Εδώ στη ρωγμή του χρόνου.....

-...και του πόνου. Του χρόνου και του πόνου....


Τι πληρώνεις για να σε βρει το τέλος μέσα σε τόση μοναξιά ρε γαμώτο...Πόσοι μόνοι είμαστε τελικά; Πόσο μαζί και μόνοι;
Εννιά μέρες πεθαμένος λέει. Και δεν τον αναζήτησε κανείς; Δεν αναρωτήθηκε κανείς; 


- Την ξέρεις την απάντηση...


Δυστυχώς την ξέρω αλλά την λέω από μέσα μου. Δεν την ξεστομίζω. Τη φοβάμαι. Τη λέξη, την αλήθεια της. Ζω έντονα κι επιζητώ στιγμές μοναξιάς κι ηρεμίας. Μου λείπουν οι μοναχικές στιγμές και μερικές φορές θυμώνω με τα μικρά καθημερινά της συμβίωσης και τις απόρροιες των ρόλων που καλούμαι να παίξω. Με πιάνω ακόμα και ν' αποζητώ να φύγω ένα τριήμερο μόνη μου, εγώ κι ο εαυτός μου, με τις 24 ώρες μόνο για μένα κι όπως τις θέλω εγώ. Ξέρω όμως πως δεν είμαι μόνη, ξέρω πως έχω κάνει οικογένεια, ναι έχω κάνει μια όμορφη οικογένεια. Υπό αυτές, λοιπόν, τις συνθήκες η μοναξιά, στην κυριολεκτική της διάσταση, γίνεται γοητευτική. 


" Φώτα μεγάφωνα και στρας κι εσύ στα όνειρα γλυστράς, να βρεις πηγή να δροσιστείς, γωνιά για να ξεκουραστείς"* ....αυτό ακριβώς! Το άκουσα σήμερα και αισθάνθηκα έτσι ακριβώς. Βγαίνοντας από μια περίοδο υπερέκθεσης - για τα δικά μου τουλάχιστον μέτρα και σταθμά - τώρα αυτό που έχω ανάγκη είναι να αποτραβηχτώ για να γλιτώσω από τα οξεία συμπτώματα της αγοραφοβίας την οποία συνεχώς καταστέλλω με διάφορους τρόπους. Είμαι όμως στο όριο κι επειγόντως θέλω αποχή. Θέλω την σιωπή, την απόσταση, τα ήσυχα βράδια μου. Άδεια από φώτα, γεμάτα από εμένα κι ό,τι κι όσους αγαπώ. Γιατί χωρίς όσα κι όσους αγαπώ πού πηγαίνω και γιατί πηγαίνω τελικά;


Κι εκεί είναι η διαφορά. Άλλο να επιλέγεις να είσαι μόνος κι άλλο να σε αφήνουν μόνο. Άλλο το να λείπεις σε κάποιον κι άλλο να ξεχνάνε πως υπάρχεις. Εκεί γεννιέται ο πόνος. Και ο φόβος. Ο φόβος της μοναξιάς κι ο πόνος της λέω σήμερα εγώ. "Άντε μη φοβάσαι, που φοβάσαι, φίλος με τον πόνο να'σαι" έγραφε ο Ρασούλης και το τραγουδάμε μέχρι σήμερα. Το έλεγε κι η Ε στο Παλλάς το περασμένο Σάββατο χωρίς να ξέρει ότι εκείνος έχει ήδη φύγει. Τι τραγικό.....Τι τραγική και γεμάτη αφόρητες εκπλήξεις είναι η ζωή.


Κάθε πρωί που ξυπνάω θέλω ν' ακούσω την μητέρα μου στο τηλέφωνο. Γιατί ζει μόνη από τότε που έφυγε εκείνος. Γιατί έχει τα δικά της θέματα υγείας και την δικιά της επιβαρυμένη ψυχοσύνθεση με όλα όσα της έχουν - και μας έχουν - συμβεί. Αν δεν την βρω με την πρώτη στο ένα τηλέφωνο, παίρνω το άλλο και παθαίνω κρίση πανικού αν περάσει αρκετή ώρα και δεν με πάρει πίσω τηλέφωνο. Μια μέρα που δεν την έβρισκα πουθενά και για τρεις ολόκληρες ώρες ετοιμαζόμουν να παρατήσω τη δουλειά και να φύγω για το χωριό να δω τι συμβαίνει. Να δω τι της συμβαίνει. Κι όταν χτυπάει το τηλέφωνο άσχετη ώρα, πολύ πρωινή ή πολύ βραδυνή, πετάγομαι ιδρωμένη γιατί σκέφτομαι εκείνη. Μισώ τη μοναξιά της. Εκείνη που πάντα ήθελε την πόρτα του δωματίου της ανοιχτή για να νιώθει την βαβούρα μας κοντά της....


Εννιά μέρες ταξίδι και κανείς δεν πήρε χαμπάρι....κανείς δεν τον αναζήτησε. Προσπαθώ ακόμα να συνέλθω από το σοκ της συνειδητοποίησης της είδησης και της ουσίας της. Κι όταν σκέφτομαι πως μιλάμε για κάποιον που έχει δώσει σε γενιές ολόκληρες τόσα πολλά με τα τραγούδια του εκεί φτάνω σε σημείο φρίκης. Την ίδια στιγμή μπαίνω σε τριπάκι προσωπικής αγωνίας μην μείνω μόνη. Έτσι μόνη. Χωρίς κανένα να με αναζητά.


Ουφ, νιώθω να βαραίνω από όλες αυτές τις σκέψεις. Πλησιάζει κι η πανσέληνος την Παρασκευή....Ψάχνω τα δισκάκια μου ν 'ακούσω κάτι να ταξιδέψω την αγωνία μου. Και πέφτω πάνω σ' αυτό ...


"Πολλοί ορκίστηκαν πως μ’ αγαπήσανε
γιατί κατάλαβαν ποιος είμαι τάχα
και σαν τους πίστεψα μ’ εγκαταλείψανε,
ανάγκη μ’ είχανε, αυτό μονάχα...."


Είναι κι αυτό δικό του. Του Ρασούλη. Πού να 'ξερε πόσο αληθινός θα έβγαινε.....


Καλό του ταξίδι....






(*το στιχάκι αυτό είναι του 'Αλκη Αλκαίου, αλλά θα μπορούσε να 'ναι και δικό του...)