Για μένα μόνο. Γύρνα για μένα. Έφυγες και τ' άφησες όλα μισοτελειωμένα. Άλλα λίγο περισσότερο από το μισό κι άλλα - ακόμα χειρότερο - στη γέννησή τους.
Δε θέλω να σε σκέφτομαι συνέχεια. Δε θέλω να θέλω "εσένα μόνο" και "για κανένα να μη σηκώνω τώρα πια τ' ακουστικό". Θέλω να 'σαι εδώ. Να σε ξαναζώ.
Τα βράδια δε κοιμάμαι. Γυροφέρνει στο νου μου η τελευταία (μας) πράξη. "Δε γουστάρω! Δε θέλω πια!".Τα πέταξες και σκάσανε μέσα μου σαν ατομική βόμβα. To είπες κι εξαφανίστηκες.
Δε μου 'δωσες καν έναν αποχαιρετισμό με όλη του την σκληρότητα. Αυτή που σου αδειάζει το στομάχι και σου κάνει τα χείλια θεόξερα. Αυτή που σου μυρμηγκιάζει τα μηνίγγια. Που σου πλημμυρίζει τα μάτια και σου κλέβει τη φωνή. Που σε κρατάει ξύπνιο σκάβοντας μαύρους κύκλους κάτω απ' τα μάτια. Που κάνει τη σιωπή να σε καρφώνει ακόμα πιο πολύ.
Δε μου 'πες αντίο. Δε μου είπες γιατί. Κι αντί να σε μισήσω σε μεταμόρφωσα σε εμμονή. Χτυπάω το χέρι μου στον τοίχο. Δε ματώνει γαμώτο. Φοβάμαι να κάνω κάτι πιο δραστικό. Θέλω να σου μιλήσω και γυροφέρνω το τηλέφωνο. Πάω να σχηματίσω τον αριθμό σου και το πετάω με μανία στον καναπέ. Έγκαιρα ευτυχώς, δεν πρόλαβε να χτυπήσει. Καπνίζω ασταμάτητα κι η ανάσα μου αλλάζει κι αρρωσταίνει. "Θα νικήσω" σκέφτομαι και κοιτάζομαι δυο δευτερόλεπτα και μετά καταλαβαίνω ότι λέω ψέμματα. Σε μένα. Στην πραγματικότητα έχω καταρρεύσει. Πέφτω στο πάτωμα. Μάρμαρο. Ψυχρό. Απόκοσμο. Όπως ο χωρισμός.
Άλλο χωρισμός κι άλλο αποχωρισμός. Το δεύτερο έχει την αχτίδα της επανασύνδεσης. Το πρώτο είναι οριστικό.
Ας έλεγες αντίο κι ας "κρυβόσουν" εκεί. Θα 'ταν αλλιώς.
Θα μου 'λεγες πως φεύγεις και θα σου έλεγα να μην το κάνεις πριν ξαναπροσπαθήσουμε να στήσουμε τον κόσμο μας. Θα επέμενες και θα απαντούσες το κοινότυπο "είναι καλύτερα και για τους δυο μας".
Θα μου 'λεγες αντίο χωρίς φιλί και χωρίς να κοιτάξεις πίσω. Κι εγώ θα σου έβαζα ένα φιλί στο μάγουλο για ζεστασιά και συντροφιά.
Όμως δεν είπες τίποτα απ' όλα αυτά. Τα βρόντηξες κι έφυγες. Κι έμεινα πίσω άδεια κι άοπλη περιμένοντας ένα σημάδι σου. Κυλιέμαι στον καναπέ. Δεν τρώω κι η τηλεόραση είναι στο mute. Το δωμάτιο χρειάζεται αέρα όπως κι εγώ. Εγώ. Κουρέλι εγώ. Παραδόθηκα και προδόθηκα. Εγώ.
Εγώ μόνη μ' εμένα. Είναι τέσσερις τα ξημερώματα. Νομίζω επιτέλους έχω αποκοιμηθεί. Χτυπάει το κινητό μου. Είναι στη δόνηση. Βλέπω τ' όνομά σου. Ιδρώνω. Δεν το σηκώνω. Η καρδιά μου χτυπάει τόσο δυνατά που θα σπάσει. Τρεις μέρες μετά. Δεν απαντώ. Φοβάμαι. Με ξαναπαίρνεις. Το σηκώνω.Χωρίς να σου πω το παραμικρό. Σ' ακούω κι ας μη μιλάς. Είσαι στ' αλήθεια εσύ. Ετοιμάζεσαι να μιλήσεις. Κομπιάζεις. Λες τ' όνομά μου. "Τι μου δίνεις να γυρίσω;"..............
Δε θέλω να σε σκέφτομαι συνέχεια. Δε θέλω να θέλω "εσένα μόνο" και "για κανένα να μη σηκώνω τώρα πια τ' ακουστικό". Θέλω να 'σαι εδώ. Να σε ξαναζώ.
Τα βράδια δε κοιμάμαι. Γυροφέρνει στο νου μου η τελευταία (μας) πράξη. "Δε γουστάρω! Δε θέλω πια!".Τα πέταξες και σκάσανε μέσα μου σαν ατομική βόμβα. To είπες κι εξαφανίστηκες.
Δε μου 'δωσες καν έναν αποχαιρετισμό με όλη του την σκληρότητα. Αυτή που σου αδειάζει το στομάχι και σου κάνει τα χείλια θεόξερα. Αυτή που σου μυρμηγκιάζει τα μηνίγγια. Που σου πλημμυρίζει τα μάτια και σου κλέβει τη φωνή. Που σε κρατάει ξύπνιο σκάβοντας μαύρους κύκλους κάτω απ' τα μάτια. Που κάνει τη σιωπή να σε καρφώνει ακόμα πιο πολύ.
Δε μου 'πες αντίο. Δε μου είπες γιατί. Κι αντί να σε μισήσω σε μεταμόρφωσα σε εμμονή. Χτυπάω το χέρι μου στον τοίχο. Δε ματώνει γαμώτο. Φοβάμαι να κάνω κάτι πιο δραστικό. Θέλω να σου μιλήσω και γυροφέρνω το τηλέφωνο. Πάω να σχηματίσω τον αριθμό σου και το πετάω με μανία στον καναπέ. Έγκαιρα ευτυχώς, δεν πρόλαβε να χτυπήσει. Καπνίζω ασταμάτητα κι η ανάσα μου αλλάζει κι αρρωσταίνει. "Θα νικήσω" σκέφτομαι και κοιτάζομαι δυο δευτερόλεπτα και μετά καταλαβαίνω ότι λέω ψέμματα. Σε μένα. Στην πραγματικότητα έχω καταρρεύσει. Πέφτω στο πάτωμα. Μάρμαρο. Ψυχρό. Απόκοσμο. Όπως ο χωρισμός.
Άλλο χωρισμός κι άλλο αποχωρισμός. Το δεύτερο έχει την αχτίδα της επανασύνδεσης. Το πρώτο είναι οριστικό.
Ας έλεγες αντίο κι ας "κρυβόσουν" εκεί. Θα 'ταν αλλιώς.
Θα μου 'λεγες πως φεύγεις και θα σου έλεγα να μην το κάνεις πριν ξαναπροσπαθήσουμε να στήσουμε τον κόσμο μας. Θα επέμενες και θα απαντούσες το κοινότυπο "είναι καλύτερα και για τους δυο μας".
Θα μου 'λεγες αντίο χωρίς φιλί και χωρίς να κοιτάξεις πίσω. Κι εγώ θα σου έβαζα ένα φιλί στο μάγουλο για ζεστασιά και συντροφιά.
Όμως δεν είπες τίποτα απ' όλα αυτά. Τα βρόντηξες κι έφυγες. Κι έμεινα πίσω άδεια κι άοπλη περιμένοντας ένα σημάδι σου. Κυλιέμαι στον καναπέ. Δεν τρώω κι η τηλεόραση είναι στο mute. Το δωμάτιο χρειάζεται αέρα όπως κι εγώ. Εγώ. Κουρέλι εγώ. Παραδόθηκα και προδόθηκα. Εγώ.
Εγώ μόνη μ' εμένα. Είναι τέσσερις τα ξημερώματα. Νομίζω επιτέλους έχω αποκοιμηθεί. Χτυπάει το κινητό μου. Είναι στη δόνηση. Βλέπω τ' όνομά σου. Ιδρώνω. Δεν το σηκώνω. Η καρδιά μου χτυπάει τόσο δυνατά που θα σπάσει. Τρεις μέρες μετά. Δεν απαντώ. Φοβάμαι. Με ξαναπαίρνεις. Το σηκώνω.Χωρίς να σου πω το παραμικρό. Σ' ακούω κι ας μη μιλάς. Είσαι στ' αλήθεια εσύ. Ετοιμάζεσαι να μιλήσεις. Κομπιάζεις. Λες τ' όνομά μου. "Τι μου δίνεις να γυρίσω;"..............
Όταν ο άλλος ρωτάει τι του δίνεις να γυρίσει.. λες και δεν ξέρει ότι ήδη έχει μπει στον κόσμο σου..Τι μεγαλύτερο από αυτό;
ΑπάντησηΔιαγραφή