Φεύγεις. Σε 9 ώρες και 58 λεπτά. Φεύγεις. Με φίλησες χτες και μου 'πες αντίο. "Θα τα πούμε σε δυο βδομάδες" είπες. Δυο βδομάδες! Πού να 'ξερες...Δεν ξέρεις. Δε θα μάθεις ποτέ. Περάσαμε το βράδυ μας χτες μαζί. Όπως τόσα βράδια. Αλλά και τόσα απογεύματα και τόσες νύχτες "ως τα χαράματα" - δε γίναν' θαύματα....Πάντα μαζί, πάντα κολλητοί. Αυτοκόλλητοι - γιατί; Ξέρω πως μυρίζει η ανάσα σου και πώς το κορμί σου. Ξέρω πώς μυρίζει το άρωμά σου σένα. Σε μένα πάνω γίνεται πικρό. Σε σένα γίνεται μαγνήτης - κι εγώ το θύμα. Ξέρω πώς πίνεις τον καφέ σου και πόση ζάχαρη θα σου βάλω ακριβώς ανάλογα με το φλιτζάνι ή την κούπα. Ξέρω ακόμα και πώς βάζεις και καφέ και άσπρη ζάχαρη για να είσαι στην απόλυτη απόλαυση αυτής της συνήθειας. Ξέρω την ώρα που τα μάτια σου αρχίζουν να βαραίνουν γιατί η κούραση σε νικάει κι έρχεται η ώρα του Μορφέα. Με το που σε ακούω στην άλλη γραμμή καταλαβαίνω αν χαίρεσαι ή αν κάτι σου έχει συμβεί. Ή ακόμα κι αν έχεις απλώς νεύρα. Ξέρω. Σε ξέρω. Κι εσύ με ξέρεις. Ως εκεί που θέλω να με μάθεις.Δε θέλω να μάθεις.
Φεύγεις. 9 ώρες και 51 λεπτά μετά. Κι εγώ σκέφτομαι την απουσία σου από τις μέρες μου και μαραίνομαι. Και αδειάζω. Δεν είναι ότι σε βλέπω κάθε μέρα. Κι όμως είναι σα να 'σαι κοντά μου όταν είμαστε στην ίδια πόλη. Είναι η ψευδαίσθηση ότι θα έρθω να σε συναντήσω ανά πάσα στιγμή. Κι ας μη σου πω την αλήθεια μου. Μόνο να σ' έχω απέναντί μου μου φτάνει.
Φεύγεις. Για να ξεφεύγεις. Και γιατί πρέπει. Συνδυάζεις και τα δύο. Σε 8 ώρες και 52 λεπτά. Κι εγώ τι κάνω εδώ; Παραμιλάω. Έχω κι ένα μπουκάλι chardonnay που αδειάζει. Χωρίς ποτήρι. Αυτή τη δουλειά θα κάνουμε τώρα; Δε με βλέπει κανείς. Πίνω όσο θέλω. Τόσο, όσο....Πληκτρολογώ και φλυαρώ και γράφω λέξεις ασυνάρτητες - αρχίζει και πιάνει τόπο το αλκοόλ....ωραία! Αλλά δε βυθίζομαι ακόμα.
Φεύγεις. Κι εγώ κουρέλι σα να φεύγεις για πρώτη φορά. Και σα να 'ναι η τελευταία. Έχω γύρω μου ανοιγμένες τις Κυριακάτικες εφημερίδες. Διάβαζα όλη μέρα και δεν έχω συγκρατήσει τίποτα. Ναι, διάβαζα. Μηχανικά. Καμιά σχέση με ουσιαστικό διάβασμα. Προσπάθησα να απασχολήσω το μυαλό μου. Με την πολιτική επικαιρότητα. Με τα νέα της τέχνης. Με τα ζώδια και τη βαθμολογία στην Α Εθνική. Τα διάβασα όλα. Και; Αν με ρωτήσεις τώρα δεν ξέρω τίποτα. Μόνο πως σε 8 ώρες και 23 λεπτά φεύγεις.
Πάντα σε διασκέδαζε η εμμονή μου με το χρόνο, με τα λεπτά. Κι εγώ σου έγραφα στιχάκια για την εμμονή μου. Με το χρόνο. Με σένα. Με σένα. "Κι όλο εσένα θέλω μόνο..." αγαπημένο σου τραγούδι. Χτες που μου μαγείρεψες την ώρα που άνοιγες το κρασί το σιγοτραγουδούσες. Από εκείνη την ώρα το κομμάτι παίζει στο ipod του μυαλού μου κι είναι σα να 'ναι κολλημένο εκεί. Είναι κολλημένο εκεί. Έχω κολλήσει εκεί που είσαι κι εσύ. Σε 8 ώρες και κάτι φεύγεις. Δεν μπορώ να είμαι πιο ακριβής αυτή την ώρα. Παραπατάω και οι λεπτοδείκτες κινούνται περίεργα. Είναι το chardonnay που κάνει μια χαρά τη δουλειά του. Παραδίνομαι. Κλείνω τα μάτια. Για να σε βρω στα σίγουρα, εκεί που δεν βλέπει κανείς. Μόνο εγώ. Κι εσύ μαζί μου. Και δεν φεύγεις.
"Καλό μου ταξίδι μωρό...στείλε μου μήνυμα τι θέλεις να σου φέρω από το νησί...αντίο ως τις 10 του άλλου μήνα...." ξύπνησα από τον ήχο ειδοποίησης του μηνύματός σου στο κινητό μου το πρωί. Σου έστειλα ένα χαμόγελο ως απάντηση, αλλά δεν παραδόθηκε. Το έκλεισες ήδη το κινητό μάλλον. Ήθελα να σου απαντήσω "Εσένα", αλλά το έσβησα και το έκανα χαμόγελο. Ξανακλείνω τα μάτια. Ξανακλείνομαι. Αφήνομαι...10 μέρες και κάτι ως να σε ξαναδώ.
Φεύγεις. 9 ώρες και 51 λεπτά μετά. Κι εγώ σκέφτομαι την απουσία σου από τις μέρες μου και μαραίνομαι. Και αδειάζω. Δεν είναι ότι σε βλέπω κάθε μέρα. Κι όμως είναι σα να 'σαι κοντά μου όταν είμαστε στην ίδια πόλη. Είναι η ψευδαίσθηση ότι θα έρθω να σε συναντήσω ανά πάσα στιγμή. Κι ας μη σου πω την αλήθεια μου. Μόνο να σ' έχω απέναντί μου μου φτάνει.
Φεύγεις. Για να ξεφεύγεις. Και γιατί πρέπει. Συνδυάζεις και τα δύο. Σε 8 ώρες και 52 λεπτά. Κι εγώ τι κάνω εδώ; Παραμιλάω. Έχω κι ένα μπουκάλι chardonnay που αδειάζει. Χωρίς ποτήρι. Αυτή τη δουλειά θα κάνουμε τώρα; Δε με βλέπει κανείς. Πίνω όσο θέλω. Τόσο, όσο....Πληκτρολογώ και φλυαρώ και γράφω λέξεις ασυνάρτητες - αρχίζει και πιάνει τόπο το αλκοόλ....ωραία! Αλλά δε βυθίζομαι ακόμα.
Φεύγεις. Κι εγώ κουρέλι σα να φεύγεις για πρώτη φορά. Και σα να 'ναι η τελευταία. Έχω γύρω μου ανοιγμένες τις Κυριακάτικες εφημερίδες. Διάβαζα όλη μέρα και δεν έχω συγκρατήσει τίποτα. Ναι, διάβαζα. Μηχανικά. Καμιά σχέση με ουσιαστικό διάβασμα. Προσπάθησα να απασχολήσω το μυαλό μου. Με την πολιτική επικαιρότητα. Με τα νέα της τέχνης. Με τα ζώδια και τη βαθμολογία στην Α Εθνική. Τα διάβασα όλα. Και; Αν με ρωτήσεις τώρα δεν ξέρω τίποτα. Μόνο πως σε 8 ώρες και 23 λεπτά φεύγεις.
Πάντα σε διασκέδαζε η εμμονή μου με το χρόνο, με τα λεπτά. Κι εγώ σου έγραφα στιχάκια για την εμμονή μου. Με το χρόνο. Με σένα. Με σένα. "Κι όλο εσένα θέλω μόνο..." αγαπημένο σου τραγούδι. Χτες που μου μαγείρεψες την ώρα που άνοιγες το κρασί το σιγοτραγουδούσες. Από εκείνη την ώρα το κομμάτι παίζει στο ipod του μυαλού μου κι είναι σα να 'ναι κολλημένο εκεί. Είναι κολλημένο εκεί. Έχω κολλήσει εκεί που είσαι κι εσύ. Σε 8 ώρες και κάτι φεύγεις. Δεν μπορώ να είμαι πιο ακριβής αυτή την ώρα. Παραπατάω και οι λεπτοδείκτες κινούνται περίεργα. Είναι το chardonnay που κάνει μια χαρά τη δουλειά του. Παραδίνομαι. Κλείνω τα μάτια. Για να σε βρω στα σίγουρα, εκεί που δεν βλέπει κανείς. Μόνο εγώ. Κι εσύ μαζί μου. Και δεν φεύγεις.
"Καλό μου ταξίδι μωρό...στείλε μου μήνυμα τι θέλεις να σου φέρω από το νησί...αντίο ως τις 10 του άλλου μήνα...." ξύπνησα από τον ήχο ειδοποίησης του μηνύματός σου στο κινητό μου το πρωί. Σου έστειλα ένα χαμόγελο ως απάντηση, αλλά δεν παραδόθηκε. Το έκλεισες ήδη το κινητό μάλλον. Ήθελα να σου απαντήσω "Εσένα", αλλά το έσβησα και το έκανα χαμόγελο. Ξανακλείνω τα μάτια. Ξανακλείνομαι. Αφήνομαι...10 μέρες και κάτι ως να σε ξαναδώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου