Πώς να μην τα 'χουμε χαμένα; Τι να περιμένουμε δηλαδή; Πόσο ψύχραιμοι να είμαστε; Πόσο μπορούμε να σιωπούμε γιατί και να φωνάζουμε και να ζητούμε πράγματα κανείς δεν ακούει.....
Είναι εύκολο να αρχίσω να λαϊκίζω, να βρίζω, να κατηγορώ. Είμαι θυμωμένη. Όλοι μας είμαστε. Το αντίθετο θα ήταν το παράδοξο. Με τη λογική λέω πως κι εγώ έχω ευθύνη σε αυτό. Τα βάζω κάτω και ψάχνω να τη βρω βεβαίως. Γιατί προσωπικά έχω δουλέψει πολύ. Και θα συνεχίζω να δουλεύω - πρώτα ο Θεός! Προσωπικά δεν επαναπαύτηκα στις δάφνες μου - ναι ακομπλεξάριστα λέω ότι κατάφερα πολλά κι ας μην το πολυλέω γενικώς. Ξέρω μέσα μου όμως. Όπως ξέρω ότι το επόμενο λεπτό μιας κατάκτησης ήταν η αγωνία για το καινούριο, το επόμενο, το "μετά" που λέμε. Τώρα, δε μπορώ να σκέφτομαι το "μετά" δυστυχώς. Παλεύω για το σήμερα, για το τώρα, μέρα την μέρα, πόντο πόντο.
Και συνεχίζω να λέω ότι σίγουρα έχω κι εγώ ευθύνη σε όλο αυτό. Και συνεχίζω να την ψάχνω. Κι ας μην πίστεψα ποτέ "τα ψεύτικα, τα λόγια, τα μεγάλα". Πάντα μου προκαλούσαν αποστροφή και με οδηγούσαν σε πιο περιθωριακούς δρόμους, πιο μοναχικούς, πιο προσωπικούς. Και σε αντίστοιχες επιλογές τελικά. Πήγαινα πάντα με το πιο ουσιαστικό και το πιο βαθύ και απεχθανόμουν το mainstream. Η οικογένεια μου στο ΠΑΣΟΚ, εγώ στην αριστερά, την ανοιχτόμυαλη τάχαμου τάχαμου δήθεν αριστερά - τρομάρα μας. Κι αφού έφαγα ήττα κι από εκεί και φλέρταρα με την οικολογία - όχι ότι το σταμάτησα - κι αφού έζησα τη φούσκα και το αδιέξοδο της πλατείας, αισθάνομαι τώρα στο πουθενά, χωρίς τοπίο συνάντησης με κανένα και βρίσκομαι πάλι σε ακόμα πιο μοναχικά μονοπάτια.
Και συνεχίζω να λέω ότι σίγουρα κάπου φταίω. Προς στιγμήν θαμπώθηκα κι εγώ λίγο από τη δανεική ευτυχία τριγύρω μου. Όχι ότι ήμουν ωφελούμενη άμεσα. Έμμεσα μόνο. Ψιλο-ονειρεύτηκα ένα πιο μεγάλο σπίτι και λιμπίστικα χλιδάτα ταξίδια. Τίποτα δεν έκανα τελικά από τα δύο. Ήρθαν κι έφυγαν από μέσα μου έτσι απλά. Προ κρίσης. Προ αποσύνθεσης και παντελούς αποδόμησης της πραγματικότητας στην οποία ζούμε. Τα μόνα σταθερά είναι η οικογένεια μου, εκείνη που είχα κι έχω ως ύπαρξη - ακόμα και με τους απόντες της - κι εκείνη που δημιούργησα, το χαμόγελο του παιδιού μου και οι καλοί μου φίλοι. Να'ναι όλοι καλά και να είμαι κι εγώ καλά γι' αυτούς.
Γαμώτο. Ζορίζομαι τελευταία να χαμογελάω. Και χρειάζομαι ένα-δύο ποτήρια κρασί για να χαλαρώσω και να ξεχαστώ. Ξεχνιέμαι όμως με την τέχνη. Ακούω ακόμα πιο πολύ μουσική και για 3 λεπτά ο χρόνος σταματάει και περνάω σε άλλη διάσταση. Σκαρώνω στιχάκια με όλο και μεγαλύτερη ευκολία - ελπίζω να βρουν φωνή. Νιώθω όλο και πιο σίγουρη γι' αυτό - και στο λεπτό απογοητεύομαι. Είναι κι η αλλαγή της εποχής που έχει από μόνη της μια μελαγχολία. Είναι κι η Πανσέληνος που πέρασε. Είναι κι ο ύπνος μου που έχει δυσκολέψει.
Να τολμήσω να ελπίσω ότι θα ανακάμψω;
Είναι εύκολο να αρχίσω να λαϊκίζω, να βρίζω, να κατηγορώ. Είμαι θυμωμένη. Όλοι μας είμαστε. Το αντίθετο θα ήταν το παράδοξο. Με τη λογική λέω πως κι εγώ έχω ευθύνη σε αυτό. Τα βάζω κάτω και ψάχνω να τη βρω βεβαίως. Γιατί προσωπικά έχω δουλέψει πολύ. Και θα συνεχίζω να δουλεύω - πρώτα ο Θεός! Προσωπικά δεν επαναπαύτηκα στις δάφνες μου - ναι ακομπλεξάριστα λέω ότι κατάφερα πολλά κι ας μην το πολυλέω γενικώς. Ξέρω μέσα μου όμως. Όπως ξέρω ότι το επόμενο λεπτό μιας κατάκτησης ήταν η αγωνία για το καινούριο, το επόμενο, το "μετά" που λέμε. Τώρα, δε μπορώ να σκέφτομαι το "μετά" δυστυχώς. Παλεύω για το σήμερα, για το τώρα, μέρα την μέρα, πόντο πόντο.
Και συνεχίζω να λέω ότι σίγουρα έχω κι εγώ ευθύνη σε όλο αυτό. Και συνεχίζω να την ψάχνω. Κι ας μην πίστεψα ποτέ "τα ψεύτικα, τα λόγια, τα μεγάλα". Πάντα μου προκαλούσαν αποστροφή και με οδηγούσαν σε πιο περιθωριακούς δρόμους, πιο μοναχικούς, πιο προσωπικούς. Και σε αντίστοιχες επιλογές τελικά. Πήγαινα πάντα με το πιο ουσιαστικό και το πιο βαθύ και απεχθανόμουν το mainstream. Η οικογένεια μου στο ΠΑΣΟΚ, εγώ στην αριστερά, την ανοιχτόμυαλη τάχαμου τάχαμου δήθεν αριστερά - τρομάρα μας. Κι αφού έφαγα ήττα κι από εκεί και φλέρταρα με την οικολογία - όχι ότι το σταμάτησα - κι αφού έζησα τη φούσκα και το αδιέξοδο της πλατείας, αισθάνομαι τώρα στο πουθενά, χωρίς τοπίο συνάντησης με κανένα και βρίσκομαι πάλι σε ακόμα πιο μοναχικά μονοπάτια.
Και συνεχίζω να λέω ότι σίγουρα κάπου φταίω. Προς στιγμήν θαμπώθηκα κι εγώ λίγο από τη δανεική ευτυχία τριγύρω μου. Όχι ότι ήμουν ωφελούμενη άμεσα. Έμμεσα μόνο. Ψιλο-ονειρεύτηκα ένα πιο μεγάλο σπίτι και λιμπίστικα χλιδάτα ταξίδια. Τίποτα δεν έκανα τελικά από τα δύο. Ήρθαν κι έφυγαν από μέσα μου έτσι απλά. Προ κρίσης. Προ αποσύνθεσης και παντελούς αποδόμησης της πραγματικότητας στην οποία ζούμε. Τα μόνα σταθερά είναι η οικογένεια μου, εκείνη που είχα κι έχω ως ύπαρξη - ακόμα και με τους απόντες της - κι εκείνη που δημιούργησα, το χαμόγελο του παιδιού μου και οι καλοί μου φίλοι. Να'ναι όλοι καλά και να είμαι κι εγώ καλά γι' αυτούς.
Γαμώτο. Ζορίζομαι τελευταία να χαμογελάω. Και χρειάζομαι ένα-δύο ποτήρια κρασί για να χαλαρώσω και να ξεχαστώ. Ξεχνιέμαι όμως με την τέχνη. Ακούω ακόμα πιο πολύ μουσική και για 3 λεπτά ο χρόνος σταματάει και περνάω σε άλλη διάσταση. Σκαρώνω στιχάκια με όλο και μεγαλύτερη ευκολία - ελπίζω να βρουν φωνή. Νιώθω όλο και πιο σίγουρη γι' αυτό - και στο λεπτό απογοητεύομαι. Είναι κι η αλλαγή της εποχής που έχει από μόνη της μια μελαγχολία. Είναι κι η Πανσέληνος που πέρασε. Είναι κι ο ύπνος μου που έχει δυσκολέψει.
Να τολμήσω να ελπίσω ότι θα ανακάμψω;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου