Περνάω πολύ χρόνο οδηγώντας σε αυτή την γκρίζα πόλη...πραγματικά πολύ χρόνο στο αυτοκίνητο - πραγματικά γκρίζα πόλη.....Και πάντα νευριάζω που έχει πολλή κίνηση, που πρέπει να ξεκινάω αρκετά νωρίτερα για να είμαι στην ώρα μου- σιχαίνομαι να μην είμαι στην ώρα μου και το να με στήνουν επίσης.
Για άλλο όμως θα γράψω σήμερα. Θέλω να γράψω για τη συνηθισμένη μου διαδρομή. Γι' αυτά που βλέπω κάθε μέρα και που σήμερα αναρρωτιόμουνα για πόσο καιρό ακόμα θα κάνω τη συγκεκριμένη διαδρομή. Όχι όχι, δεν τρέχει κάτι...δόξα το Θεό είμαι πολύ καλά. Ούτε σκοπεύω να μετακομίσω - καλώς ή κακώς - δεν είναι εποχή για τέτοιες περιπέτειες. Απλώς αναρωτιόμουνα για πόσο καιρό ακόμα θα φεύγω κάθε πρωί μέσα από τα στενάκια της γειτονιάς μου για να γλιτώσω τα φανάρια στη Βενιζέλου και να πιάσω την Κηφισίας πιο ψηλά...αρκετά πιο ψηλά...λίγο πριν θα στρίβω στα παράξενα δρομάκια με τις ανηφοροκατηφόρες και τις απίθανες λακούβες τις οποίες θα αποφεύγω με απίστευτη ακρίβεια, θα αφήνω το φαρμακείο στα αριστερά μου και θα περνάω πάντα τη διασταύρωση σταματώντας στο στοπ, θα περνάω από τους παππούδες που έχουν το καταπληκτικό μαγειρίο -άραγε για πόσο ακόμα; -, από το ταχυδρομείο και την τράπεζα Πειραιώς λίγο μετά κι ύστερα θα διασχίζω κάθετα έναν κεντρικό δρόμο για λίγα μέτρα μόνο για να μπώ σε έναν πολύ γλυκό δρόμο, την οδό Εκάλης....θα συνεχίζω απολαμβάνοντας την ηρεμία μου και μετά θα στρίψω στο Μπενάκειο (που δεν ξέρω τι είναι ακριβώς) για να βγω Κηφισίας....είμαι όμως πια στην Κηφισιά πολύ κοντά και μέσα σε πολύ λίγο χρόνο...περνάω από την Κάβα και λέω ότι την επόμενη φορά θα σταματήσω - μα πέρασαν 8 χρόνια κι ακόμα δεν το κατάφερα - περνάω τον Ελευθερουδάκη και φτάνω στον Τροχονόμο και συνεχίζω....στο βάθος δεξιά μου το ΚΑΤ - α ρε Τωνάκι μας λαχτάρισες το καλοκαίρι! - στα αριστερά μου το Άλσος Συγγρού - πρέπει να πάω την Μ. εκεί καμιά βόλτα - και λίγο μετά αρχίζουν οι μεγάλες στροφές στο Μαρούσι - πόσους έχω δει να στουκάρουν τα βράδια και να καταλήγουν σε βιτρίνες καταστημάτων ...! Και συνεχίζω αφού χαζέψω τα λάβαρα στους στύλους του δρόμου για να δω τι τρέχει στην πόλη...φτάνω σιγα σιγα στο δαχτυλίδι...μιλάω στο κινητό, ακούω πότε Σκάι και πότε Δίεση - άλλοτε πάλι δεν ακούω τίποτα απολύτως - κι αισίως δεξιά μου το Ολυμπιακό Στάδιο...ώπα! Σε λίγο θα δω και το Υγεία...να 'το - πανάθεμά το! Πιάνω δεξιά λωρίδα και βγαίνω στον παράδρομο.....πάω σιγά εκεί γιατί φοβάμαι μην ξεπεταχτεί κανένας.....συνεχίζω για λίγο κι αρχίζω τις στροφές για να καταλήξω απέναντι από το γραφείο στη Φιλοθέη και να πάρω καφέ από εκείνο το κορίτσι στο Γρηγόρη....το χαμογελαστό που μόλις με βλέπει ξέρει τι θέλω και δε χρειάζεται να παραγγείλω....πάντα της αφήνω κάτι.....δεν αλλάζω τον καφέ της με τίποτα! Είναι ο δεύτερος καφές της μέρας και θέλω να είναι ισάξιος με τον πρώτο. Όταν πάρω και τον καφέ περνώ απέναντι και παρκάρω....Έφτασα εκεί σώματι...αλλά οι σκέψεις μου μπορεί να είναι οπουδήποτε.....
Κι έτσι περνάνε οι μέρες....μερικές φορές υπάρχει απόκλιση. Η κατάληξη είναι στο Χίλτον και τον καφέ τον παίρνω από το "Σταμάτημα του χρόνου" (για όσους γνωρίζουν)....
Κι είναι ωραία η διαδρομή. Και δεν την έχω βαρεθεί. Κάθε μέρα βλέπω κάτι που δεν είχα προσέξει.
Κι όταν φεύγει ένα μαγαζί για να έρθει ένα άλλο στενοχωριέμαι. Κι όταν κάτι τυχαίνει και δεν πρέπει να ακολουθήσω τη συγκεκριμένη διαδρομή χαλιέμαι και δυσκολεύομαι να συνεχίσω. Κοίτα να δεις πού φτάσαμε! Συνειδητοποιώ πόσο ανάγκη έχουμε την σταθερότητα. Μέσα από αυτά τα μικρά και καθημερινά. Τόσο απλά, τόσο καλά, τόσο ωραία. Το έχω ξαναπεί αυτό. Αλλά είναι τόσο αληθινό.
οπότε δεν με πειράζει.....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου