Μου 'παν να δώσω το βιογραφικό μου για ένα βιβλίο αφιερωμένο στους δημιουργούς της Βοιωτίας- τώρα, τι βιογραφικο και τι δημιουργός και γιατί όλο αυτό, ε, αυτό είναι μια άλλη ιστορία... Τι να γράψω λοιπόν; Για το ένα από τα δύο δημοτικά του χωριού στο οποίο πήγα, αντίστοιχα για το γυμνάσιο και το λύκειο; Για τη φιλαρμονική που με έκανε να ξεφεύγω και τα αγγλικά στο φροντιστήριο της Τερέζας; Για την ηρωική έξοδο από το χωριό και την μετάβαση στην Αγγλία για σπουδές; Πιο βαρετό κι απ' το βαρετό...
Βιογραφικό λοιπόν...χμμμμ.....:
Είμαστε η παιδική μας ηλικία. Είμαστε οι θύμησές μας κι οι άνθρωποι που μας σημάδεψαν- και κάποιους από μας μας σημαδεύουν ακόμα οι κουβέντες και οι συναναστροφές με τους ανθρώπους. Γι' αυτό,λοιπόν, σκέφτηκα να γράψω ένα κείμενο εγώ για το ποια είμαι. Για την επαρχία που δεν αγάπησα, παρά μόνο τη ζεστασιά του οικογενειακού σπιτιού μας.Για το νησί της μάνας μου που θα ήθελα να είναι αυτό η μόνη μου πατρίδα. Για τις ευκαιρίες που μου έδωσαν οι γονείς μου, κυρίως η μητέρα μου, να ξεφεύγω - γιατί ήξερε - και τους ορίζοντες τους ανοιχτούς στους οποίους με εξέθεταν. Για το Στεφανή που 'ταν για μένα ολάκερη η Κρήτη. Για τους χειμώνες στο χωριό και τον καλοκαιρινό μου παράδεισο μακριά από το χωριό. Για τις μουσικές και το πιάνο που μου αγόρασε η γιαγιά μου, που πήρα το όνομά της αλλά δεν με φώναξε ποτέ κανείς έτσι. Για τις αδερφές μου που τις έλεγα κάποτε μπελά και τώρα συμπληρώνουν τις ανάσες μου. Για τα χρόνια των σπουδών, τα ξενύχτια με τις κιθάρες και τις όμορφες παρέες...
Έδωσα σε μια φίλη το κείμενο να το διαβάσει πριν το στείλω. Το βρήκε γοητευτικό και κατέληξε "μα ρε φιλενάδα, αυτό που σου μένει δεν είναι ο Ορχομενός αλλά η Κρήτη..."
Χαμογέλασα. Στόχος επετεύχθη. Το κείμενο βγάζει αλήθειες. Γιατί πατρίδα του καθένα είναι ο τόπος που τον σημαδεύει εντός του. Ο τόπος που με το που φτάνεις εκεί λες "ήρθα σπίτι". Κι ας σου λείπουν πια τα αγαπημένα πρόσωπα. Όταν θες να γυρίζεις εκεί ακόμα κι όταν οι αγαπημένοι σου χάνονται για πάντα, τότε είσαι στον τόπο σου.
Καλές γιορτές με ευχή να βρούμε όλοι την πατρίδα μας, αυτή που μας γέννησε ή αυτή που μας ζύμωσε και τη νιώθουμε σπιτικό.....
http://youtu.be/L1PwwJ81YH8
Βιογραφικό λοιπόν...χμμμμ.....:
Είμαστε η παιδική μας ηλικία. Είμαστε οι θύμησές μας κι οι άνθρωποι που μας σημάδεψαν- και κάποιους από μας μας σημαδεύουν ακόμα οι κουβέντες και οι συναναστροφές με τους ανθρώπους. Γι' αυτό,λοιπόν, σκέφτηκα να γράψω ένα κείμενο εγώ για το ποια είμαι. Για την επαρχία που δεν αγάπησα, παρά μόνο τη ζεστασιά του οικογενειακού σπιτιού μας.Για το νησί της μάνας μου που θα ήθελα να είναι αυτό η μόνη μου πατρίδα. Για τις ευκαιρίες που μου έδωσαν οι γονείς μου, κυρίως η μητέρα μου, να ξεφεύγω - γιατί ήξερε - και τους ορίζοντες τους ανοιχτούς στους οποίους με εξέθεταν. Για το Στεφανή που 'ταν για μένα ολάκερη η Κρήτη. Για τους χειμώνες στο χωριό και τον καλοκαιρινό μου παράδεισο μακριά από το χωριό. Για τις μουσικές και το πιάνο που μου αγόρασε η γιαγιά μου, που πήρα το όνομά της αλλά δεν με φώναξε ποτέ κανείς έτσι. Για τις αδερφές μου που τις έλεγα κάποτε μπελά και τώρα συμπληρώνουν τις ανάσες μου. Για τα χρόνια των σπουδών, τα ξενύχτια με τις κιθάρες και τις όμορφες παρέες...
Έδωσα σε μια φίλη το κείμενο να το διαβάσει πριν το στείλω. Το βρήκε γοητευτικό και κατέληξε "μα ρε φιλενάδα, αυτό που σου μένει δεν είναι ο Ορχομενός αλλά η Κρήτη..."
Χαμογέλασα. Στόχος επετεύχθη. Το κείμενο βγάζει αλήθειες. Γιατί πατρίδα του καθένα είναι ο τόπος που τον σημαδεύει εντός του. Ο τόπος που με το που φτάνεις εκεί λες "ήρθα σπίτι". Κι ας σου λείπουν πια τα αγαπημένα πρόσωπα. Όταν θες να γυρίζεις εκεί ακόμα κι όταν οι αγαπημένοι σου χάνονται για πάντα, τότε είσαι στον τόπο σου.
Καλές γιορτές με ευχή να βρούμε όλοι την πατρίδα μας, αυτή που μας γέννησε ή αυτή που μας ζύμωσε και τη νιώθουμε σπιτικό.....
http://youtu.be/L1PwwJ81YH8
