Εκδρομή....

Την Κυριακή πήγα εκδρομή. Είχε περάσει πολύς καιρός από την τελευταία μου εκδρομή - ακόμα περισσότερος από την τελευταία μου εκδρομή στο δάσος. Φτάσαμε κι ανέπνευσα τον αέρα του βουνού κι ένιωσα να ξαναγεννιέμαι. Δεν με σταμάτησαν τα εντελώς λάθος παπούτσια που είχα φορέσει από το να χωθώ μέσα στο δάσος και να αρχίσω να ανεβαίνω. Μπουφανάκι είχα ευτυχώς γιατί αν στα πεδινά της χώρας μας συνεχίζει ο καιρός να είναι ζεστός και υγρός εκεί πάνω ένιωθες το φθινόπωρο.
Περπάταγα ανάμεσα στα πεύκα, φωτογράφιζα τα μανιτάρια που υπήρχανε παντού, σκαρφάλωνα σε κορμούς, κρυβόμουνα πίσω από δέντρα και τρόμαζα την κόρη μου, έκανα μαζί της διαγωνισμό ποιος θα κατέβει γρηγορότερα την κατηφόρα και θα ανέβει μετά την ανηφόρα και γέλασα πάρα πολύ.
Το ακόμη ωραιότερο ήταν ότι εκεί πέρα το δάσος ήταν ανέπαφο από την οποιαδήποτε ανάπτυξη.
Ήταν μακριά από σαλέ, resorts - luxury και παντός είδους, μικροπωλητές, καταστηματάρχες. Ήταν τα πράγματα πολύ αγνά και απλά. Μόνο μια ταβέρνα υπήρχε στις αρχές του. Κι αυτή χωρίς ρεύμα την Κυριακή το μεσημέρι. Κι όμως! Τα λίγα ωραία που είχε ήταν εξαιρετικά. Ένιωθα 10 χρονών και πως μόλις είχε τελειώσει το παιχνίδι και είχα πάει στη γιαγιά μου να φάω. Το ότι ήπια ένα καταπληκτικό κόκκινο κρασί με επανέφερε στην κανονική μου ηλικία, μόνο που την Κυριακή δεν  με πείραξε καθόλου. Ίσα - ίσα!
Θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό που μπορεί να κάνει τέτοιες αποδράσεις - απολαύσεις. Και ανυπομονώ για την επόμενη φορά....