Ανθρώπινα κι όχι υπερ-ανθρώπινα....

Μερικές φορές ο οργανισμός ...κλατάρει! Απλώς δεν πάει άλλο, χτυπάς έναν πυρετό κι αναγκάζεσαι να μείνεις μέσα. Και μου τα 'χε δώσει τα σημάδια, δε μπορώ να πω. Βήχας, πονόλαιμος, ατονία, ρίγη...κι εγώ εκεί! Στο καθήκον! Πάντα! Κακό του κεφαλιού μου όμως γιατί την πάτησα. Και τώρα σπίτι - σπίτι μου σπιτάκι μου! - χωρίς πυρετό σήμερα, αλλά και χωρίς φωνή! Γι' αυτό γράφω, γράφω...για να τα πω κάπως, σε κάποιον - σε μένα μάλλον....
Ξεχνάμε την ανθρώπινη φύση μας. Ξεχνάμε τα όρια και τις αντοχές μας. Παραμυθιαζόμαστε σε στιγμές υπερενεργητικότητας και υπερδραστηριότητας ότι μπορούμε να τα καταφέρουμε όλα. Μερικές φορές πιάνει. Μερικές φορές τα καταφέρνουμε "όλα". Αυτό όμως έχει κόστος. Μας κοστίζει τον ίδιο μας τον εαυτό. Ξοδευόμαστε. Λίγο-λίγο. Αλλά ναι, ξοδευόμαστε. Κι ας γουστάρουμε κι ας πετυχαίνουμε κι ας μας θρέφει το να τρέχουμε και να απέχουμε από την καθημερινές χαρές. Ξοδευόμαστε. Και αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να χάνουμε την ουσία. Να ζούμε χωρίς φαντασία. Είναι σα να χάνουμε τα χρώματα, τις μυρωδιές, σαν η ζωή μας να είναι μια ευθεία γραμμή χωρίς καμπύλες και αυξομειώσεις. Κι είναι ωραίο αυτό;
Σαφώς και όχι. Σίγουρα όχι.
Γι' αυτό κι οργανισμός μας έχει άμυνες. Εμένα μου έστειλε έναν πυρετό για να μαζευτώ λίγο. Για να κάτσω σπίτι, να κοιμηθώ και να αναδιοργανωθώ....Για να σκεφτώ, για να διαβάσω, για να δω μια ταινία μέρα-μεσημέρι (ανήκουστο!)....Και να σταματήσω να μιλάω στα κινητά και στα σταθερά. Το κινητό από χθες είναι στο αθόρυβο. Κάποια στιγμή θα επιστρέψω τα τηλεφωνήματα. Από αύριο, μεθαύριο, όλα θα γίνουν. Γιατί όλα γίνονται με ή χωρίς εμάς. Όλα παίρνουν το δρόμο τους....
Και λίγο πριν το τέλος της φλυαρίας μου για σήμερα ένα τραγούδι που έχω από χτες βράδυ στο μυαλό μου ... "Πυρετός κρυφός με σιγοκαίει...κι ούτε βλέπω...ούτε ακούω...."