Μακριά από την τηλεόραση....

Kλειδωμένος.
Πουλημένος.
Θυμωμένος.
Φοβισμένος.
Σκυφτός.
Μουντός.
Μουδιασμένος.
Βιαστικός.
Να κλειδώσει, να θυμώσει, να νυχτώσει και να πει πάλι "γαμώτο" όταν θα ξημερώσει....

Περπάτησα για λίγο στο Γκάζι το Σάββατο αργά το απόγευμα. Με την κόρη μου χέρι - χέρι. Λίγο μετά την θεατρική παράσταση που είδαμε (την πρώτη της μη παιδική παράσταση). Κοίταζα τους ανθρώπους που συναντούσα στο δρόμο, που περίμεναν στη στάση του λεωφορείου, που μίλαγαν στο καρτοτηλέφωνο της Πειραιώς - ένιωθα πως λογάριαζα το χρόνο αλλιώς...
Κι ενώ ήμουν χαρούμενη που έκανα τη συγκεκριμένη βόλτα τα πρόσωπα γύρω μου που ξύπνησαν τις παραπάνω σκέψεις. Αυτά τα επίθετα μου βγήκαν αυθόρμητα όταν προσπάθησα να τους περιγράψω.
Κι έτσι είναι στ' αλήθεια....Αποφάσισα ξαφνικά να επιστρέψω σπίτι και να τελειώσω την βόλτα. Ήταν άλλωστε ήδη 9 παρά πια....Γύρισα σπίτι. Ετοίμασα στο γρήγορο μια μακαρονάδα. Και δεν έβαλα τηλεόραση ούτε να δω ειδήσεις ούτε τίποτα. Και ήταν καλύτερα. Φάγαμε με την μικρή, συζητήσαμε για την παράσταση που είδαμε, γελάσαμε και μετά καθήσαμε αγκαλίτσα στον καναπέ να δούμε σε dvd κατ' επιλογήν μια ελληνική ταινία....Η μικρή αποκοιμήθηκε στα 10 λεπτά. Μ' ένα χαμόγελο. την σκέπασα με την κουβερτούλα με ανακούφιση και συνέχισα να βλέπω την ελληνική ταινία. Και ξέφυγα πραγματικά, την γλίτωσα από την κατήφεια που καραδοκεί...Χωρίς πολλή προσπάθεια. Μόνο μακριά από την τηλεόραση....