Tα πρωινά, νωρίς, όταν έχω τις δικές μου ώρες της σιωπής, τις καταδικές μου!, ανοίγω τον υπολογιστή και μετά από ένα γρήγορο scanning στη μουσική μου βιβλιοθήκη βάζω ένα τραγούδι - κι αρχίζω το ταξίδι....(έχω ξαναγράψει γι' αυτό, δεν είναι καινούριο....)
Για σήμερα λοιπόν ....Λάμπα θυέλλης....
Μ' αρέσουνε τα χρώματα, που δίνουν δικαιώματα για λύπη για χαρά για φαντασία..
Το χρώμα το δικό μου είναι το κόκκινο. Χάνομαι στο κόκκινο. Κοιτάζω κόκκινο βαθύ και με μαγνητίζει. Το αγαπημένο μου λουλούδι είναι το κόκκινο τριαντάφυλλο. Πρίν απ' το μαύρο κόκκινο- ή και μαζί μ' αυτό. Ή και με φόντο γκρι. Για χρόνια φοράω ένα κόκκινο κασκόλ. Έχω και κόκκινα παπούτσια. Και γάντια. Και πορτοφόλι. Καμιά πρωτοτυπία, δε λέω αυτό. Απλώς νιώθω ότι το κόκκινο είμαι εγώ. Το κόκκινο είναι ένταση, αγωνία, αδρεναλίνη στα χίλια! Είναι ζεστασιά, είναι τρυφερότητα, γίνεται αγάπη- αυτό μένει στα χρόνια....
Θέλω να σε φιλήσω στα χέρια, σαν εικόνα σ' εκκλησία.....
Το κόκκινο είναι άποψη. Είναι πάθος. Είναι το λάθος - θα το ξανάκανα με το ίδιο πάθος....Τα αγαπάω τα λάθη μου. Κι είν' όλα κόκκινα....Κόκκινα χείλη, κόκκινη μέρα είναι κάθε αγαπημένη μου μέρα.Και τα ηλιοβασιλέματα εκεί που ο ήλιος δίνει μια πορτοκαλοκόκκινη διάθεση μπορώ να τα χαζεύω και να μην παίρνω χαμπάρι για το τι γίνεται γύρω μου.... Ας μην το κουράσω άλλο....είμαι σαφής νομίζω.....
Τα καλοκαίρια αποκτώ και μι' αγάπη για το άσπρο...Άσπρα λινά παντελόνια, άσπρα μακό, άσπρες πασμίνες για το βραδυνό αεράκι στο βεράντα- αλλά τα πόδια πάντα απροστάτευτα!
Μ' αρέσουν κάτι κάτι κύματα που σήκωσαν τα αισθήματα σε μια κουβέντα....
Χτες βράδυ μίλησα μετά από πολύ πολύ πολύ καιρό με τον Μ....αγαπημένε μου! Μιλήσαμε για πολλά. η πρόφαση της επικοινωνίας ξεπεράστηκε σε 2-3 λεπτά. Τα υπόλοιπα 30 ήταν πιο δικά μας, πιο ανθρώπινα. Κι ένιωσα τόσο καλά. Δεν τον έβλεπα, δεν με έβλεπε, όχι, όχι...Αντισταθήκαμε στις βίντεο-κλήσεις. Εμείς άλλωστε είμαστε παιδιά άλλης γενιάς. Όταν δεν βλέπεις τον άλλο τον φαντάζεσαι κι αυτό είναι ωραίο. Προσπαθούσα να τον φανταστώ να γυρνάει από τη δουλειά και να μου μιλάει αραγμένος στο σπίτι του των 50 τετραγωνικών (πώς να 'ναι άραγε το σπίτι του;...ζεστό σίγουρα όπως εκείνος....κόκκινο!)...Ελπίζω την επόμενη φορά που θα έρθει Ελλάδα να τον δω κι από κοντά...
Θέλω να σε φιλήσω στα χείλη σαν μεγάλη γνωριμία και να χαθώ....
Τέλος χρόνου και φλυαρίας. Στο επαναγράφειν...
Για σήμερα λοιπόν ....Λάμπα θυέλλης....
Μ' αρέσουνε τα χρώματα, που δίνουν δικαιώματα για λύπη για χαρά για φαντασία..
Το χρώμα το δικό μου είναι το κόκκινο. Χάνομαι στο κόκκινο. Κοιτάζω κόκκινο βαθύ και με μαγνητίζει. Το αγαπημένο μου λουλούδι είναι το κόκκινο τριαντάφυλλο. Πρίν απ' το μαύρο κόκκινο- ή και μαζί μ' αυτό. Ή και με φόντο γκρι. Για χρόνια φοράω ένα κόκκινο κασκόλ. Έχω και κόκκινα παπούτσια. Και γάντια. Και πορτοφόλι. Καμιά πρωτοτυπία, δε λέω αυτό. Απλώς νιώθω ότι το κόκκινο είμαι εγώ. Το κόκκινο είναι ένταση, αγωνία, αδρεναλίνη στα χίλια! Είναι ζεστασιά, είναι τρυφερότητα, γίνεται αγάπη- αυτό μένει στα χρόνια....
Θέλω να σε φιλήσω στα χέρια, σαν εικόνα σ' εκκλησία.....
Το κόκκινο είναι άποψη. Είναι πάθος. Είναι το λάθος - θα το ξανάκανα με το ίδιο πάθος....Τα αγαπάω τα λάθη μου. Κι είν' όλα κόκκινα....Κόκκινα χείλη, κόκκινη μέρα είναι κάθε αγαπημένη μου μέρα.Και τα ηλιοβασιλέματα εκεί που ο ήλιος δίνει μια πορτοκαλοκόκκινη διάθεση μπορώ να τα χαζεύω και να μην παίρνω χαμπάρι για το τι γίνεται γύρω μου.... Ας μην το κουράσω άλλο....είμαι σαφής νομίζω.....
Τα καλοκαίρια αποκτώ και μι' αγάπη για το άσπρο...Άσπρα λινά παντελόνια, άσπρα μακό, άσπρες πασμίνες για το βραδυνό αεράκι στο βεράντα- αλλά τα πόδια πάντα απροστάτευτα!
Μ' αρέσουν κάτι κάτι κύματα που σήκωσαν τα αισθήματα σε μια κουβέντα....
Χτες βράδυ μίλησα μετά από πολύ πολύ πολύ καιρό με τον Μ....αγαπημένε μου! Μιλήσαμε για πολλά. η πρόφαση της επικοινωνίας ξεπεράστηκε σε 2-3 λεπτά. Τα υπόλοιπα 30 ήταν πιο δικά μας, πιο ανθρώπινα. Κι ένιωσα τόσο καλά. Δεν τον έβλεπα, δεν με έβλεπε, όχι, όχι...Αντισταθήκαμε στις βίντεο-κλήσεις. Εμείς άλλωστε είμαστε παιδιά άλλης γενιάς. Όταν δεν βλέπεις τον άλλο τον φαντάζεσαι κι αυτό είναι ωραίο. Προσπαθούσα να τον φανταστώ να γυρνάει από τη δουλειά και να μου μιλάει αραγμένος στο σπίτι του των 50 τετραγωνικών (πώς να 'ναι άραγε το σπίτι του;...ζεστό σίγουρα όπως εκείνος....κόκκινο!)...Ελπίζω την επόμενη φορά που θα έρθει Ελλάδα να τον δω κι από κοντά...
Θέλω να σε φιλήσω στα χείλη σαν μεγάλη γνωριμία και να χαθώ....
Τέλος χρόνου και φλυαρίας. Στο επαναγράφειν...
ekpliktiko keimeno,latremeno tragoudi, agapimeno xrwma....!!! :)
ΑπάντησηΔιαγραφή