμετρηθούμε με την γνώμη του κόσμου και με την αναπόφευκτη σύγκριση με τα περασμένα και τα μεγάλα- ναι μόνο που εκείνα είχαν το χρόνο να γίνουν μεγάλα. Είμαστε ευτυχείς με αυτά τα τραγούδια και δουλέψαμε πολύ είναι η αλήθεια. Οι μελωδίες του Θέμη κι τρόπος που δούλεψε "το ανώμαλό μου μέτρο" - όπως μου λέει χαριτωμένα κι αγαπησιάρικα ο Θέμης - στόλισαν και γυάλισαν τις λέξεις που είχα βάλει σε σειρά.
To φθινόπωρο του 2012 με πήρε ένα βράδυ η Ελευθερία τηλέφωνο με τον Μενέλαο Καραμαγγιώλη δίπλα της. Θέλουμε να γράψεις στίχους για το τραγούδι της νέας ταινίας του Μενέλαου και μάλιστα γρήγορα γιατί σε λίγες μέρες το γράφουμε. Πανικός. Μου στείλανε το σενάριο και το τραγούδι. Μου είπε ο Μενέλαος και για την λέξη "μπερδεμένος" που ήθελε να υπάρχει στο ρεφραίν. Κρύος ιδρώτας και ξαγρύπνια δύο βράδια. Δεν είχα μόνο την Ελευθερία που έπρεπε να συνομιλήσω, είχα και τον Μενέλαο. Το τρίτο βράδυ πετάχτηκα στον ύπνο μου κι έγραψα το "J.A.C.E" - σαν την ταινία.
Και συνεχίσαμε να δουλεύουμε με τον Θέμη. Να φτιάχνουμε και να ξεφτιάχνουμε. 
Κι ύστερα ήρθε η Ελευθερία με τη φωνή της, νεράιδα σκέτη και τα γέμισε αστερόσκονη και είπε και τραγούδησε τα λόγια και έκανε το μέσα σου να σείεται μεθυσμένο από τις διαθέσεις και τα συναισθήματα που εναλλάσσονται. Σε ένα μάλιστα τραγούδι φώναξε και τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου, άλλη κορυφαία μορφή της ελληνικής δισκογραφίας, να πουν μαζί ένα τραγούδι μας. Συγκίνηση και περηφάνια στ' αλήθεια.
Μπορώ να γράφω για ώρες όταν πρόκειται για την Ελευθερία, αλλά λέω να σταματήσω εδώ. Και να πάω να βάλω το δίσκο μας να παίζει. Είναι το προνόμιο του ρόλου: να έχω το υλικό στα χέρια μου πριν φτάσει στο κοινό. Και μια ευχή: αυτός ο δίσκος να μείνει στη μνήμη των ακροατών του ως ένας από τους πολύ καλούς δίσκους της Ελευθερίας Αρβανιτάκη και τα τραγούδια μας να τα μοιραζόμαστε και να τα σιγουραγουδάμε για χρόνια και χρόνια. Πολλοί μαζί. Γιατί "δεν έγινε ο κόσμος για να 'μαστε μόνοι"...


Τρίτη 30 Δεκεμβρίου 2014

Τι έχω να θυμάμαι από το 2014

Τι έχω να θυμάμαι από το '14....

Την αγωνία για εκείνη στην αρχή του. Που 'τανε γκρίζες κι άχρωμες οι γιορτές κι ο πόνος ήταν εκείνος που γιόρταζε. Τα δεκάδες τηλεφωνήματα μες στην ημέρα και την αβεβαιότητα που έχεις όταν είσαι μακριά. Τις συζητήσεις με τα κορίτσια. Την πίστη στη λύση. Που ήρθε ευτυχώς. Επιτυχώς. Λίγους μήνες μετά και στο τέλος της χρονιάς έχουμε γιορτή. Και που στην αρχή της καινούριας έχουμε επέτειο 7ης δεκαετίας- champaign please!

Την ωραία γεύση που άφησε μια δυνατή, μεγάλη συνεργασία γύρω από σένα και μαζί με σένα. Παρ' όλη την κούραση, τις δυσκολίες, τις εντάσεις άφησε στιγμές γεμάτες συγκινήσεις. Έφτιαξε και βαλίτσες, άδειασε ποτήρια, κρύωσε και ντύθηκε καλά, μετά παραζεστάθηκε και πέταξε ζακέτες και μανίκια, μπήκε σε αμάξια, αεροπλάνα και βαπόρια, την πήρε ο ύπνος το ξημέρωμα έτσι για ένα διάλειμμα πριν ξεκινήσει πάλι. Και θα ξαναηρεμήσει και θα ξαναξεκινήσει λες.....

Την μεγάλη στιγμή της Ε. Την υπέρτατη στιγμή, τη χαρά του να την ετοιμάζεις, την απόσταση από αυτή και την κατήφια για την απόσταση. Το αδίστακτο bullying - σημάδι της εποχής - και την κατάρρευση. Το πείσμα και την ανάνηψη. Τον θρίαμβο μετά. Την αγκαλιά στην επιστροφή. Το παγκόσμιο δημοσίευμα. Έφτασ' ένα δάκρυ, στων χειλιών την άκρη....

Τα λόγια κι οι μουσικές που γίνανε τραγούδια. Ο Θ. , η Γ. , η Ευθεία Γραμμή κι η Αγάπη στις επαναλήψεις. Αγάπη. Σε επαναλήψεις. 

Το πρώτο ταξίδι με την Μ. εκτός Ελλάδος. Η χαρά στα μάτια της. Ο κόσμος που θα γνώριζε. Οι βόλτες και οι γεύσεις. Τα γέλια κι οι ατέλειωτες ουρές. Οι βολτες με τον Μ. Η επιστροφή στην χώρα της ενηλικίωσης. Το ταξίδι χωρίς επαγγελματικές υποχρεώσεις. Το χαμόγελο της Μ. Της Μ. μου. Happy birthdays...

Τα αντίο που είπες. Σε ανθρώπους και συνθήκες. Και που σου φέρνουν στο νου όσα θα πρέπει να πεις ακόμα. Kopfschmerzen...και κρύο....

Το καλοκαίρι που ήρθε μόνο για 5-6 μέρες κι αρμύρα που δεν έμεινε πάνω σου αρκετά. Η Κρήτη που σε περίμενε. Αλλιώτικη, αλλά πάντα απάγκιο σου. Η Κρήτη με την Μ. Κι η συνάντηση που δεν ήθελες αλλά την έκανες. Κι έσφιξες πάλι τα δόντια.

Η επανεκκίνηση. Η εμπιστοσύνη που γυρνά ενισχυμένη. Ο πολλαπλός ρόλος. Η βουβή ένταση. Η αποτυχία και η διαχείρισή της. Η αβεβαιότητα του τι θα γίνει μετά. Η επιτυχία και η ικανοποίηση. Ο ταραγμένος ύπνος κι από την άλλη οι ήσυχες μέρες του Φθινοπώρου. Τα σχέδια για το '15. Τα καινούρια τραγούδια με τον Θ. Που αρέσανε τελικά στην Ε. Οι γιορτές χωριστά από την Μ. που γνωρίζει έναν άλλο κόσμο. Σου λείπει. Αλλά χαίρεσαι με τη χαρά της. Και συνεχίζεις...

Το '14 ήταν όλα αυτά και σίγουρα κι άλλα πολλά. Το '15 που θε να 'ρθει να 'ναι μια χρονιά με περισσότερες νίκες και λιγότερες απώλειες. Αυτό. Για όλους.






(Καστρί, 30/12/14)





Τετάρτη 13 Αυγούστου 2014

Καράβια είμαστε...*


Καράβια είμαστε που ρίχνονται στο κύμα
που 'χουν στο αίμα τους αλμύρα και σκουριά
Για μας ο θάνατος και το μεγάλο κρίμα
είναι να μένουμε δεμένα στη στεριά....


Για τον Σ.

(*στίχοι του Άκου Δασκαλόπουλου από το τραγούδι του Παντελή Θαλασσινού)

Παρασκευή 20 Ιουνίου 2014

Έτσι είσαι, έτσι είναι.....

Έχεις μια τάση αυτοκαταστροφική. Για τους άλλους που αγαπάς δυνατά, άσχετα αν αυτοί σ'αγαπάνε με την ίδια ένταση, έχεις τάσεις υπερπροστασίας. 

-Έλα, μην το αρνείσαι, ώρες-ώρες αγγίζεις την υπερβολή...!

Θες όλα να 'ναι τέλεια και να μην πειραχτεί ούτε τρίχα.
-"Για σένα κράταγα πιστόλι κι από φόβο μ'είχαν όλοι..."

Αλλά όταν πρόκειται για σένα τα κάνεις μαντάρα. Και θάλασσα κι όπως αλλιώς θες πες το αλλά να σημαίνει χάλια. Στραβώνεις με κάτι και φέρνεις την καταστροφή. Σε χρόνο D T έχεις βγάλει το πόρισμα, αφού πρώτα έχεις σκεφτεί δυο-τρεις εναλλακτικές και φυσικά διαλέγεις την πιο δυσοίωνη εκδοχή. Θυμώνεις, το δείχνεις - κι άντε να το πάρεις πίσω μετά. Στενοχωριέσαι, δε μιλιέσαι και βάζεις τελεία. Και παύλα. Και μετά; Ενεργείς ζαλισμένα, χωρίς νηφαλιότητα. 

- ...κι όλοι σε λένε βράχο!

Στη ζαλάδα και τη σχεδόν υπνωτισμένη σου διεκπεραίωση δεν έχεις την πολυτέλεια της ησυχίας. Είναι οι πολλαπλοί σου ρόλοι. Δε σταματούν όλα ταυτόχρονα βλέπεις, κάτι που θα σε βόλευε αφάνταστα. Έτσι, συνεχίζεις κουβαλώντας την ήττα μέσα σου βουβά για να μη δίνεις εξηγήσεις. Σιχαίνεσαι τις εξηγήσεις και τις διαπραγματεύσεις στις εξηγήσεις. Θες οι διάλογοι να είναι μέσα στο κεφάλι σου. Ο λόγος κι ο αντίλογος. Όσο διαρκεί αυτό είσαι με το κεφάλι κάτω και τη διάθεση στα...πατώματα- ναι, αυτό, ωραία φρέσκα ελληνικά.....
Αλλά! Συνεχίζεις να ενεργείς. Ακάθεκτη. Απόμακρη κι αποτελεσματική. Έτσι είσαι, έτσι είναι.
Κι η ζωή συνεχίζεται...κι είναι ωραία...ακατάληπτη και δύσκολη συχνά, αλλά με τα ωραία της ωραία....


Σάββατο 31 Μαΐου 2014

H μνήμη όπως με χτύπησε ένα απόγευμα του Μάη....

Η μνήμη....οι πολλές θύμησες που στήνουν τη μνήμη....το νήμα της που ξεδιπλώνεται εκεί που δεν το περιμένεις....Η μνήμη...το χρώμα των μαλλιων καθώς έπεφτε πάνω τους ο ήλιος τα μεσημέρια του καλοκαιριού....η αρμύρα στο κορμί που στέγνωνε στα βράχια.....το ζαλισμένο βλέμμα κάτω απ'τις ελιές στο ταβερνάκι κι η ξυπολητιά που σ' έκανε να νιώθεις ελευθερία....οι μουσικές που σε ταξίδευαν, οι δύστροπες πικρές μουσικές που σε παίρνανε μαζί τους όλο και πιο βαθειά κι έτσι έχανες τον ύπνο σου- πάντα έχανες τον ύπνο σου, μα μόνο τελευταία είναι που σε νοιάζει....οι μουσικές που σου ξεσήκωναν την ψυχή, αλλά όχι και το κορμί....οι ανοιξιάτικες βροχές που σε κάνανε μούσκεμα πριν φτάσεις σπίτι....τα φοιτητικά μονοπάτια που κατηφόριζες με τα πόδια μέσα στο πράσινο, σε μια ξένη γη που την ένιωσες τόσο δική σου....οι μυρωδιά της γης το φθινόπωρο....τα πόδια που βουλιάζανε στις λάσπες στο χωριό...τα λαθραία τσιγάρα με την πιτσιρικαρία....ο ξανθός έρωτας από μακριά....οι ποδηλατάδες με την Μαρία και τα παγωτα φράουλα-σοκολάτα σε χωνάκι....τα κουρασμένα χέρια της γιαγιάς....η μαμά που πάντα δεν προλάβαινε και όλα τα κατάφερνε...ο μπαμπάς που τον σεβόντουσαν οι πάντες....το φιλί με τον γκέι φίλο σου που τότε ήθελες να βρει την αλήθεια του....τα σαββατοκύριακα στην Αθήνα, μακριά απ' το χωριό...οι πρώτοι καφέδες και τα μπιλιάρδα στις κοπάνες απ' το φροντιστήριο....το θερινό σινεμά με τις πορτοκαλάδες και το ηλιόσπορο...ο κουμπαράς που έγινε μηχανάκι...τα χαρτζιλίκια που γινόντουσαν δίσκοι και κασσέτες....τα καλοκαίρια στο νησί που κάνανε τη διαφορά με το θεό των παιδικών σου χρόνων και της εφηβείας και της ενηλικίωσής σου πάντα εκεί- για σένα δεν ήταν ο πατέρας, αλλά ο Στεφανής....είχε και μούσι ο Στεφανής, ήταν και ψηλός και όμορφος κι όταν γελούσε φώτιζε το δωμάτιο όλο....Η μνήμη κουβάρι που ξεδιπλώνει....η μνήμη νυχτοσέντονό μου....η δροσιά του νερού απ'το ποτάμι....η παγερή όψη του θανάτου στην αυλή- ατύχημα είπαν....τα χαμόγελα των μωρών αδερφών σου....τα μάτια τους που σε κοιτούσαν με τόση αγάπη κι εξάρτηση....τα σαββατόβραδα με τους φίλους των γονιών....τα απογεύματα γύρα στις θείες...οι πρόβες με τη φιλαρμονική....τα ρεβεγιόν των Χριστουγέννων που μοιάζαν εθνική γιορτή....το κρυφτό με την παρέα της γειτονιάς κι οι τσουλήθρες κρυφά στις αποθήκες με τα άχυρα....οι διακοπές στο Τολό και το Ναύπλιο, στη Χαλκιδική και το Πόρτο Χέλι, οι κυριακάτικες βουτιές στις Λιβανάτες και στο Καλύψω....ο παππούς ο Κρητικός με την έυθραυστη και σοφή γιαγιά....τα φαγητά που δε σ' άρεσαν και τα έτρωγες γιατί στα προσφέρανε με τόση αγάπη...το καλοκαίρι στην Αγγλία που νόμιζες ότι τα έμαθες όλα...η Delphine, η Nazli κι η Begum απ' το Bebek στην Πόλη κι ο Jerome....Η μνήμη....το ψέμα και η αδικία στην εφηβεία..η αγκαλιά κι οι νυχτερινές βόλτες με τη δασκάλα...η πίστη της μάνας....ο κόμπος στο στομάχι πρωί και βράδυ....νεύρωση...φάρμακα....αγκαλιά...κόμπος....Η μνήμη...ο χρόνος που περνάει....η συνάντηση στην Καβάλα στο σπίτι του φίλου, τα τσίπουρα κι η νυχτερινή βόλτα στα πρώην καπνομάγαζα, τα γέλια με τα κατά-δικά μας αστεία...το τρέτσε κι οι μπουγάτσες....οι μπαγλαμάδες κι οι τζουράδες αραδιασμένοι στη σοφίτα...ο Νίκος, η Αρετή, ο απών-παρών Δημήτρης...κι άλλες αγκαλιές κι άλλα αντίο...σαββατοκύριακο στη Χαλκίδα, χωρίς καλά-καλά να το καταλάβεις....ούζα και θαλασσινά στη Λάμψακο και clubbing...μπάνιο στις Αλυκές και φραπεδιά στην Ερέτρια...δεν ταιριάζεις με αυτούς τους ανθρώπους αλλα περνάς καλά παραδόξως...τώρα δε θυμάσαι καλά-καλά τα πρόσωπά τους....η μνήμη έτσι όπως με χτύπησε ένα απόγευμα του Μάη....


Υγ: ...ακούγοντας το soundtrack από το Night train to Lisbon....

Δευτέρα 21 Απριλίου 2014

Να 'μαι καλά....


... να φτιάχνω αναμνήσεις....




(St. James Park, London, 17/04/14)

Δευτέρα 3 Φεβρουαρίου 2014

Αγάπη στις επαναλήψεις.....



Αγάπη,
αγκάθι
στο στόμα, στο βλέμμα, στο σώμα
Αγκάθι
τρυπάς την ψυχή μου ακόμα....


(Αγάπη στις επαναλήψεις...)


Πέμπτη 30 Ιανουαρίου 2014

Frozen.....

Πώς να ζεσταθείς απ' τη φωτιά - κι από ό,τι άλλο υποτίθεται πως ζεσταίνει- όταν είσαι παγωμένος μέσα σου;;;;




Πέμπτη 19 Δεκεμβρίου 2013

Να βρούμε όλοι την πατρίδα μας....

Μου 'παν να δώσω το βιογραφικό μου για ένα βιβλίο αφιερωμένο στους δημιουργούς της Βοιωτίας- τώρα, τι βιογραφικο και τι δημιουργός και γιατί όλο αυτό, ε, αυτό είναι μια άλλη ιστορία... Τι να γράψω λοιπόν; Για το ένα από τα δύο δημοτικά του χωριού στο οποίο πήγα, αντίστοιχα για το γυμνάσιο και το λύκειο; Για τη φιλαρμονική που με έκανε να ξεφεύγω και τα αγγλικά στο φροντιστήριο της Τερέζας; Για την ηρωική έξοδο από το χωριό και την μετάβαση στην Αγγλία για σπουδές; Πιο βαρετό κι απ' το βαρετό...
Βιογραφικό λοιπόν...χμμμμ.....:
Είμαστε η παιδική μας ηλικία. Είμαστε οι θύμησές μας κι οι άνθρωποι που μας σημάδεψαν- και κάποιους από μας μας σημαδεύουν ακόμα οι κουβέντες και οι συναναστροφές με τους ανθρώπους. Γι' αυτό,λοιπόν, σκέφτηκα να γράψω ένα κείμενο εγώ για το ποια είμαι. Για την επαρχία που δεν αγάπησα, παρά μόνο τη ζεστασιά του οικογενειακού σπιτιού μας.Για το νησί της μάνας μου που θα ήθελα να είναι αυτό η μόνη μου πατρίδα. Για τις ευκαιρίες που μου έδωσαν οι γονείς μου, κυρίως η μητέρα μου, να ξεφεύγω - γιατί ήξερε - και τους ορίζοντες τους ανοιχτούς στους οποίους με εξέθεταν. Για το Στεφανή που 'ταν για μένα ολάκερη η Κρήτη. Για τους χειμώνες στο χωριό και τον καλοκαιρινό μου παράδεισο μακριά από το χωριό. Για τις μουσικές και το πιάνο που μου αγόρασε η γιαγιά μου, που πήρα το όνομά της αλλά δεν με φώναξε ποτέ κανείς έτσι. Για τις αδερφές μου που τις έλεγα κάποτε μπελά και τώρα συμπληρώνουν τις ανάσες μου. Για τα χρόνια των σπουδών, τα ξενύχτια με τις κιθάρες και τις όμορφες παρέες...
Έδωσα σε μια φίλη το κείμενο να το διαβάσει πριν το στείλω. Το βρήκε γοητευτικό και κατέληξε "μα ρε φιλενάδα, αυτό που σου μένει δεν είναι ο Ορχομενός αλλά η Κρήτη..."
Χαμογέλασα. Στόχος επετεύχθη. Το κείμενο βγάζει αλήθειες. Γιατί πατρίδα του καθένα είναι ο τόπος που τον σημαδεύει εντός του. Ο τόπος που με το που φτάνεις εκεί λες "ήρθα σπίτι". Κι ας σου λείπουν πια τα αγαπημένα πρόσωπα. Όταν θες να γυρίζεις εκεί ακόμα κι όταν οι αγαπημένοι σου χάνονται για πάντα, τότε είσαι στον τόπο σου.

Καλές γιορτές με ευχή να βρούμε όλοι την πατρίδα μας, αυτή που μας γέννησε ή αυτή που μας ζύμωσε και τη νιώθουμε σπιτικό.....

http://youtu.be/L1PwwJ81YH8