Λάμπα θυέλλης - και φλυαρίας....

Tα πρωινά, νωρίς, όταν έχω τις δικές μου ώρες της σιωπής, τις καταδικές μου!, ανοίγω τον υπολογιστή και μετά από ένα γρήγορο scanning στη μουσική μου βιβλιοθήκη βάζω ένα τραγούδι - κι αρχίζω το ταξίδι....(έχω ξαναγράψει γι' αυτό, δεν είναι καινούριο....)

Για σήμερα λοιπόν ....Λάμπα θυέλλης....


Μ' αρέσουνε τα χρώματα, που δίνουν δικαιώματα για λύπη για χαρά για φαντασία..


Το χρώμα το δικό μου είναι το κόκκινο. Χάνομαι στο κόκκινο. Κοιτάζω κόκκινο βαθύ και με μαγνητίζει. Το αγαπημένο μου λουλούδι είναι το κόκκινο τριαντάφυλλο. Πρίν απ' το μαύρο κόκκινο- ή και μαζί μ' αυτό. Ή και με φόντο γκρι. Για χρόνια φοράω ένα κόκκινο κασκόλ. Έχω και κόκκινα παπούτσια. Και γάντια. Και πορτοφόλι. Καμιά πρωτοτυπία, δε λέω αυτό. Απλώς νιώθω ότι το κόκκινο είμαι εγώ. Το κόκκινο είναι ένταση, αγωνία, αδρεναλίνη στα χίλια! Είναι ζεστασιά, είναι τρυφερότητα, γίνεται αγάπη- αυτό μένει στα χρόνια....

Θέλω να σε φιλήσω στα χέρια, σαν εικόνα σ' εκκλησία.....


Το κόκκινο είναι άποψη. Είναι πάθος. Είναι το λάθος - θα το ξανάκανα με το ίδιο πάθος....Τα αγαπάω τα λάθη μου. Κι είν' όλα κόκκινα....Κόκκινα χείλη, κόκκινη μέρα  είναι κάθε αγαπημένη μου μέρα.Και τα ηλιοβασιλέματα εκεί που ο ήλιος δίνει μια πορτοκαλοκόκκινη διάθεση μπορώ να τα χαζεύω και να μην παίρνω χαμπάρι για το τι γίνεται γύρω μου.... Ας μην το κουράσω άλλο....είμαι σαφής νομίζω.....

Τα καλοκαίρια αποκτώ και μι' αγάπη για το άσπρο...Άσπρα λινά παντελόνια, άσπρα μακό, άσπρες πασμίνες για το βραδυνό αεράκι στο βεράντα- αλλά τα πόδια πάντα απροστάτευτα!

Μ' αρέσουν κάτι κάτι κύματα που σήκωσαν τα αισθήματα σε μια κουβέντα....


Χτες βράδυ μίλησα μετά από πολύ πολύ πολύ καιρό με τον Μ....αγαπημένε μου! Μιλήσαμε για πολλά. η πρόφαση της επικοινωνίας ξεπεράστηκε σε 2-3 λεπτά. Τα υπόλοιπα 30 ήταν πιο δικά μας, πιο ανθρώπινα. Κι ένιωσα τόσο καλά. Δεν τον έβλεπα, δεν με έβλεπε, όχι, όχι...Αντισταθήκαμε στις βίντεο-κλήσεις. Εμείς άλλωστε είμαστε παιδιά άλλης γενιάς. Όταν δεν βλέπεις τον άλλο τον φαντάζεσαι κι αυτό είναι ωραίο. Προσπαθούσα να τον φανταστώ να γυρνάει από τη δουλειά και να μου μιλάει αραγμένος στο σπίτι του των 50 τετραγωνικών (πώς να 'ναι άραγε το σπίτι του;...ζεστό σίγουρα όπως εκείνος....κόκκινο!)...Ελπίζω την επόμενη φορά που θα έρθει Ελλάδα να τον δω κι από κοντά...

Θέλω να σε φιλήσω στα χείλη σαν μεγάλη γνωριμία και να χαθώ.... 


Τέλος χρόνου και φλυαρίας. Στο επαναγράφειν...

Μακριά από την τηλεόραση....

Kλειδωμένος.
Πουλημένος.
Θυμωμένος.
Φοβισμένος.
Σκυφτός.
Μουντός.
Μουδιασμένος.
Βιαστικός.
Να κλειδώσει, να θυμώσει, να νυχτώσει και να πει πάλι "γαμώτο" όταν θα ξημερώσει....

Περπάτησα για λίγο στο Γκάζι το Σάββατο αργά το απόγευμα. Με την κόρη μου χέρι - χέρι. Λίγο μετά την θεατρική παράσταση που είδαμε (την πρώτη της μη παιδική παράσταση). Κοίταζα τους ανθρώπους που συναντούσα στο δρόμο, που περίμεναν στη στάση του λεωφορείου, που μίλαγαν στο καρτοτηλέφωνο της Πειραιώς - ένιωθα πως λογάριαζα το χρόνο αλλιώς...
Κι ενώ ήμουν χαρούμενη που έκανα τη συγκεκριμένη βόλτα τα πρόσωπα γύρω μου που ξύπνησαν τις παραπάνω σκέψεις. Αυτά τα επίθετα μου βγήκαν αυθόρμητα όταν προσπάθησα να τους περιγράψω.
Κι έτσι είναι στ' αλήθεια....Αποφάσισα ξαφνικά να επιστρέψω σπίτι και να τελειώσω την βόλτα. Ήταν άλλωστε ήδη 9 παρά πια....Γύρισα σπίτι. Ετοίμασα στο γρήγορο μια μακαρονάδα. Και δεν έβαλα τηλεόραση ούτε να δω ειδήσεις ούτε τίποτα. Και ήταν καλύτερα. Φάγαμε με την μικρή, συζητήσαμε για την παράσταση που είδαμε, γελάσαμε και μετά καθήσαμε αγκαλίτσα στον καναπέ να δούμε σε dvd κατ' επιλογήν μια ελληνική ταινία....Η μικρή αποκοιμήθηκε στα 10 λεπτά. Μ' ένα χαμόγελο. την σκέπασα με την κουβερτούλα με ανακούφιση και συνέχισα να βλέπω την ελληνική ταινία. Και ξέφυγα πραγματικά, την γλίτωσα από την κατήφεια που καραδοκεί...Χωρίς πολλή προσπάθεια. Μόνο μακριά από την τηλεόραση....

KαΛή ΧροΝιά....

Γέρνει ο ήλιος και μαζί του όλο το φως.....
Κάπου εκεί ξεκίνησα....Κι όλα τα χρώματα "γίναν' ένα"....
6:01μμ...είμαι στο δρόμο για το Κάστρο....ψάχνω το Τρίτο...όπως κάθε Κυριακή όταν επιστρέφω....Σιχτιρίζω που δεν το έχω αποθηκεύσει. Το βρίσκω. Έγκαιρα ευτυχώς! "Πού πάει η μουσική όταν δεν την ακούμε"...Καλησπέρα Μ....πάλι εδώ ....

Γιατί οι άνθρωποι τόσο μικροί...
Αυτό είναι το πρώτο άκουσμα...Έχω τόσα χρόνια να το ακούσω. Σχεδόν δεν το αναγνωρίζω. λίγο μετά το σιγοτραγουδάω αυτόματα. Και μετά....

[…]«Γίνεσαι ογδόντα δύο χρονών. ‘Εχεις κοντύνει έξι εκατοστά, ζυγίζεις όλο κι όλο σαράντα πέντε κιλά και είσαι ακόμα όμορφη, γοητευτική και επιθυμητή. Πάνε πια σαράντα οκτώ χρόνια που ζούμε μαζί και σε αγαπώ περισσότερο από ποτέ. Νιώθω και πάλι μέσα στο στήθος ένα σπαρακτικό κενό, που μονάχα η ζεστασιά του κορμιού σου πάνω στο δικό μου το γεμίζει…»[…]


Από το "Γράμμα στην Ντ." του Αντρέ Γκόρζ....


Είχα τα νεύρα μου που θα οδηγούσα νύχτα. Που θα έβρεχε κι από πάνω. Σιχαίνομαι να οδηγώ τη νύχτα. Τα μάτια μου δε με βοηθάνε. Ευτυχώς τον δρόμο τον ξέρω απ'έξω κι ανακατωτά. Σιχαίνομαι να οδηγώ με βροχή. Σιχαίνομαι να είμαι συνέχεια στην τσίτα. Κι είχα και τη νύχτα και τη βροχή. Αλλά σήμερα ξεκίναγα τόσο ωραία.....θα το άντεχα, θα το απολάμβανα....η Μ. είχε τα ακουστικά της κι άκουγε ό,τι ήθελε. Άρα μπορούσα κι εγώ να "ταξιδέψω"....


Άκουσα ένα τραγούδι του Μάικλ Στάιπ από το "Tribute to Gainsbourgh", άλλο ένα της Μazzy Star....τι ωραία....και συνέχιζαν τα αποσπάσματα του βιβλίου....18:36....


«Είχα την αίσθηση ότι δεν είχα ζήσει τη ζωή μου, ότι την παρατηρούσα πάντα από απόσταση, ότι είχα αναπτύξει μια πλευρά του εαυτού μου κι ότι ήμουν φτωχός. Εσύ ήσουν και είχες υπάρξει πάντα πιο πλούσια από μένα. Αναπτύχθηκες σ’ όλες σου τις διαστάσεις. Ήσουν συμφιλιωμένη με τη ζωή σου· ενώ εγώ ανυπομονούσα πάντα να περάσω στον επόμενο ρόλο, λες και η ζωή μας δεν επρόκειτο να αρχίσει πραγματικά παρά πολύ αργότερα».


Μέτραγα την κάθε λέξη. Έφερνα στο νού μου ανθρώπους αγαπημένους. Καρδιοχτύπησα για 'κεινη κι ας την είδα τόσο καλά. Πόνεσα που πονάει. Θυμήθηκα κι άλλους που φύγανε. Και κοίταξα ψηλά να τους χαμογελάσω λίγο με την ψευδαίσθηση ότι με βλέπουν. 


Οι μουσικές συνέχιζαν...Patricia Kaas, Αρλέτα....το ίδιο και τ' αποσπάσματα από αυτό το βιβλίο. Είχα διαβάσει γι' αυτό το βιβλίο. Είχα σημειώσει να το πάρω. Έχασα το χαρτί. Δεν το πήρα ποτέ. Θα το κάνω τώρα όμως. Μετά από αυτή τη διαδρομή και τη συμπόρευση πρέπει να το πάρω. 


Νe me quitte pas.... La vie en rose....


Άκουγα, έτρωγα χιλιόμετρα σε ήρεμο ρυθμό κι αισθανόμουνα το κάθε ένα από αυτά. Ένιωθα τον παραμικρό κραδασμό της ασφάλτου. Και προχωρούσα...Ώρα 7:00. Τέλος εκπομπής. Λίγο μετά τα δεύτερα διόδια. Tότε αύξησα την ταχύτητα. "Ώρα να φτάσω" σκέφτηκα. 
Βεβαίως ήταν νύχτα. Βεβαίως έβρεχε και δει πιο δυνατά. Δε μ' ένοιαζε πια. Εγώ είχα βρεθεί στο δικό μου καλοκαίρι....


Καλή χρονιά.
Λ.