Ξέρω πως είναι τα λυπημένα καστανά μάτια...είναι λυπημένα αλλά βγάζουν μια ζεστασιά....κι όταν υγραίνονται γίνονται μελιά...Μ' αρέσουν τα μελιά μάτια...με τραβάνε μαζί τους...
Ξέρω πως είναι τα λυπημένα μαύρα μάτια...με στενοχωρούν πολύ...λυπάμαι αυθόρμητα κι αυτόματα κι εγώ μαζί τους...πνίγομαι στην πολύ "μαυρίλα" και θέλω να φύγω...
Ξέρω πως είναι τα λυπημένα λαδί μάτια...τα κουβαλάω, τα βλέπω στον καθρέφτη, έχω μάθει να τ' αγαπώ....
Ξέρω πως είναι τα λυπημένα πράσινα μάτια...δυο σμαραγδένια πέλαγα...και σαν δακρύζουν πλημμυρίζεις μαζί τους...Μ' αρέσουν τα πράσινα λυπημένα μάτια...Μα και τα χαρούμενα και λαμπερά...Τα θέλω δικά μου, κατάδικά μου.....καταδικά μου....
Μα αυτά τα μπλέ μάτια...αυτά είναι που δεν ξέρω καθόλου...τι να σκέφτεσαι άραγε εκεί;
Τα μπλέ μάτια είναι τόσο απόμακρα...και τώρα που τα έχω απέναντί μου θλιμμένα, δεν ξέρω τι να σκεφτώ...Ποιος χάθηκε; Πού χάθηκε; Πότε; Άραγε είσαι εδώ τώρα; Ξέρω, σε βλέπω, μα είσαι εδώ;
Πού να 'σαι; Άραγε θυμάσαι; (Ώπα! Αυτό είναι στιχάκι! Το 'γραψες κι εσύ...θα τ' ακούσεις να τραγουδιέται άραγε όπως το φαντάζεσαι;; ποιος ξέρει;;)
Μπλε θλιμμένα μάτια...τόσο σκοτεινιασμένα που σου θυμίζουν το βαθύ μπλε στ' ανοιχτά του κρητικού πελάγους...εκεί που η θάλασσα είναι πάντα παράξενη και θυμωμένη... όχι ανοιχτά θυμωμένη, αλλά σε κάνει να νιώθεις το λυγμό της με το βουητό της...Έχουν καρφωθεί στο μισοάδειο ποτήρι....σήμερα όλα τα βλέπεις μισοάδεια...άλλες φορές τα βλέπεις μισογεμάτα, αλλά σήμερα είναι σίγουρα μισοάδεια....κολλάς στις ίδιες λέξεις, τις λέξεις που φτιάχνουν σκέψεις....
Ξαφνικά σηκώνεσαι και φεύγεις....Δεν ξέρω αν πρόλαβα να δω καλά. Πριν φύγεις αυτά τα σκοτεινιασμένα μπλε μάτια είχανε φωτίσει...Μάλλον πρόλαβα ένα χαμόγελο σου, στον εαυτό σου....
Έφυγες όμως βιαστικά και δεν πρόλαβα ν' ακούσω τη φωνή σου...Άρα μπορώ να σε φαντάζομαι όπως θέλω ..........
(Μια ιστορία που μου ήρθε όταν άκουσα ένα τραγουδάκι των tango lions στο myspace)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου