Έχεις μια τάση αυτοκαταστροφική. Για τους άλλους που αγαπάς δυνατά, άσχετα αν αυτοί σ'αγαπάνε με την ίδια ένταση, έχεις τάσεις υπερπροστασίας.
-Έλα, μην το αρνείσαι, ώρες-ώρες αγγίζεις την υπερβολή...!
Θες όλα να 'ναι τέλεια και να μην πειραχτεί ούτε τρίχα.
-"Για σένα κράταγα πιστόλι κι από φόβο μ'είχαν όλοι..."
Αλλά όταν πρόκειται για σένα τα κάνεις μαντάρα. Και θάλασσα κι όπως αλλιώς θες πες το αλλά να σημαίνει χάλια. Στραβώνεις με κάτι και φέρνεις την καταστροφή. Σε χρόνο D T έχεις βγάλει το πόρισμα, αφού πρώτα έχεις σκεφτεί δυο-τρεις εναλλακτικές και φυσικά διαλέγεις την πιο δυσοίωνη εκδοχή. Θυμώνεις, το δείχνεις - κι άντε να το πάρεις πίσω μετά. Στενοχωριέσαι, δε μιλιέσαι και βάζεις τελεία. Και παύλα. Και μετά; Ενεργείς ζαλισμένα, χωρίς νηφαλιότητα.
- ...κι όλοι σε λένε βράχο!
Στη ζαλάδα και τη σχεδόν υπνωτισμένη σου διεκπεραίωση δεν έχεις την πολυτέλεια της ησυχίας. Είναι οι πολλαπλοί σου ρόλοι. Δε σταματούν όλα ταυτόχρονα βλέπεις, κάτι που θα σε βόλευε αφάνταστα. Έτσι, συνεχίζεις κουβαλώντας την ήττα μέσα σου βουβά για να μη δίνεις εξηγήσεις. Σιχαίνεσαι τις εξηγήσεις και τις διαπραγματεύσεις στις εξηγήσεις. Θες οι διάλογοι να είναι μέσα στο κεφάλι σου. Ο λόγος κι ο αντίλογος. Όσο διαρκεί αυτό είσαι με το κεφάλι κάτω και τη διάθεση στα...πατώματα- ναι, αυτό, ωραία φρέσκα ελληνικά.....
Αλλά! Συνεχίζεις να ενεργείς. Ακάθεκτη. Απόμακρη κι αποτελεσματική. Έτσι είσαι, έτσι είναι.
Κι η ζωή συνεχίζεται...κι είναι ωραία...ακατάληπτη και δύσκολη συχνά, αλλά με τα ωραία της ωραία....
