Africa on my mind again...

There are no murders in Africa...only regrettable deaths...and from those deaths we derive the benefits of civilization...benefits we can afford so easily because those lives were bought so cheaply... 


(that's not my "line"....I just watched "the Constant Gardener" tonight....and I copied the phrase....no comment...no comment at all...just the phrase above...oh Africa, here you are in my mind again..."

Tικ Τακ - Τικ Τακ...

Έχω μισή - το πολύ - ώρα καιρό. 30 λεπτά (σχεδόν) ολόκληρα δικά μου. Ξέρω πως θέλω να γράψω, το ξέρω, το νιώθω. τι να γράψω όμως; Τι να πρωτοπώ;
Τικ-Τακ - Τικ-Τακ....
Ξύπνησα με μια σκοτεινιά τριγύρω στην ατμόσφαιρα. Άνοιξα το παράθυρο, μύρισα τη νυχτερινή βροχή και ξεδίψαξα με μια σταγόνα που έκλεψα από τη λεβάντα στο μπαλκόνι μου. Έκλεισα τα μάτια κι ένιωσα τα πόδια μου παγωμένα.
 - Φυσικά παγωμένα! Αφού βγήκες ξυπόλητη!
Ναι, ξυπόλητη! Δεν το είχα καταλάβει ως τότε! Ένα γενναίο "αψού" τάραξε την ησυχία της γειτονιάς κι έτρεξα μέσα να συμμαζευτώ, να ζεσταθώ, να ξυπνήσω σιγά σιγά την μικρή...
Τικ-Τακ - Τικ-Τακ....
Κοιτάζω το ρολόι του τοίχου στην κουζίνα. Βρε πως περνάει ο χρόνος!
-Εδώ περνάνε νεράκι τα χρόνια!
Ναι, νεράκι...Και θυμάμαι τότε που δεν περνάγανε - νόμιζα -  τα χρόνια ως να γίνω δεκάξι! Sweet sixteen! Κοίταζα μια φωτογραφία μου από τη σειρα της βάφτισης του τζούνιορ και συνειδητοποίησα πως μεγάλωσα. Ήταν κι η κόρη μου δίπλα, τόσο μεγάλη, τόσο γλυκειά και γελαστή και 'γω δίπλα της επίσης χαμογελαστή και να την καμαρώνω και ταυτόχρονα στιβαρή κι ακέραια να δηλώνω με τη στάση του σώματός μου παρούσα, δυνατή, στήριγμα, προστάτης για το παιδί μου (τη ζωή μου). Και φυσικά μιλάμε για την βάφτιση του τζούνιορ: έχω ανήψι; έγινε κι η μικρή μου Τώνια μαμά; Απίστευτο και τόσο ωραία αληθινό....
Τικ-Τακ - Τικ-Τακ....
Νιώθω το χρόνο να περνάει βλέποντας το παιδί μου να μεγαλώνει. Βλέποντας τους δικούς μου ανθρώπους να γίνονται γονείς και τα παιδιά τους να μεγαλώνουν. Νομίζω ότι αυτό ισχύει για όλους μας. Κι είναι γλυκό κι ωραίο να αποδέχεσαι έτσι το πέρασμα του χρόνου. Έτσι νιώθεις το χρόνο να κυλάει. Βεβαίως, υπάρχει κι η άλλη όψη του ιδίου νομίσματος, αλλά δε θέλω ν' ασχοληθώ μ' αυτό σήμερα, δεν μου πρέπει, δε θέλω.....
Τικ-Τακ - Τικ-Τακ....
Στον μικρόκοσμό μου με τις υποχρεώσεις οδεύουμε στη συμπλήρωση του μισαώρου που σημαίνει ότι λίγο μου έμεινε. Και δε με παίρνει σήμερα να κλέψω ρε γαμωτό ούτε λεπτό.Δε θα προλάβω να κάνω όσα πρέπει την ώρα που πρέπει. Κλείνω λοιπόν για ν' απολαύσω τις δυο-τρεις γουλιές που με περιμένουν υπομονετικά στο φλυτζάνι και ν' ακούσω κάτι τέτοιο...:

http://www.youtube.com/watch?v=5EF7b6qRY_E

Να ξυπνάς μόνος σου χωρίς ξυπνητήρι....

...και να φτιάχνεις τον ωραιότερο καφέ...να ακούγεται από κάπου Χατζιδάκις...ή Ελευθερία..."Κάπου υπαρχει η αγάπη μου..." Ελευθερία, Χατζιδάκις......μμμμ....

Η ευτυχία είναι στιγμές...μικρές στιγμές....η ευτυχία είναι σε δόσεις....

Προχτές στο Μέξικο Σιτι στην πρόβα για τον Ωρίωνα (ναι! Βρέθηκα κι εκεί!) Για 11 λεπτά που κράτησε το Τζιβαέρι με τη φωνή της Ελευθερίας ( θησαυρέ μου!) Χάθηκα...ταξίδεψα αλλού...

-πού;

Αλλού...στο χρόνο, στο χώρο, στη διάθεση...κάθε που άκουγα "Τζιβαέρι μου" ένιωθα πως με διαπέρναγε ηλεκτρικό ρεύμα....όλο μου το κορμί ήταν ζαλισμένο...δεν ξερω αν ηταν συγκινηση μονο- ηταν σιγουρα και αυτο....αλλα ημουν αλλου....που; ισως στην οδο ονειρων...

Η ευτυχια ειναι στιγμες. Έρχεται σε μικρές δόσεις...

Όπως εκείνο το μεσημεράκι που πίναμε mango margaritas στο Las Sirenas στο Μέξικο Σίτι βλέποντας την οροφή του καθεδρικού ναού και την σημαία της χώρας ν' ατενίζει περήφανα τον ουρανό...βλέπαμε τα σύννεφα να χορεύουν (όταν έρχονται τα σύννεφα) και μαζί τους χόρευε η ψυχή μου....για λίγα λεπτά ήμουν ξενοιαστη....ήμουν ευτυχισμένη....

Η ευτυχία είναι σε δόσεις. Κι όταν τις παίρνουμε αυτές τις δόσεις πρέπει να λέμε ευχαριστώ.

Κάθε φορά που με αγκαλιάζει γενναιώδορα η κόρη μου, κάθε φορά που αποκοιμιέται δίπλα μου, κάθε μικρή στιγμή μαζί της που είναι στ' αλήθεια μεγάλη στιγμη, ναι, νιώθω τυχερή, ευτυχής και παίρνω δύναμη να συνεχίζω...

(Μεξικό, Μέξικο Σίτι, Γκουαναχουάτο, πυραμίδες 12-20 Οκτ 2010)

Θυμός.....

Τι είναι αυτό που μας θυμώνει; Αναρρωτιέμαι συχνά...Γιατί φυσικά θυμώνω συχνά...

Μεγαλώνοντας, βέβαια, θυμώνω με λιγότερη ένταση και με μικρότερη συχνότητα. Κάθομαι κι ακούω στωικά ή πολλές φορές παριστάνω πως ακούω ενώ στην πραγματικότητα είμαι απλώς ..."αλλού"!

- Τόσο αλλού όμως....!

Ναι, τόσο "αλλού" - ευτυχώς...Επίσης μεγαλώνοντας έχω αυξήσει τις αντοχές μου σε κάποια πράγματα, ενώ σε κάποια άλλα δε "χαμπαριάζω" και κάνω μεγάλο σαματά.

-Με ποιον θυμώνεις όμως;

Με 'μένα! Πάνω απ' όλα και πρώτα απ' όλα.....

Που πάντα θέλω παραπάνω...που πάντα νομίζω ότι υπάρχει κάτι ακόμα...που δεν πιστεύω σε 'μένα....που αγχώνομαι και πνίγομαι εύκολα και χάνω την ουσία....που ενώ ξέρω πως "στα απλά είν' τα ωραία" το θυμάμαι στη χάση και στη φέξη - κι ακόμα πιο σπάνια...που βάζω τις φωνές για να καλύψω την ανασφάλειά μου...που κρύβω τις αλήθειες μου πίσω από τις συνήθειες....που βιάζομαι να φύγω πριν καλά-φτάσω....που σιωπώ στα πρόσωπα και μιλάω στις φωτογραφίες.....που ζητάω πολλά από την 7χρονη κόρη μου και την αγχώνω χωρίς να το θέλω....(μάλλον πέρασα το ίδιο....)....που νιώθω ανεπαρκής, που είμαι ανεπαρκής....που καλύπτω την ευαισθησία μου με το προσωπείο της super woman....που ο εγωισμός μου δε με αφήνει να παραδεχτώ την βαθειά αγάπη που υπάρχει στη ζωή μου και αφήνομαι σε εφήμερα πάθη....

-...Δεν είναι λάθη....

Είναι δεν είναι τ' αγαπώ! Θυμώνω με 'μένα που δε μπορώ να μιλήσω τις λέξεις που έχω στο κεφάλι μου, ενώ ξεχύνονται από μόνες τους με ευκολία στο χαρτί - ή στον υπολογιστή για την ακρίβεια....που βαριέμαι εύκολα ενώ απολαμβάνω - και λιώνω με - το ταξίδι...που σ' αφήνω να μ' αφήνεις, να με παίζεις, να με σπαταλάς...

Αλλά θυμώνω και μ' άλλα πράγματα και καταστάσεις εκτός από εμένα - αλλά πάντα γύρω μου....

Θυμώνω, για παράδειγμα, με την αχαριστία. Είναι σημαντικό να λες ευχαριστώ και να μην ξεχνάς. Δε λέω να γίνεσαι "δουλικός" εφ' άπαξ, αλλά να μην ξεχνάς ποτέ κάποιον που σε στήριξε, που σε βοήθησε. Η έπαρση του αυτοπροσδιορισμού και του εγώ μας αλλοιώνει. Δυστυχώς το βλέπω συχνά γύρω μου...Και θυμώνω!

Θυμώνω με την έλλειψη ουσίας και την επιδειξιομανία. Θυμώνω με την επικινδυνότητα που κουβαλάει η αμορφωσιά. Όχι, όχι δεν αναφέρομαι σε πτυχιούχους και μη - ούτε απαξιώνω σπουδές και ακαδημαϊκούς τίτλους που κι εγώ κυνήγησα και κατάφερα μετά κόπου και πόνου να αποκτήσω.Αναφέρομαι στους αδαείς μεν, ξερόλες δε. Εκεί υπάρχει θέμα, εκεί από τη μια σηκώνω τα χέρια ψηλά και από την άλλη βγαίνω εκτός εαυτού. Και στο τέλος καταρρακώνομαι γιατί "στου κουφού την πόρτα...." που λέει και η παροιμία.

Θυμώνω με το ψέμα. Τρελαίνομαι με το ψέμα. Κρύψε μου την αλήθεια καλύτερα, αλλά μη μου πεις ψέμματα...Κι ακούω τόσα ψέμματα.....-μα σ' αγαπάω ακόμα!

-Ακόμα;

Θυμώνω με το ρατσισμό! Άλλη μια έκφανση της αμάθειας....Το κακό είναι ότι ο ρατσισμός είναι διάχυτος, είναι ένα με την κοινωνία μας. Μεγαλώνουμε με αυτόν, σε αυτόν. Ποιος από εμάς δεν έχει βιώσει το ρατσισμό στο σχολείο στην αρχή, στη δουλειά αργότερα; Κάποιοι δυστυχώς το έχουν βιώσει και μέσα στην ίδια τους την οικογένεια! Ποιος από εμάς δεν έχει χρησιμοποιήσει στερεότυπα για μια κοινωνική ομάδα στην καθημερινότητά του; Κι εγώ η ίδια τα λέω και τα κάνω - και μετά θυμώνω που δεν κάνω την υπέρβαση! Έχω κάνει αρκετά βήματα ως προς αυτό, αλλά όχι όπως θα ήθελα...Να λοιπόν κάτι για το οποίο πρέπει να "παλέψω": να απενοχοποιήσω στερεότυπα και να φτιάξω τις αλήθειες μέσα από τα βιώματά μου...ακόμα περισσότερο...όλο  και πιο πολύ....για να αγαπήσω πιο βαθειά και πιο ουσιαστικά....κι εσένα....κι εμένα.....

Come as you are (Nirvana) για κλείσιμο...

http://www.youtube.com/watch?v=9T0ySNQNE58

Wake up and smell the coffee O.S.T.

Θα σε ξαναδώ...σε όλα τα γνωστά τα μέρη...Πώς θα 'σαι; Πώς θα 'μαι; Θα με γνωρίσεις; Θα με θυμάσαι;

Εγώ θα σε αναγνωρίσω...εγώ σε κουβαλάω....τα μάτια δε λένε ψέμματα ποτέ!

- Ούτε τα δικά σου!

Έτσι ξύπνησα....μ' αυτό το διάλογο στο κεφάλι μου...είδα κανένα όνειρο; Δεν ξέρω....Σηκώθηκα, έφτιαξα καφέ κι έβαλα την υπέροχη Billie Holiday στο "Ι'll be seeing you"... ήθελα να την ακούσω, ήθελα να το ακούσω...

Θα σε ξαναδώ...Ποιον άραγε; Και πώς θα τον δω; 

Άσ' το καλύτερα μη μαυρίσω πρωί - πρωί....πάμε παρακάτω!

Exactly like you by Nina Simone...Πίνω δυο γουλιές καφέ, ακούω το τραγουδάκι και θέλω να χορέψω!

Τραγούδι υπερβολικό και υπέρτατης καψούρας - τόσο μεγάλης καψούρας που σε κάνει να είσαι τυφλή! Όπως στην αρχή της σχέσης. Που όλα είναι τέλεια, που είμαστε κι οι δυο θεοί ο ένας για τον άλλο.

- Και μετά...;

Μετά...άσε το μετά....Τώρα άκου το τραγούδι και σκέψου ότι είσαι φουλ ερωτευμένη / ος και άρα τυφλή /ος! Κράτα τα μάτια κλειστά και άκου!

Πάμε για άλλα τώρα....Happy together (The Turtles)!

Τέλειο! Η καψούρα και η τύφλα συνεχίζονται! Και φτιάχνουν εικόνες και στροβιλίζονται οι σκέψεις και οι λέξεις!

-Πέρασες κι εσύ από εκεί!

Εννοείται!!!!!!!! Και το "happy together" δε είναι άπιαστο όνειρο. Αρκεί και στις μεγάλες σε διάρκεια σχέσεις -γιατί δε θέλω να λέω παντοτινές, παντοτινή είναι μόνο η σχέση με το παιδί σου - να υπάρχει για τον καθένα προσωπικός χώρος και χρόνος. Για τον καθένα όμως... 

-Και τώρα, πού πάμε;

Love song by Cure....Aχ αυτή η αγάπη από μακριά! Αυτή που φτιάχνει παραμύθια, που κάνει τη φαντασία να οργιάζει, που σου βάζει έμμονες ιδέες και σε κρατάει ξάγρυπνο τη νύχτα, που σε κάνει να μετράς τις μέρες για να ξαναβρεθείτε....Αυτή η αγάπη από μακριά που φουντώνει τον έρωτα..

-Και σε άλλες περιπτώσεις τον διαλύει...

Διαλύει τη σχέση, όχι τον έρωτα....

Ουπς! Χτυπάει τηλέφωνο....πάει το μουσικό ταξίδι...πάει η μαγεία...πίσω στην πραγματικότητα...
-Δηλαδή θ' αρχίσεις τη ρουτίνα χωρίς τραγούδι;;
Μμμμμ...δίκιο έχεις! Για να σκεφτώ....
"Κόκκινα γυαλιά" ....με τη φωνή του Σταμάτη....και την τελευταία πιο φρέσκια διασκευή των Emigre...για να τα βλέπω όλα σινεμά.....

Καλημέρα......