Μεγαλώνοντας, βέβαια, θυμώνω με λιγότερη ένταση και με μικρότερη συχνότητα. Κάθομαι κι ακούω στωικά ή πολλές φορές παριστάνω πως ακούω ενώ στην πραγματικότητα είμαι απλώς ..."αλλού"!
- Τόσο αλλού όμως....!
Ναι, τόσο "αλλού" - ευτυχώς...Επίσης μεγαλώνοντας έχω αυξήσει τις αντοχές μου σε κάποια πράγματα, ενώ σε κάποια άλλα δε "χαμπαριάζω" και κάνω μεγάλο σαματά.
-Με ποιον θυμώνεις όμως;
Με 'μένα! Πάνω απ' όλα και πρώτα απ' όλα.....
Που πάντα θέλω παραπάνω...που πάντα νομίζω ότι υπάρχει κάτι ακόμα...που δεν πιστεύω σε 'μένα....που αγχώνομαι και πνίγομαι εύκολα και χάνω την ουσία....που ενώ ξέρω πως "στα απλά είν' τα ωραία" το θυμάμαι στη χάση και στη φέξη - κι ακόμα πιο σπάνια...που βάζω τις φωνές για να καλύψω την ανασφάλειά μου...που κρύβω τις αλήθειες μου πίσω από τις συνήθειες....που βιάζομαι να φύγω πριν καλά-φτάσω....που σιωπώ στα πρόσωπα και μιλάω στις φωτογραφίες.....που ζητάω πολλά από την 7χρονη κόρη μου και την αγχώνω χωρίς να το θέλω....(μάλλον πέρασα το ίδιο....)....που νιώθω ανεπαρκής, που είμαι ανεπαρκής....που καλύπτω την ευαισθησία μου με το προσωπείο της super woman....που ο εγωισμός μου δε με αφήνει να παραδεχτώ την βαθειά αγάπη που υπάρχει στη ζωή μου και αφήνομαι σε εφήμερα πάθη....
-...Δεν είναι λάθη....
Είναι δεν είναι τ' αγαπώ! Θυμώνω με 'μένα που δε μπορώ να μιλήσω τις λέξεις που έχω στο κεφάλι μου, ενώ ξεχύνονται από μόνες τους με ευκολία στο χαρτί - ή στον υπολογιστή για την ακρίβεια....που βαριέμαι εύκολα ενώ απολαμβάνω - και λιώνω με - το ταξίδι...που σ' αφήνω να μ' αφήνεις, να με παίζεις, να με σπαταλάς...
Αλλά θυμώνω και μ' άλλα πράγματα και καταστάσεις εκτός από εμένα - αλλά πάντα γύρω μου....
Θυμώνω, για παράδειγμα, με την αχαριστία. Είναι σημαντικό να λες ευχαριστώ και να μην ξεχνάς. Δε λέω να γίνεσαι "δουλικός" εφ' άπαξ, αλλά να μην ξεχνάς ποτέ κάποιον που σε στήριξε, που σε βοήθησε. Η έπαρση του αυτοπροσδιορισμού και του εγώ μας αλλοιώνει. Δυστυχώς το βλέπω συχνά γύρω μου...Και θυμώνω!
Θυμώνω με την έλλειψη ουσίας και την επιδειξιομανία. Θυμώνω με την επικινδυνότητα που κουβαλάει η αμορφωσιά. Όχι, όχι δεν αναφέρομαι σε πτυχιούχους και μη - ούτε απαξιώνω σπουδές και ακαδημαϊκούς τίτλους που κι εγώ κυνήγησα και κατάφερα μετά κόπου και πόνου να αποκτήσω.Αναφέρομαι στους αδαείς μεν, ξερόλες δε. Εκεί υπάρχει θέμα, εκεί από τη μια σηκώνω τα χέρια ψηλά και από την άλλη βγαίνω εκτός εαυτού. Και στο τέλος καταρρακώνομαι γιατί "στου κουφού την πόρτα...." που λέει και η παροιμία.
Θυμώνω με το ψέμα. Τρελαίνομαι με το ψέμα. Κρύψε μου την αλήθεια καλύτερα, αλλά μη μου πεις ψέμματα...Κι ακούω τόσα ψέμματα.....-μα σ' αγαπάω ακόμα!
-Ακόμα;
Θυμώνω με το ρατσισμό! Άλλη μια έκφανση της αμάθειας....Το κακό είναι ότι ο ρατσισμός είναι διάχυτος, είναι ένα με την κοινωνία μας. Μεγαλώνουμε με αυτόν, σε αυτόν. Ποιος από εμάς δεν έχει βιώσει το ρατσισμό στο σχολείο στην αρχή, στη δουλειά αργότερα; Κάποιοι δυστυχώς το έχουν βιώσει και μέσα στην ίδια τους την οικογένεια! Ποιος από εμάς δεν έχει χρησιμοποιήσει στερεότυπα για μια κοινωνική ομάδα στην καθημερινότητά του; Κι εγώ η ίδια τα λέω και τα κάνω - και μετά θυμώνω που δεν κάνω την υπέρβαση! Έχω κάνει αρκετά βήματα ως προς αυτό, αλλά όχι όπως θα ήθελα...Να λοιπόν κάτι για το οποίο πρέπει να "παλέψω": να απενοχοποιήσω στερεότυπα και να φτιάξω τις αλήθειες μέσα από τα βιώματά μου...ακόμα περισσότερο...όλο και πιο πολύ....για να αγαπήσω πιο βαθειά και πιο ουσιαστικά....κι εσένα....κι εμένα.....
Come as you are (Nirvana) για κλείσιμο...
Αααα γι' αυτό κι εγώ θα σου θυμίζω όλα τα ωραία που ζούμε κι όλα τα ωραία που είσαι μωρό μου ;-)
ΑπάντησηΔιαγραφή