Δεν έγινε ο κόσμος για να 'μαστε μόνοι.....

Όνομα συνώνυμο της σύγχρονης πολιτισμικής μας κληρονομιάς είναι το όνομα της Ελευθερίας Αρβανιτάκη. Με ρεπερτόριο τεράστιο και τραγούδια γνωστά σε όλους, ακόμα και σε εκείνους που δεν ανήκουν στους συνεπείς της ακροατές- και αυτό είναι που χαρίζει στον καλλιτέχνη το επίθετο "μεγάλος". Αν το συνδυάσεις δε και με την αντοχή του ρεπερτορίου στο πέρασμα του χρόνου τότε περνάς σε υπερθετικούς χαρακτηρισμούς, όπως "τεράστιος", "διαχρονικός" και σίγουρα η Αρβανιτάκη τα έχει όλα αυτά. 

Ναι, δηλώνω φανατική της ακροάτρια εδώ και 28 περίπου χρόνια που την πρωτοανακάλυψα. Ξαφνιάστικα με την "Ακτή" την εποχή που άκουγα U2 από τη μια και REM και Stranglers από την άλλη, κόλλησα με τη "Ζωή κλεμμένη", αγόρασα με το χαρτζιλίκι μου το δίσκο "Μένω εκτός" που τον έλιωσα στην κυριολεξία, γλέντησα και συγκινήθηκα στο "Η νύχτα κατεβαίνει" που είχε μέσα το "τραινάκι" της Λίνας, πήρα μαζί μου στην Αγγλία σε κασσέτα "Τα κορμιά και τα μαχαίρια" και "του φεγγαριού τη λάμα" για να τα έχω για παρηγοριά, έλαβα με πακέτο στην Αγγλία τα "Τραγούδια για τους μήνες" - του σπουδαιότερου κατ' εμέ άλμπουμ της Ελευθερίας Αρβανιτάκη και έναν από τους σπουδαιότερους δίσκους της ελληνικής δισκογραφίας γενικότερα- και άλλαξε η ζωή μου καθώς όλα τα τραγούδια χαράκτηκαν κυριολεκτικά ένα-ένα - ακόμα κι ο Αγαμέμνονας που δεν τον τραγουδάει συχνά η Ελευθερία. 

Φυσικά και έτρεχα σε όσες συναυλίες της μπορούσα. Ένα κι εγώ με την κοσμοπλημμύρα και στο τέλος της βραδιάς ωραία μεθυσμένη από τα τραγούδια με τη βραχνάδα που σου αφήνει μια ωραία συναυλία που την τραγουδάς και την ζεις ολόκληρη.
Κι ύστερα ήρθε και δούλεψα μαζί της. Είπα για λίγο στην αρχή κι ύστερα έπαιρνε το πράγμα παράταση. Και ξαναέπαιρνε παράταση ώσπου έγινε καθημερινότητα. Ποιος να το πίστευε- εγώ πάντως όχι. Όλους τους επόμενους δίσκους έκτοτε τους δουλέψαμε παρέα. Το 2004 της έγραψα το "Πάρε με αγκαλιά και πάμε"- μεγάλη χαρά και δεν καταλάβαινα και πολύ τι συνέβαινε τότε. Λίγο μετά φτιάξαμε το "Κρύβομαι στ'αντίο". Είχα αγχωθεί. Άλλο ο αυθορμητισμός της πρώτης φοράς, άλλο η ευθύνη της συνέχειας και δει η αναμέτρηση με μια τεράστια επιτυχία. Νίκησα τους δαίμονές μου κι ευτυχώ να ακούω ακόμα το τραγούδι αυτό στα ραδιόφωνα. Το 2008 της χάρισα την "ευχή". Μου το ζήτησε, το έφερα εις πέρας. Την αγάπησα την "ευχή" και δεν με πειράζει που θα συγκαταλλέγεται πάντα στα B Sides του ρεπερτορίου της Αρβανιτάκη. Τα χρόνια περνάγανε και η επαγγελματική μας σχέση μέστωνε. Κι ο ρόλος μου επίσης. Κι οι ευθύνες. Και ο χρόνος για μένα που λιγόστευε. Τον Ιούνιο του 2011 η Ελευθερία έψαχνε τραγούδια για το νέο της δίσκο. Είχα σκαρώσει κάτι στα καμαρίνια του Παλλάς λίγους μήνες πριν και πήρα τον Θέμη Καραμουρατίδη τηλέφωνο λίγο πριν νυχτώσει. Είμαι σίγουρη ότι τον κούφανα. Ξημερώματα της επόμενης μέρας μου χάρισε το "πόσα περάσαμε" κι οι δυο μαζί το στείλαμε στην Ελευθερία που γέμιζε μπαταρίες στο ησυχαστήριό της στην Αίγινα. Κι εκείνη το πήρε αμέσως αγκαλιά. 

Τα επόμενα τέσσερα χρόνια δουλέψαμε πολύ με τον Θέμη, τον Θεμάκο μου άνθρωπο της καρδιάς μου πια. Ο Θέμης είναι όμορφος συνομιλητής, πεισματικά τελειομανής, με βαθειά γνώση του ελληνικού τραγουδιού, ωραίος συνεργάτης, υπέροχος μελωδός, καλός φίλος, μέγας χιουμορίστας, γεμάτος αγάπη και θαυμασμό για την Ελευθερία Αρβανιτάκη, υποστηρικτικός βαθειά κι αυστηρός με το γάντι. Τον αγαπώ, τον σέβομαι και τον θαυμάζω. Φτιάξαμε πολλά τραγούδια μαζί, διαφωνήσαμε, συμφωνήσαμε, κλάψαμε, αγκαλιαστήκαμε, ανταλλάξαμε πολλά μηνύματα, ξοδέψαμε πολλά ευρώ στα τηλέφωνα, -δώσαμε και δυο τραγούδια στην σπουδαία Γιώτα Νέγκα στο μεταξύ- και τελικά στο νέο δίσκο της Ελευθερίας συνυπογράφουμε 6 από τις 9+1 ιστορίες του δίσκου. Η χαρά, η συγκίνηση κι η αγωνία είναι συναιαθήματα που εναλλάσσονται αυτές τις μέρες και για τους δυο μας. Έχουμε να αναμετρηθούμε με την γνώμη του κόσμου και με την αναπόφευκτη σύγκριση με τα περασμένα και τα μεγάλα- ναι μόνο που εκείνα είχαν το χρόνο να γίνουν μεγάλα. Είμαστε ευτυχείς με αυτά τα τραγούδια και δουλέψαμε πολύ είναι η αλήθεια. Οι μελωδίες του Θέμη κι τρόπος που δούλεψε "το ανώμαλό μου μέτρο" - όπως μου λέει χαριτωμένα κι αγαπησιάρικα ο Θέμης - στόλισαν και γυάλισαν τις λέξεις που είχα βάλει σε σειρά.

To φθινόπωρο του 2012 με πήρε ένα βράδυ η Ελευθερία τηλέφωνο με τον Μενέλαο Καραμαγγιώλη δίπλα της. Θέλουμε να γράψεις στίχους για το τραγούδι της νέας ταινίας του Μενέλαου και μάλιστα γρήγορα γιατί σε λίγες μέρες το γράφουμε. Πανικός. Μου στείλανε το σενάριο και το τραγούδι. Μου είπε ο Μενέλαος και για την λέξη "μπερδεμένος" που ήθελε να υπάρχει στο ρεφραίν. Κρύος ιδρώτας και ξαγρύπνια δύο βράδια. Δεν είχα μόνο την Ελευθερία που έπρεπε να συνομιλήσω, είχα και τον Μενέλαο. Το τρίτο βράδυ πετάχτηκα στον ύπνο μου κι έγραψα το "J.A.C.E" - σαν την ταινία.

Και συνεχίσαμε να δουλεύουμε με τον Θέμη. Να φτιάχνουμε και να ξεφτιάχνουμε. 

Κι ύστερα ήρθε η Ελευθερία με τη φωνή της, νεράιδα σκέτη και τα γέμισε αστερόσκονη και είπε και τραγούδησε τα λόγια και έκανε το μέσα σου να σείεται μεθυσμένο από τις διαθέσεις και τα συναισθήματα που εναλλάσσονται. Σε ένα μάλιστα τραγούδι φώναξε και τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου, άλλη κορυφαία μορφή της ελληνικής δισκογραφίας, να πουν μαζί ένα τραγούδι μας. Συγκίνηση και περηφάνια στ' αλήθεια.

Μπορώ να γράφω για ώρες όταν πρόκειται για την Ελευθερία, αλλά λέω να σταματήσω εδώ. Και να πάω να βάλω το δίσκο μας να παίζει. Είναι το προνόμιο του ρόλου: να έχω το υλικό στα χέρια μου πριν φτάσει στο κοινό. Και μια ευχή: αυτός ο δίσκος να μείνει στη μνήμη των ακροατών του ως ένας από τους πολύ καλούς δίσκους της Ελευθερίας Αρβανιτάκη και τα τραγούδια μας να τα μοιραζόμαστε και να τα σιγουραγουδάμε για χρόνια και χρόνια. Πολλοί μαζί. Γιατί "δεν έγινε ο κόσμος για να 'μαστε μόνοι"...