Σκουριασμένη άνοιξη.....

Σκουριασμένο πρωινό του Μάρτη....

- Άνοιξη σου λένε μετά....

Έτσι είναι η άνοιξη μέχρι στιγμής. Γεμάτη σκουριά. Με σκόνη απ' την Αφρική. Με σκόνη στον αέρα που αναπνέουμε και απίστευτη θολούρα. Κι ύστερα σκουριάζει το μέσα μας και φτύνουμε σκουριά για να μπορέσουμε να επιβιώσουμε...

- Δυσοίωνα τα βλέπεις...

Τα βλέπω άτονα. Άτολμα. Δύσβατα. Χωρίς χρώμα. Χωρίς στόχο. Υπνωτισμένα. Συνωμοτεί κι η φύση. Την άνοιξη ένιωθα ν' ανθίζω. Ήθελα να ξεχύνομαι στους δρόμους και να περπατώ με τις ώρες. Να μαζεύω ήλιο για τη δική μου φωτοσύνθεση. Να πετάω τα χειμωνιάτικα μπουφάν. Να διαλέγω γυαλιά ηλίου. Να τσεκάρω τα λάστιχα του ποδηλάτου. Να σχεδιάζω πασχαλιάτικη απόδραση - κι ας είναι σχεδόν πάντα ίδιος ο προορισμός....

- Και τώρα;

Τώρα κεκλεισμένων των θυρών. Βγαίνω όταν πρέπει, γιατί πρέπει, όπως πρέπει. Την εκδρομή τη λέω αγγαρεία. Την άνοιξη την λέω αλλεργία. Τα πόδια μου με βαραίνουν και τα λάστιχα του ποδηλάτου μένουν ξεφούσκωτα. Ψάχνω σκιά να μη με βλέπει ο ήλιος που με ενοχλεί. Και προτιμώ τις Κυριακές να τις περνάω με ταινίες....

- "Δεν είν' άνοιξη φέτος αυτή..."

Μέχρι στιγμής έτσι φαίνεται, το λέω μετά λύπης. Μετά λύπης, αγωνίας, εξάντλησης και γενικής κατατονίας.

- Και στις 18 του μήνα;

Δεκαοχτώ του μήνα θα 'ναι αλλιώς. Θα 'ναι γιορτή. 10 χρονών η Μ. μου....Τότε ίσως έρθει η άνοιξη για φέτος...