Κηλίδες.....

Πρωινό Τετάρτης. Στην ησυχία του μικρόκοσμού μου αναπαύομαι. Σερφάρω, ενημερώνομαι κι ενημερώνω το δίκτυο που δημιούργησα. Ή τέλος πάντων κάτι τέτοιο. Απαντάω στα μέηλ και τα ερωτήματα που μου έχουν θέσει - πολλά δικά μου ερωτήματα παραμένουν αναπάντητα....
Τσεκάρω την ατζέντα μου, θα 'ναι γεμάτη μέρα. Τουλάχιστον θα 'ναι μια μέρα όμορφη, με ωραίο φως. Βοηθάει. Αποκαλύπτει - ή και συγκαλύπτει όταν είναι πολύ δυνατό...
Ψάχνω για ειδήσεις. Μου μοιάζουν copy paste από ειδήσεις των προηγούμενων ημερών. Προσπερνάω αδιάφορα. Μόνο τα χρηστικά θέματα μου κεντρίζουν το ενδιαφέρον - πάλι απεργίες στο μέσα μεταφοράς τις ώρες που τα χρειάζομαι....Σιχτιρίζω και σκέφτομαι από τώρα τι με περιμένει στο κέντρο της Αθήνας...θα έχουν λέει και πορεία οι γιατροί....
Ουφ! Ξεκινάει η μέρα και νιώθω τόσο γήινη σήμερα. Τόσο βαριά, χωρίς πούπουλα ελαφρότητας ή ονειροπόλησης - γαμώτο!
Ψάχνω λευκή κόλλα και ξετρυπώνω τις νερομπογιές της κόρης μου. Όχι όχι... δε θα αποπειραθώ να ζωγραφίσω ξαφνικά, δεν το 'χω. Όμως να, ήθελα λίγο χρώμα. Βουτάω το πινέλο στο κόκκινο. Κι αρχίζω να το "πετάω" με γρήγορες μικρές κινήσεις σε μια σελίδα Α4. Και γέμισε το χαρτί με κατακόκκινες, ολοζώντανες κηλίδες! Τι ωραία! Μια ένταση επιτέλους! Ξαφνικά αλάφρυνα και πήρα μια βαθιά ανάσα. Παίρνω τη σελίδα και την κολλάω στον τοίχο να την βλέπω. Να βλέπω τις κόκκινες κηλίδες μου και να παίρνω δύναμη. Μα σα να λείπει κάτι....Ναι....κόκκινες κηλίδες σε φόντο λευκό....Βουτάω το πινέλο στο μπλέ και το άσπρο. Τραβάω και μια γαλάζια γραμμή στη σελίδα. Την ξανακοιτάω. Πολύ καλύτερα τώρα. Το πάθος μου, το λάθος μου κι ο ουρανός μου. Γαλανός όπως ο σημερινός ουρανός στην Αθήνα. Τώρα ίσιωσα. Καλημέρα....