Τι έχω να θυμάμαι από το 2014

Τι έχω να θυμάμαι από το '14....

Την αγωνία για εκείνη στην αρχή του. Που 'τανε γκρίζες κι άχρωμες οι γιορτές κι ο πόνος ήταν εκείνος που γιόρταζε. Τα δεκάδες τηλεφωνήματα μες στην ημέρα και την αβεβαιότητα που έχεις όταν είσαι μακριά. Τις συζητήσεις με τα κορίτσια. Την πίστη στη λύση. Που ήρθε ευτυχώς. Επιτυχώς. Λίγους μήνες μετά και στο τέλος της χρονιάς έχουμε γιορτή. Και που στην αρχή της καινούριας έχουμε επέτειο 7ης δεκαετίας- champaign please!

Την ωραία γεύση που άφησε μια δυνατή, μεγάλη συνεργασία γύρω από σένα και μαζί με σένα. Παρ' όλη την κούραση, τις δυσκολίες, τις εντάσεις άφησε στιγμές γεμάτες συγκινήσεις. Έφτιαξε και βαλίτσες, άδειασε ποτήρια, κρύωσε και ντύθηκε καλά, μετά παραζεστάθηκε και πέταξε ζακέτες και μανίκια, μπήκε σε αμάξια, αεροπλάνα και βαπόρια, την πήρε ο ύπνος το ξημέρωμα έτσι για ένα διάλειμμα πριν ξεκινήσει πάλι. Και θα ξαναηρεμήσει και θα ξαναξεκινήσει λες.....

Την μεγάλη στιγμή της Ε. Την υπέρτατη στιγμή, τη χαρά του να την ετοιμάζεις, την απόσταση από αυτή και την κατήφια για την απόσταση. Το αδίστακτο bullying - σημάδι της εποχής - και την κατάρρευση. Το πείσμα και την ανάνηψη. Τον θρίαμβο μετά. Την αγκαλιά στην επιστροφή. Το παγκόσμιο δημοσίευμα. Έφτασ' ένα δάκρυ, στων χειλιών την άκρη....

Τα λόγια κι οι μουσικές που γίνανε τραγούδια. Ο Θ. , η Γ. , η Ευθεία Γραμμή κι η Αγάπη στις επαναλήψεις. Αγάπη. Σε επαναλήψεις. 

Το πρώτο ταξίδι με την Μ. εκτός Ελλάδος. Η χαρά στα μάτια της. Ο κόσμος που θα γνώριζε. Οι βόλτες και οι γεύσεις. Τα γέλια κι οι ατέλειωτες ουρές. Οι βολτες με τον Μ. Η επιστροφή στην χώρα της ενηλικίωσης. Το ταξίδι χωρίς επαγγελματικές υποχρεώσεις. Το χαμόγελο της Μ. Της Μ. μου. Happy birthdays...

Τα αντίο που είπες. Σε ανθρώπους και συνθήκες. Και που σου φέρνουν στο νου όσα θα πρέπει να πεις ακόμα. Kopfschmerzen...και κρύο....

Το καλοκαίρι που ήρθε μόνο για 5-6 μέρες κι αρμύρα που δεν έμεινε πάνω σου αρκετά. Η Κρήτη που σε περίμενε. Αλλιώτικη, αλλά πάντα απάγκιο σου. Η Κρήτη με την Μ. Κι η συνάντηση που δεν ήθελες αλλά την έκανες. Κι έσφιξες πάλι τα δόντια.

Η επανεκκίνηση. Η εμπιστοσύνη που γυρνά ενισχυμένη. Ο πολλαπλός ρόλος. Η βουβή ένταση. Η αποτυχία και η διαχείρισή της. Η αβεβαιότητα του τι θα γίνει μετά. Η επιτυχία και η ικανοποίηση. Ο ταραγμένος ύπνος κι από την άλλη οι ήσυχες μέρες του Φθινοπώρου. Τα σχέδια για το '15. Τα καινούρια τραγούδια με τον Θ. Που αρέσανε τελικά στην Ε. Οι γιορτές χωριστά από την Μ. που γνωρίζει έναν άλλο κόσμο. Σου λείπει. Αλλά χαίρεσαι με τη χαρά της. Και συνεχίζεις...

Το '14 ήταν όλα αυτά και σίγουρα κι άλλα πολλά. Το '15 που θε να 'ρθει να 'ναι μια χρονιά με περισσότερες νίκες και λιγότερες απώλειες. Αυτό. Για όλους.

(Καστρί, 30/12/14)

Καράβια είμαστε...*

Καράβια είμαστε που ρίχνονται στο κύμα

που 'χουν στο αίμα τους αλμύρα και σκουριά

Για μας ο θάνατος και το μεγάλο κρίμα

είναι να μένουμε δεμένα στη στεριά....

Για τον Σ.

(*στίχοι του Άκου Δασκαλόπουλου από το τραγούδι του Παντελή Θαλασσινού)

Έτσι είσαι, έτσι είναι.....

Έχεις μια τάση αυτοκαταστροφική. Για τους άλλους που αγαπάς δυνατά, άσχετα αν αυτοί σ'αγαπάνε με την ίδια ένταση, έχεις τάσεις υπερπροστασίας. 

-Έλα, μην το αρνείσαι, ώρες-ώρες αγγίζεις την υπερβολή...!

Θες όλα να 'ναι τέλεια και να μην πειραχτεί ούτε τρίχα.

-"Για σένα κράταγα πιστόλι κι από φόβο μ'είχαν όλοι..."

Αλλά όταν πρόκειται για σένα τα κάνεις μαντάρα. Και θάλασσα κι όπως αλλιώς θες πες το αλλά να σημαίνει χάλια. Στραβώνεις με κάτι και φέρνεις την καταστροφή. Σε χρόνο D T έχεις βγάλει το πόρισμα, αφού πρώτα έχεις σκεφτεί δυο-τρεις εναλλακτικές και φυσικά διαλέγεις την πιο δυσοίωνη εκδοχή. Θυμώνεις, το δείχνεις - κι άντε να το πάρεις πίσω μετά. Στενοχωριέσαι, δε μιλιέσαι και βάζεις τελεία. Και παύλα. Και μετά; Ενεργείς ζαλισμένα, χωρίς νηφαλιότητα. 

- ...κι όλοι σε λένε βράχο!

Στη ζαλάδα και τη σχεδόν υπνωτισμένη σου διεκπεραίωση δεν έχεις την πολυτέλεια της ησυχίας. Είναι οι πολλαπλοί σου ρόλοι. Δε σταματούν όλα ταυτόχρονα βλέπεις, κάτι που θα σε βόλευε αφάνταστα. Έτσι, συνεχίζεις κουβαλώντας την ήττα μέσα σου βουβά για να μη δίνεις εξηγήσεις. Σιχαίνεσαι τις εξηγήσεις και τις διαπραγματεύσεις στις εξηγήσεις. Θες οι διάλογοι να είναι μέσα στο κεφάλι σου. Ο λόγος κι ο αντίλογος. Όσο διαρκεί αυτό είσαι με το κεφάλι κάτω και τη διάθεση στα...πατώματα- ναι, αυτό, ωραία φρέσκα ελληνικά.....

Αλλά! Συνεχίζεις να ενεργείς. Ακάθεκτη. Απόμακρη κι αποτελεσματική. Έτσι είσαι, έτσι είναι.

Κι η ζωή συνεχίζεται...κι είναι ωραία...ακατάληπτη και δύσκολη συχνά, αλλά με τα ωραία της ωραία....

H μνήμη όπως με χτύπησε ένα απόγευμα του Μάη....

Η μνήμη....οι πολλές θύμησες που στήνουν τη μνήμη....το νήμα της που ξεδιπλώνεται εκεί που δεν το περιμένεις....Η μνήμη...το χρώμα των μαλλιων καθώς έπεφτε πάνω τους ο ήλιος τα μεσημέρια του καλοκαιριού....η αρμύρα στο κορμί που στέγνωνε στα βράχια.....το ζαλισμένο βλέμμα κάτω απ'τις ελιές στο ταβερνάκι κι η ξυπολητιά που σ' έκανε να νιώθεις ελευθερία....οι μουσικές που σε ταξίδευαν, οι δύστροπες πικρές μουσικές που σε παίρνανε μαζί τους όλο και πιο βαθειά κι έτσι έχανες τον ύπνο σου- πάντα έχανες τον ύπνο σου, μα μόνο τελευταία είναι που σε νοιάζει....οι μουσικές που σου ξεσήκωναν την ψυχή, αλλά όχι και το κορμί....οι ανοιξιάτικες βροχές που σε κάνανε μούσκεμα πριν φτάσεις σπίτι....τα φοιτητικά μονοπάτια που κατηφόριζες με τα πόδια μέσα στο πράσινο, σε μια ξένη γη που την ένιωσες τόσο δική σου....οι μυρωδιά της γης το φθινόπωρο....τα πόδια που βουλιάζανε στις λάσπες στο χωριό...τα λαθραία τσιγάρα με την πιτσιρικαρία....ο ξανθός έρωτας από μακριά....οι ποδηλατάδες με την Μαρία και τα παγωτα φράουλα-σοκολάτα σε χωνάκι....τα κουρασμένα χέρια της γιαγιάς....η μαμά που πάντα δεν προλάβαινε και όλα τα κατάφερνε...ο μπαμπάς που τον σεβόντουσαν οι πάντες....το φιλί με τον γκέι φίλο σου που τότε ήθελες να βρει την αλήθεια του....τα σαββατοκύριακα στην Αθήνα, μακριά απ' το χωριό...οι πρώτοι καφέδες και τα μπιλιάρδα στις κοπάνες απ' το φροντιστήριο....το θερινό σινεμά με τις πορτοκαλάδες και το ηλιόσπορο...ο κουμπαράς που έγινε μηχανάκι...τα χαρτζιλίκια που γινόντουσαν δίσκοι και κασσέτες....τα καλοκαίρια στο νησί που κάνανε τη διαφορά με το θεό των παιδικών σου χρόνων και της εφηβείας και της ενηλικίωσής σου πάντα εκεί- για σένα δεν ήταν ο πατέρας, αλλά ο Στεφανής....είχε και μούσι ο Στεφανής, ήταν και ψηλός και όμορφος κι όταν γελούσε φώτιζε το δωμάτιο όλο....Η μνήμη κουβάρι που ξεδιπλώνει....η μνήμη νυχτοσέντονό μου....η δροσιά του νερού απ'το ποτάμι....η παγερή όψη του θανάτου στην αυλή- ατύχημα είπαν....τα χαμόγελα των μωρών αδερφών σου....τα μάτια τους που σε κοιτούσαν με τόση αγάπη κι εξάρτηση....τα σαββατόβραδα με τους φίλους των γονιών....τα απογεύματα γύρα στις θείες...οι πρόβες με τη φιλαρμονική....τα ρεβεγιόν των Χριστουγέννων που μοιάζαν εθνική γιορτή....το κρυφτό με την παρέα της γειτονιάς κι οι τσουλήθρες κρυφά στις αποθήκες με τα άχυρα....οι διακοπές στο Τολό και το Ναύπλιο, στη Χαλκιδική και το Πόρτο Χέλι, οι κυριακάτικες βουτιές στις Λιβανάτες και στο Καλύψω....ο παππούς ο Κρητικός με την έυθραυστη και σοφή γιαγιά....τα φαγητά που δε σ' άρεσαν και τα έτρωγες γιατί στα προσφέρανε με τόση αγάπη...το καλοκαίρι στην Αγγλία που νόμιζες ότι τα έμαθες όλα...η Delphine, η Nazli κι η Begum απ' το Bebek στην Πόλη κι ο Jerome....Η μνήμη....το ψέμα και η αδικία στην εφηβεία..η αγκαλιά κι οι νυχτερινές βόλτες με τη δασκάλα...η πίστη της μάνας....ο κόμπος στο στομάχι πρωί και βράδυ....νεύρωση...φάρμακα....αγκαλιά...κόμπος....Η μνήμη...ο χρόνος που περνάει....η συνάντηση στην Καβάλα στο σπίτι του φίλου, τα τσίπουρα κι η νυχτερινή βόλτα στα πρώην καπνομάγαζα, τα γέλια με τα κατά-δικά μας αστεία...το τρέτσε κι οι μπουγάτσες....οι μπαγλαμάδες κι οι τζουράδες αραδιασμένοι στη σοφίτα...ο Νίκος, η Αρετή, ο απών-παρών Δημήτρης...κι άλλες αγκαλιές κι άλλα αντίο...σαββατοκύριακο στη Χαλκίδα, χωρίς καλά-καλά να το καταλάβεις....ούζα και θαλασσινά στη Λάμψακο και clubbing...μπάνιο στις Αλυκές και φραπεδιά στην Ερέτρια...δεν ταιριάζεις με αυτούς τους ανθρώπους αλλα περνάς καλά παραδόξως...τώρα δε θυμάσαι καλά-καλά τα πρόσωπά τους....η μνήμη έτσι όπως με χτύπησε ένα απόγευμα του Μάη....

Υγ: ...ακούγοντας το soundtrack από το Night train to Lisbon....

Να 'μαι καλά....

... να φτιάχνω αναμνήσεις....

(St. James Park, London, 17/04/14)

Αγάπη στις επαναλήψεις.....

Αγάπη,

αγκάθι

στο στόμα, στο βλέμμα, στο σώμα

Αγκάθι

τρυπάς την ψυχή μου ακόμα....

http://youtu.be/1ucFY3jeAno

(Αγάπη στις επαναλήψεις...)

Frozen.....

Πώς να ζεσταθείς απ' τη φωτιά - κι από ό,τι άλλο υποτίθεται πως ζεσταίνει- όταν είσαι παγωμένος μέσα σου;;;;