H απόλυτη ισοπέδωση κι η επαναδιαπραγμάτευση εντός μας

Όλα λοιπόν flatline...Έτσι είχαμε συνηθίσει τα τελευταία χρόνια. Όλα δεδομένα και απλωμένα στα πόδια μας. Για να πάρουμε. Για να έχουμε. Τόσο δεδομένα που μας λείπανε οι συγκινήσεις. Δεν μας έκανε εντύπωση τι θα βλέπαμε. Δεν εμβαθύναμε στο αν μας άρεσε ένα θέαμα πραγματικά ή γιατί θα έπρεπε. Κι  αν δεν μας άρεσε, so what? "Θα δούμε άλλη μέρα, κάτι άλλο"....Κι ας ήταν μάπα το φαΐ, εμείς θα ξαναπηγαίναμε γιατί το μέρος ήταν must....Κι ας υπήρχαν τα μέσα μεταφοράς, εμείς θα κατεβαίναμε στο κέντρο της Αθήνας με το αμάξι...εμ πώς αλλιώς! Αυτό είναι η ισοπέδωση. Να φεύγουν ίδιες οι μέρες, Κυριακές ή Δευτέρες.....

Γιατί τώρα τα λέω όλα αυτά; Γιατί στο όνομα της κρίσης και της επαναδιαπραγμάτευσης που πάντα ξεκινά από τη διαχείριση των οικονομικών μας, ίσως- και το ελπίζω δηλαδή - να αρπάξουμε την ευκαιρία να επαναδιαπραγματευτούμε με το μέσα μας. Εκτός από περίοδος κρίσης αυτή η περίοδος πρέπει να λειτουργήσει και ως περίοδος κάθαρσης. Χρειαζόμαστε το χρόνο με τον εαυτό μας, τον ουσιαστικό χρόνο εννοώ. Χρειάζεται να γίνουμε πιο επιλεκτικοί με αυτό που παίρνουμε όχι μόνο για το στομάχι μας, αλλά και για τη ψυχή μας. Μ' αρέσει που οι φίλοι ξαναμαζεύονται σε σπίτια. Ποτέ μου δεν κατάλαβα τα ρεβεγιόν στα κλαμπ ή στα μπουζούκια άλλωστε....Ούτε τις διακοπές του Πάσχα σε κάποιο resort....Μ' αρέσει που ψάχνω αρκετά πριν διαλέξω σε ποια παράσταση θα πάω γιατί ξέρω πως δε θα μπορέσω να δω πάνω από δύο ή τρεις. Και κάθε φορά να το ευχαριστιέμαι ή να το κρίνω κατόπιν προσήλωσης κι επιλογής. Κι αυτό θα μου χαρίζει κάτι. Μ' αρέσει που βγαίνω για φαγητό πολύ πιο αραιά, αλλά πάντα με καλύτερο αποτέλεσμα και μακριά από την πιασοκώλικη δηθενίλα της μακράν νυχτωμένης δημιουργικής, fusion - του κώλου τα εννιάμερα κοινώς - κουζίνας. Τις προάλλες σ' ένα μπιστρό στα Εξάρχεια στις 5 το απόγευμα έπινα υπέροχα κρασιά κι ένα απλό πλατό τυριών με δύο καινούριες φίλες κι ήμουν ευτυχισμένη.

Το έχω ξαναπεί. Στα απλά είναι τα ωραία. Όπως εκείνη η βόλτα που έκανα με τις φίλες μου απόγευμα Σαββάτου μέχρι το Σούνιο και είδαμε τον ήλιο να χάνεται στη θάλασσα. Όπως τα γέλια που κάναμε στην συνάντηση με δυο κολλητές από το πανεπιστήμιο κι ήταν σα να μην πέρασε μια μέρα - κι ας είχαν περάσει 12 χρόνια. Όπως ένα καλομαγειρεμένο φαγητό μεσημέρι Κυριακής με την οικογένεια, τα γέλια, τα πειράγματα με τους κατάδικούς μας κώδικες. Όπως το να πηγαίνεις εκδρομή χωρίς να σε νοιάζει αν οδηγάς BMW ή Fiat Panda....Και τόσα άλλα. Σταματώ όμως εδώ. Ξαφνικά γράφοντας όλα αυτά μου ήρθε η διάθεση να ακούσω το "Κάπου υπάρχει η αγάπη μου" από την Ε. Σπεύδω ταχέως. Στο επαναγράφειν.