To Be continUed....

Δεν κοίταξε πίσω του. Καθόλου. Δεν τ' άντεχε. Θα 'χε τις τελευταίες αγκαλιές κρατημένες. Για πάντα. Έπρεπε να πει αντίο. Και να μην την ξαναδεί ποτέ. Δεν την είχε ξαναγκαλιάσει ποτέ έτσι. Τόσο δυνατά, τόσο αληθινά, τόσο πολύ. Κι όμως σήμερα αυτή η τελευταία-τελευταία αγκαλιά του φάνηκε τόσο λίγη. Τόσο απελπιστικά λίγη...Εκείνος που ποτέ δεν ήθελε πολλά. Πού όσο και να την ήθελε δε μπόρεσε ποτέ να της το δείξει στην πραγματική του διάσταση. Ούτε να της το πει...Ειδικά με τα λόγια δεν τα πήγαινε καλά. Καθόλου καλά δηλαδή. Μόνο τα μάτια του μιλούσανε. Όταν δεν είχανε φουρτούνα ή όταν δεν είχε αντηλιά. Θάλασσες βαθειές τα μάτια του. Ένα σκούρο μπλε που το συναντάς μεσοπέλαγα μόνο...Τα μάτια του.... 


Μια φορά τον είχε δει να κλαίει κι ένιωσε πως ήταν ολόιδιος ο βυθός. Ολόκληρος ο εαυτός του ο βυθός. Μέσα του κι έξω του μαζί. Τον είχε φοβηθεί τότε. Ήθελε να τον αγκαλιάσει να του πει να ξεχάσει, αλλά φοβόταν ότι θα πνιγεί κι εκείνη μαζί. Κι έφυγε. Τον άφησε κι έφυγε...


Και τώρα πάλι φεύγει. Μα γι 'αλλο λόγο. Τώρα πρέπει. Κι αυτός το ξέρει. Ήξερε πως θα 'ρχοταν η στιγμή. Τη φοβόταν τη στιγμή αυτή. Αλλά δεν έκανε τίποτα για να την αποτρέψει. Ήξερε πως η αλήθεια θα του γνέψει και θα 'ναι η κατάλληλη στιγμή. Κατάλληλη, που λέει ο λόγος δηλαδή...Πότε δεν είναι η κατάλληλη στιγμή για να πεις αντίο αν δεν το θέλεις κι αν πονάς γι' αυτό. Ποτέ δεν είναι η κατάλληλη στιγμή να πεις αντίο μόνο γιατί πρέπει.....