Λατρεύω τους ήχους της σιωπής. Τότε που δεν ακούγεται απολύτως τίποτα. Που κλείνεις τα μάτια κι ακούς το μέσα σου. Που ακούς τα τραγούδια που έρχονται στο μυαλό σου - και πίστεψέ με έρχονται βροχή σε ένα non-stop playlist που δεν το πιστεύεις! Σου έρχονται και λέξεις και σκέψεις...
- ...ίσως και να μην τ' αντέξεις...
...και μνήμες και στιγμές και φαντάζεσαι όσα δεν έχεις και ζεις ανύπαρκτες στιγμές και ξαναζείς εντάσεις....Άλλοτε πάλι είσαι στο μηδέν. Δεν ακούς, δε μιλάς, δε βλέπεις. Συντροφιά έχεις μόνο τους γνώριμους ήχους του σπιτιού: η βρύση που λίγο στάζει, ο ήχος του ξύλου από τα παντζούρια, ο θόρυβος του ψυγείου, οι λεπτοδείκτες του ρολογιού της κουζίνας που τους ακούς μόνο εσύ - γιατί είπαμε: ακούς υπερβολικά καλά - τα χοροπηδητά από το επάνω διαμέρισμα σταθερά πάντα τις ίδιες ώρες της ημέρας, τον έξω κόσμο που σιγοσφυρίζει, που τρέχει αγχωμένος το πρωί, που γυρνάει νυσταγμένος αργά τα απογεύματα, τους οδοκαθαριστές που σκουπίζουν, το συναγερμό από το αμάξι του γείτονα που ξέχασε να απενεργοποιήσει για να μπει στο αμάξι - καινούρια συστήματα για γενιές μαθημένες αλλιώς....
Πόσα μπορώ να γράψω ακόμα....και να φανταστείς δεν είπα τίποτα για τους ήχους της νύχτας....για τους ήχους από την κίνηση των δέντρων, μια κουκουβάγια που ακούγεται από κάπου μακρυά, τις γάτες να μαλώνουν, τους σκύλους λίγο πιο κει στη δικιά τους περιοχή, τη χαλασμένη εξάτμιση που "πληγώνει τη σιωπή", την μικρή μου να ανασαίνει βαριά όταν κοιμάται τόσο ξένοιαστη, τόσο όμορφη....και τόσα άλλα, τόσα άλλα...
Σήμερα όμως το πρωί που βρίσκομαι μόνη σε μια αναπάντεχη ηρεμία δε θέλω σιωπή...θέλω μουσικές....θέλω να φύγω με τις μουσικές που μου αρέσουν....να πάω μέχρι το Μεξικό με τη Lila Downs και την κραυγή της (Llorona) και να φέρω στο νου μου τα χρώματα της χώρας...να ακούσω την Ελευθερία σε ένα ποίημα του Ρίλκε με τσέλα και λούπες (γιατί δεν το βάλαμε αυτό στο playlist του Μεγάρου άραγε;)....να ξεχαστώ με τα εννιά εγκλήματα του Damien Rice, να δακρύσω με το "the winner takes it all" γιατί θα θυμάμαι εκείνο το αυγουστιάτικο σούρουπο στα Χανιά κι εμένα να παίζω το τραγούδι στο πιάνο και δίπλα μου τον Σ. να το απολαμβάνει και να μου ζητάει να το ξαναπαίξω, να σιγοτραγουδήσω το "φίλε" της Τάνιας, να ανοίξω το παράθυρο με το "Don't tell me that it's over" της Amy McDonald...Kαι τότε ν' ανασάνω...Κοιτάζω έξω και είναι όλα άσπρα...Χιόνι και ήλιος μαζί....Μια μέρα έφυγε και μια καινούρια μέρα ξεκινά......Βγαίνω έξω στο μπαλκόνι να νιώσω τη φύση...Κάπου μέσα ακούγεται το τραγούδι από το 2 του Κωνσταντίνου Β. ....Ξαναγεννιέμαι σήμερα κι ας πονάει όλο μου το κορμί από το τρέξιμο των δύο τελευταίων ημερών...Και οι ήχοι της Κυριακής θέλω να είναι ματζόρε κι όχι μινόρε...οπότε κλείνω εδώ και βάζω το κομμάτι στο repeat....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου