Και τι να χάσω;

Γιατί να χάσω;

Και τι να χάσω; Δεν έχει μείνει τίποτα όρθιο. Δεν έχει μείνει τίποτα γενικώς. Τίποτα. Οπότε δε με νοιάζει. Ζω το τώρα και το ρουφάω. Με ρουφάει κι αυτό βέβαια. Με κατασπαράζει. Μόνο που τώρα κάτι κάνω κι εγώ. Παίρνω κι εγώ. Ε, ήταν καιρός να αρχίσω να παίρνω κι εγώ κάτι. Είχα ξεχάσει πως είναι να παίρνεις κι εσύ κάτι κι όχι να δίνεις μοναχά.

- Πάλι φλυαρείς....

Καιρός ήταν και γι' αυτό. Βαρέθηκα τη μουγγαμάρα. Σώπασα για μήνες κι ίσως να σωπάσω γι' άλλους τόσους...

- ...ή και για πιο πολλούς...κανείς δε μπορει να προβλέψει ποτέ τίποτα όταν έχει να κάνει με σένα....

Κι όμως! Έχω την αίσθηση ότι είμαι βιβλίο και μάλιστα ευκολοδιάβαστο. Άντε, ίσως όχι βιβλίο. Μάλλον για εύκολο σταυρόλεξο πρέπει να μιλάμε. Να, σαν κι αυτά τ' αμερικάνικα. Που σου δίνουνε τις λέξεις από κάτω κι εσύ πρέπει να τις ταιριάξεις σε κουτάκια. Λίγες λέξεις οριζόντια και λίγες κάθετα. Piece of cake!

- Αμ δε....!

Βαριέμαι να επιμένω. Για ο,τιδήποτε με αφορά βαριέμαι να επιμένω. Τα παρατάω κι ό,τι γίνει. Και την πατάω. Και μυαλό δε βάζω. Και τα ίδια ξανακάνω φτου κι απ' την αρχή...

- Τέλος δεν υπάρχει εδώ....

Μπορεί να μην υπάρχει εδώ, αλλά τέλος υπάρχει γενικώς. Τέλος υπάρχει στη ζωή κι ενίοτε βίαιο και άδικο. Σήμερα έμαθα πως χάθηκε ένα παλληκάρι από καρκίνο 20 και κάτι χρονών. Δεν τον ήξερα προσωπικά. Τον διάβαζα ανελειπώς όμως. Μοιραζόταν τον πόνο και την αγωνία του και ταυτόχρονα έδινε κουράγιο σε όλους εμάς που πνιγόμαστε μέσα σε θάλασσες αστοχίας. Αλλά έφυγε. Ήταν μάλλον αναπόφευκτο. Αυτό ήταν ένα τέλος. Συγχωρέστε με αλλά δεν πιστεύω σε ζωές μετά. Για μένα "δεύτερη ζωή δεν έχει", το φωνάζω....

-Τελείωνε, μας ζάλισες λέμε....!

Ναι, ναι, φτάνει. Είναι και χρονιάρες οι μέρες, αρκετή σκοτούρα έχουμε. Μη βάζουμε κι άλλη στο κεφάλι μας...

Χρόνια πολλά λοιπόν. Χρόνια στα οποία θα ξαναβρούμε την πίστη σε πρόσωπα κι αλήθειες. Χρόνια με αγαπημένα μας πρόσωπα δίπλα που να τα φυλάμε σαν τα μάτια μας.

Καλή χρονιά να έχουμε....

- Λες;;