KαΛή ΧροΝιά....

Γέρνει ο ήλιος και μαζί του όλο το φως.....
Κάπου εκεί ξεκίνησα....Κι όλα τα χρώματα "γίναν' ένα"....
6:01μμ...είμαι στο δρόμο για το Κάστρο....ψάχνω το Τρίτο...όπως κάθε Κυριακή όταν επιστρέφω....Σιχτιρίζω που δεν το έχω αποθηκεύσει. Το βρίσκω. Έγκαιρα ευτυχώς! "Πού πάει η μουσική όταν δεν την ακούμε"...Καλησπέρα Μ....πάλι εδώ ....

Γιατί οι άνθρωποι τόσο μικροί...
Αυτό είναι το πρώτο άκουσμα...Έχω τόσα χρόνια να το ακούσω. Σχεδόν δεν το αναγνωρίζω. λίγο μετά το σιγοτραγουδάω αυτόματα. Και μετά....

[…]«Γίνεσαι ογδόντα δύο χρονών. ‘Εχεις κοντύνει έξι εκατοστά, ζυγίζεις όλο κι όλο σαράντα πέντε κιλά και είσαι ακόμα όμορφη, γοητευτική και επιθυμητή. Πάνε πια σαράντα οκτώ χρόνια που ζούμε μαζί και σε αγαπώ περισσότερο από ποτέ. Νιώθω και πάλι μέσα στο στήθος ένα σπαρακτικό κενό, που μονάχα η ζεστασιά του κορμιού σου πάνω στο δικό μου το γεμίζει…»[…]


Από το "Γράμμα στην Ντ." του Αντρέ Γκόρζ....


Είχα τα νεύρα μου που θα οδηγούσα νύχτα. Που θα έβρεχε κι από πάνω. Σιχαίνομαι να οδηγώ τη νύχτα. Τα μάτια μου δε με βοηθάνε. Ευτυχώς τον δρόμο τον ξέρω απ'έξω κι ανακατωτά. Σιχαίνομαι να οδηγώ με βροχή. Σιχαίνομαι να είμαι συνέχεια στην τσίτα. Κι είχα και τη νύχτα και τη βροχή. Αλλά σήμερα ξεκίναγα τόσο ωραία.....θα το άντεχα, θα το απολάμβανα....η Μ. είχε τα ακουστικά της κι άκουγε ό,τι ήθελε. Άρα μπορούσα κι εγώ να "ταξιδέψω"....


Άκουσα ένα τραγούδι του Μάικλ Στάιπ από το "Tribute to Gainsbourgh", άλλο ένα της Μazzy Star....τι ωραία....και συνέχιζαν τα αποσπάσματα του βιβλίου....18:36....


«Είχα την αίσθηση ότι δεν είχα ζήσει τη ζωή μου, ότι την παρατηρούσα πάντα από απόσταση, ότι είχα αναπτύξει μια πλευρά του εαυτού μου κι ότι ήμουν φτωχός. Εσύ ήσουν και είχες υπάρξει πάντα πιο πλούσια από μένα. Αναπτύχθηκες σ’ όλες σου τις διαστάσεις. Ήσουν συμφιλιωμένη με τη ζωή σου· ενώ εγώ ανυπομονούσα πάντα να περάσω στον επόμενο ρόλο, λες και η ζωή μας δεν επρόκειτο να αρχίσει πραγματικά παρά πολύ αργότερα».


Μέτραγα την κάθε λέξη. Έφερνα στο νού μου ανθρώπους αγαπημένους. Καρδιοχτύπησα για 'κεινη κι ας την είδα τόσο καλά. Πόνεσα που πονάει. Θυμήθηκα κι άλλους που φύγανε. Και κοίταξα ψηλά να τους χαμογελάσω λίγο με την ψευδαίσθηση ότι με βλέπουν. 


Οι μουσικές συνέχιζαν...Patricia Kaas, Αρλέτα....το ίδιο και τ' αποσπάσματα από αυτό το βιβλίο. Είχα διαβάσει γι' αυτό το βιβλίο. Είχα σημειώσει να το πάρω. Έχασα το χαρτί. Δεν το πήρα ποτέ. Θα το κάνω τώρα όμως. Μετά από αυτή τη διαδρομή και τη συμπόρευση πρέπει να το πάρω. 


Νe me quitte pas.... La vie en rose....


Άκουγα, έτρωγα χιλιόμετρα σε ήρεμο ρυθμό κι αισθανόμουνα το κάθε ένα από αυτά. Ένιωθα τον παραμικρό κραδασμό της ασφάλτου. Και προχωρούσα...Ώρα 7:00. Τέλος εκπομπής. Λίγο μετά τα δεύτερα διόδια. Tότε αύξησα την ταχύτητα. "Ώρα να φτάσω" σκέφτηκα. 
Βεβαίως ήταν νύχτα. Βεβαίως έβρεχε και δει πιο δυνατά. Δε μ' ένοιαζε πια. Εγώ είχα βρεθεί στο δικό μου καλοκαίρι....


Καλή χρονιά.
Λ.