Δώσ' μου φωνή - ξανά....

Χάσαμε την φωνή μας. Την εσωτερική. Δε βγαίνει, δεν έχει να πει, να γράψει. Μαζί με το χαμόγελό μας.Μαζί με τον ήρεμο - κατά το δυνατόν πάντα - ύπνο μας (γιατί τα θεματάκια με τον ύπνο τα είχαμε πάντα μερικοί από εμάς...). Χάσαμε την βόλτα μας την ανέμελη στην πόλη - περπατάμε και κοιτάμε πίσω μας μην και μας ακολουθεί κανένας περίεργος. Χάσαμε την ησυχία και τη ζεστασιά του σπιτιού - φοβόμαστε μην μπει κανείς χαράματα και μετράμε το πετρέλαιο που έχει απομείνει. Χάσαμε και τις μουσικές μας - ακούμε με τρέλα ειδησεογραφικούς σταθμούς στο ραδιόφωνο όσοι από εμάς αποφεύγουμε τα τηλεοπτικά παράθυρα και την καταστροφική μανία των τηλεοπτικών εκπομπών. Κι αντί για βιβλία, το ρίξαμε στα μπλογκ και τις ειδήσεις του διαδικτύου. Χάσαμε την πίστη μας και την ελπίδα μας κι απλώς προσπαθούμε να μη χάσουμε τη δουλειά μας. Αλλά έτσι παύουμε να είμαστε δημιουργικοί και λειτουργούμε εκτελεστικά.

Μπορώ να συνεχίσω να λέω, να απαριθμώ μάλλον τους λόγους της βουβαμάρας, της αμηχανίας, της μαυρίλας, της δικιάς μου σιωπής. Εξαφανίστηκα κι από δω. Εξαφανίστηκα κι από μένα. Έγραψα οργισμένα tweets. Σταμάτησα να φτιάχνω στιχάκια. Έχασα τη φωνή μου δηλαδή. Κι επειδή το καμπανάκι χτύπησε επανήλθα. Και θα συνεχίσω να είμαι παρούσα. Και θα ξεκινήσω από την αρχή. Όπως πρέπει να ανασυνταχτούμε όλοι μας δηλαδή. Ως μονάδες, ως παρέες, ως χώρα.

Καλή βδομάδα....