Είναι η 4η φορά που δε μπορώ να σου πω "χρόνια πολλά" και να μου πεις ευχαριστώ. Ξέρω, με ακούς. Ξέρω, το νιώθεις. Δεν το νιώθω όμως εγώ να μου γυρίζει πίσω όμως. Δεν πειράζει. Έτσι είναι, έτσι θα είναι....
Ήταν το '89 ή το '90. Τέτοια μέρα πάλι, τα γενέθλιά σου. Γιόρταζαν κι οι Θόδωροι την ίδια μέρα, αλλά για μας το σημαντικό ήταν ότι γιόρταζες εσύ. Δεν ήθελες να γιορτάσεις, ούτε να οργανώσεις τίποτα. Αλλά θέλαμε εμείς. Σου ετοιμάσαμε την έκπληξη. Μαζί με τη μαμά, με τα κορίτσια, με τους φίλους σου. Το ότι θα είχες να πας σε επισκέψεις ήταν η τέλεια ευκαιρία. Κι εγώ μαθήτρια λυκείου το είχα πάρει πολύ σοβαρά και το είχα στήσει πολύ ωραία (ήταν η πρώτη μου παραγωγή;). Και τούρτα και μουσική - γούσταρα το ντιτζεϊλίκι - και φαγητά διάφορα, όλα τέλεια. Κι όσο έλειπες όσο μαζευόμασταν για την έκπληξη. Κι όλοι μας καμάρωναν και τις τέσσερις γι' αυτό που είχαμε στήσει. Δεν υπήρχαν κινητά τότε για άμεση ανταπόκριση, οπότε πηγαίναμε βάσει σχεδίου μαμάς. Η Τ την είχε στήσει στην γκαραζόπορτα της πίσω αυλής και μόλις είδε το μπλε κορόνα να μπαίνει μέσα έδωσε το σήμα. Τα φώτα σβήσανε. Δεν ακουγόταν τίποτα. Ακόμα κι οι πιο φασαριόζοι φίλοι σου μας είχαν υπακούσει. Μπήκες μέσα και τρελάθηκες. Η έκπληξη έπιασε κι ήμασταν τρισευτυχισμένες (μας είπες την επόμενη μέρα ότι κάτι ψιλιάστηκες με αμάξια που ήταν παρκαρισμένα κοντά στο σπίτι). Σε αγκαλιάσαμε όλες μαζί - ακόμα κι εγώ. Η δύσκολη κι ατίθαση εγώ. Η απόμακρη και φασαριόζα εγώ.
Και στήσαμε ένα πάρτυ ως τα ξημερώματα....
Ήθελα να μοιραστώ απόψε μια χαρούμενη στιγμή. Μια χαρούμενη στιγμή μιας ωραίας οικογένειας. Της δικιάς μας οικογένειας. Γιατί έχουμε περάσει πολλές στενάχωρες στιγμές και δε θέλω άλλες. Γιατί θέλω να έχουμε ωραίες αναμνήσεις κι όχι μόνο δάκρυα. Aκόμα και τις δύσκολες μέρες συναισθηματικά όπως τα γενέθλιά σου.
Να τα εκατοστήσεις λοιπόν.
Όπου και να 'σαι....
Ιt will always be your birthday...you will always be my dad....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου