Who will comfort me?

Τρέχει η μέρα, τρέχουν οι άνθρωποι, τρέχουν όλοι, τρέχω τρέχω κι εγώ....!
- Πού θες να φτάσεις;
Έλα μου ντε! Πού; Γιατί; Κι άμα φτάσω, τι έγινε;

My soul is a weary....

Να ξυπνήσω στην ώρα μου, να ετοιμάσω πρωινά, να κατεβάσω την μικρή στο σχολικά. να προλάβω να βάλω το πλυντήριο, να αφήσω δουλειά στην κοπέλα που θα έρθει αργότερα, να κάνω λίστα για τα ψώνια - ναι, αλλά πότε θα προλάβω να παω; - , να φτάσω στην ώρα μου στο ραντεβού, να μην ξεχάσω να πω ό,τι πρέπει στο ραντεβού, να βρω το στούντιο στην Παιανία για το μεσημέρι, να πάρω δώρο για το παιδικό πάρτυ που είναι καλεσμένη η Μαριλένα την Παρασκευή, να βρω 500 € τώρα!, να θυμηθώ να φάω κάτι για να μην σωριαστώ, να γυρίσω 5μιση σπίτι για να δω τον μηχανικό, να διαβάσω μετά την μικρή, να στείλω μέηλ, φαξ, sms, να πάρω ένα κάρο τηλέφωνα και να απαντήσω σε άλλα τόσα, να δω πώς προχωράει η αφίσα για το Π. και να βρω πιανίστα για το Μ. γιατί σήμερα αρχίσανε οι πρόβες και πιανίστα μπορεί να μην έχω,   να..., να...., να θυμηθώ να είμαι εγώ, να είμαι γυναίκα, να είμαι εγώ....εγω;;;;; Εγώ όλα αυτά;
Βάζω λοιπόν ένα ωραίο δισκάκι της Melody Gardot να ηρεμήσω. Who will comfort me? Αυτό ακριβώς!
Άσε που παθαίνω και το άλλο καταπληκτικό δηλαδή: εκεί που λέω "ουφ, έφτασα" , στο επόμενο δευτερόλεπτο σκάει κάτι άλλο. Δυο βήματα μπροστά και τέσσερα πίσω δηλαδή....

My home is a wreckage...

Α ναι! Καλά τα λέει η Melody....Έχω και ζημιά στα υδραυλικά. Αυτό πού το πας; Τι θα πληρώσω πάλι και τι θα τραβήξω με τη μαστοράντζα...Ασ'τα! Τουλάχιστον θα μου τα δώσει η ασφάλεια; Άλλο πάλι κυνήγι αυτό.... 

Οι γραφές μου δεν είναι γοητευτικές τώρα τελευταία. Ούτε έχουν την χαρμολύπη που έχουν συνήθως. Περνάω μια φάση που τα πρακτικά που έχω να κάνω με πνίγουν και με κατατρώνε. Τόσο που μου παίρνουν τη σκέψη και τη φωνή. Η μόνη μου διέξοδος αυτή την περίοδο είναι τα τραγούδια που πετυχαίνω στο ραδιόφωνο στις διαδρομές που κάνω αναγκαστικά και τα τραγούδια που φυλάω για να οργανώσω το ipod μου κάποια στιγμή, οι αγκαλιές της κόρης μου κάθε πρωί που την ξυπνάω, οι μυρωδιές που μάζεψα απ' το βουνό την Κυριακή και που θα με βοηθάνω να ανασάνω ως να έρθουν τα Χριστούγεννα, το γνώριμο χάδι του λίγο πριν με πάρει ο ύπνος κουρέλι στον καναπέ, και η μάζωξη που θα οργανώσω απόψε με φίλους στο σπίτι. Έτσι απλά, με pinot grigio, pasta και ένα μεγάλο χαμόγελο... κουρασμένο...αλλά αληθινό....

This will comfort me at least tonight....