Πώς να 'ναι η νύχτα που χάθηκαν τ'αστέρια; Πώς να'ναι μια νύχτα χωρίς αστέρια; Ακόμα κι όταν κάνει ξαστεριά ξέρουμε πως τ' αστέρια είναι εκεί. Απλώς μας κρύβονται. Έτσι, δεν ανησυχούμε. Προχωράμε. Με το φεγγάρι ολόγιομο να τα σκεπάζει όλα. Όλα κι εμάς - με ό,τι αυτό συνεπάγεται...
Αλλά, δε θα μιλήσουμε για το φεγγάρι σήμερα. Αυτό είναι άλλη αφορμή ...φλυαρίας, συλλογισμού και ...παραλογισμού (όπως θες πές το!)
Χτες είδα αυτή την υπέροχη γαλλική ταινία. "τη νύχτα που χάθηκαν τ' αστέρια". Με το πλέον πολυπαιγμένο θέμα του κατατρεγμού των Εβραίων από το ναζιστικό καθεστώς. Η ταινία βέβαια αυτή διαδραματίζεται στο Παρίσι και στο πραγματικό γεγονός της συγκέντρωσης 13.000 Εβραίων από τη Γαλλική Αστυνομία στο Ποδηλατοδρόμιο του Παρισιού, για να οδηγηθούν αργότερα και να εξοντωθούν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης. Άντρες, γυναίκες και παιδιά. Άνθρωποι που δεν έκαναν απολύτως τίποτα, απλώς είχαν γεννηθεί Εβραίοι. Θυμήθηκα ένα βιβλίο που είχα διαβάσει στην εφηβεία μου ενός Πολωνού Εβραίου, του Μάρτιν Γκραίη με τίτλο "Στο όνομα όλων των δικών μου". Είχα ταρακουνηθεί ολόκληρη. Ήταν η τραγική ιστορία ενός ανθρώπου που επέζησε ενώ όλη του η οικογένεια χάθηκε σε θαλάμους αερίων. Γιατί; Γιατί ήταν Εβραίοι. Και πόσα άλλα βιβλία υπάρχουν. Και πόσες ταινίες ακόμα έχουμε δει. Και πόσες θα γυριστούν ακόμα....Είναι τόσο μεγάλο το έγκλημα και τόσο βαθύ το τραύμα που θα βασανίζει και θα εμπνέει για πολλές δεκαετίες ακόμα.
Δεν ξέρω αν συμπαθώ τους Εβραίους. Δεν ξέρω πολλά πράγματα για τους Εβραίους. Ξέρω όμως ότι αντιπαθώ βαθειά κάθε μορφή ρατσισμού. Ξέρω ότι όλοι αξίζουμε μια ευκαιρία. Είναι πολύ εύκολο να χρησιμοποιούμε γενικεύσεις και χαρακτηρισμούς. Απενοχοποιούν και απλοποιούν την καθημερινότητά μας. Αυτό που με λυπεί περισσότερο είναι ότι παρ 'όλα τα μαθήματα που έχουμε υποτίθεται πάρει από τα πεπραγμένα και τα ιστορικά γεγονότα ανά την υφήλιο, είμαστε ακόμα ρατσιστές. Ζούμε σε μια χώρα βαθειά ρατσιστική. Φορτώνουμε τα πάντα στους μετανάστες, όλα τα κακώς κείμενα. Φταίνε άραγε οι μετανάστες για την κατάντια του ιστορικού κέντρου της Αθήνας και των όσων συμβαίνουν στον Άγιο Παντελεήμονα; Φταίνε οι μετανάστες για τα γεγονότα στη Νομική;
Και αναρρωτιέμαι: πού είναι τόσα χρόνια η Αστυνομία στο ιστορικό κέντρο της Αθήνας; πόσο επικερδής για το Σύστημα είναι η μαστρωπεία και η διακίνηση ναρκωτικών; γιατί οι ιδιοκτήτες των διαμερισμάτων που νοικιάζουν 40 τετραγωνικά σε 20 άτομα με ενοίκιο ανά ημέρα και ανά κεφάλι δεν διώκονται; γιατί οι μετανάστες που ζουν εδώ και πολλά χρόνια στην Ελλάδα, έχουν ριζώσει και εργάζονται ήρεμα και ωραία δεν αποκτούν χαρτιά νομιμότητας; γιατί τα σύνορα είναι αφύλακτα και βασιλεύει εκεί η "απλοχεριά" των δουλεμπόρων στους ελέγχοντες την τάξη;
Μπορώ να συνεχίσω για αρκετή ώρα με παραδείγματα και ερωτήματα. Ένιωσα μεγάλη απογοήτευση όταν διάβασα τις προάλλες ότι η Α.Ντ., υφυπουργός της κυβέρνησης με ειδίκευση στο μεταναστευτικό, είπε ότι διαφωνεί με τη νομιμοποίηση των μεταναστών κι ότι αυτοί οι άνθρωποι δεν έχουν κουλτούρα. Σα δε ντρεπόμαστε λέω 'γω, πολύ απλά και λαϊκά. Ντρέπομαι ώρες-ώρες που είμαι πολίτης αυτής της χώρας και περισσότερο θα έπρεπε να ντρέπονται οι κοινοβουλευτικοί μας εκπρόσωποι που θέλουν να λέγονται δημοκρατικοί και προοδευτικοί. Ας μη κοροϊδευόμαστε άλλο. Κι ας μη συνεχίσω άλλο....Μεταξύ κατεργαραίων, ειλικρίνεια.....
Εκείνη τη νύχτα λοιπόν, για να πάω και στην αρχή της κουβέντας, χάθηκαν τ' αστέρια. Όταν με τη βία σε ξυπνάνε τη νύχτα και σε εξωθούν σε φυγή, χάνεις την αξιοπρέπειά σου, χάνεις τον κόσμο, δεν υπάρχει αυτονόητο πια. Έτσι θα ένιωσαν και οι Κύπριοι που ξεριζώθηκαν από τον Αττίλα. Έτσι θα ένιωσαν κι οι Έλληνες της Σμύρνης το 22, όπως κι οι Έλληνες της Πόλης με τα Σεπτεμβριανά το 55 (αν θυμάμαι καλά). Και τόσες άλλες περιπτώσεις πιο κοντινές ή πιο μακρινές μας. Δεν τολμώ, αλήθεια, να σκεφτώ τι θα νιώσανε όλοι αυτοί οι άνθρωποι. Εγώ που κοιμάμαι στη ζεστασιά και την ασφάλεια του σπιτιού μου. Απλώς μου γίνονται όλο και πιο απεχθείς οι φορείς και οι κοινωνοί αυτών των τακτικών. Γιατί ο ουρανός για όλους μας έχει αστέρια. Και δεν έχει δικαίωμα να τα σβήσει κανείς για κανέναν._
Αλλά, δε θα μιλήσουμε για το φεγγάρι σήμερα. Αυτό είναι άλλη αφορμή ...φλυαρίας, συλλογισμού και ...παραλογισμού (όπως θες πές το!)
Χτες είδα αυτή την υπέροχη γαλλική ταινία. "τη νύχτα που χάθηκαν τ' αστέρια". Με το πλέον πολυπαιγμένο θέμα του κατατρεγμού των Εβραίων από το ναζιστικό καθεστώς. Η ταινία βέβαια αυτή διαδραματίζεται στο Παρίσι και στο πραγματικό γεγονός της συγκέντρωσης 13.000 Εβραίων από τη Γαλλική Αστυνομία στο Ποδηλατοδρόμιο του Παρισιού, για να οδηγηθούν αργότερα και να εξοντωθούν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης. Άντρες, γυναίκες και παιδιά. Άνθρωποι που δεν έκαναν απολύτως τίποτα, απλώς είχαν γεννηθεί Εβραίοι. Θυμήθηκα ένα βιβλίο που είχα διαβάσει στην εφηβεία μου ενός Πολωνού Εβραίου, του Μάρτιν Γκραίη με τίτλο "Στο όνομα όλων των δικών μου". Είχα ταρακουνηθεί ολόκληρη. Ήταν η τραγική ιστορία ενός ανθρώπου που επέζησε ενώ όλη του η οικογένεια χάθηκε σε θαλάμους αερίων. Γιατί; Γιατί ήταν Εβραίοι. Και πόσα άλλα βιβλία υπάρχουν. Και πόσες ταινίες ακόμα έχουμε δει. Και πόσες θα γυριστούν ακόμα....Είναι τόσο μεγάλο το έγκλημα και τόσο βαθύ το τραύμα που θα βασανίζει και θα εμπνέει για πολλές δεκαετίες ακόμα.
Δεν ξέρω αν συμπαθώ τους Εβραίους. Δεν ξέρω πολλά πράγματα για τους Εβραίους. Ξέρω όμως ότι αντιπαθώ βαθειά κάθε μορφή ρατσισμού. Ξέρω ότι όλοι αξίζουμε μια ευκαιρία. Είναι πολύ εύκολο να χρησιμοποιούμε γενικεύσεις και χαρακτηρισμούς. Απενοχοποιούν και απλοποιούν την καθημερινότητά μας. Αυτό που με λυπεί περισσότερο είναι ότι παρ 'όλα τα μαθήματα που έχουμε υποτίθεται πάρει από τα πεπραγμένα και τα ιστορικά γεγονότα ανά την υφήλιο, είμαστε ακόμα ρατσιστές. Ζούμε σε μια χώρα βαθειά ρατσιστική. Φορτώνουμε τα πάντα στους μετανάστες, όλα τα κακώς κείμενα. Φταίνε άραγε οι μετανάστες για την κατάντια του ιστορικού κέντρου της Αθήνας και των όσων συμβαίνουν στον Άγιο Παντελεήμονα; Φταίνε οι μετανάστες για τα γεγονότα στη Νομική;
Και αναρρωτιέμαι: πού είναι τόσα χρόνια η Αστυνομία στο ιστορικό κέντρο της Αθήνας; πόσο επικερδής για το Σύστημα είναι η μαστρωπεία και η διακίνηση ναρκωτικών; γιατί οι ιδιοκτήτες των διαμερισμάτων που νοικιάζουν 40 τετραγωνικά σε 20 άτομα με ενοίκιο ανά ημέρα και ανά κεφάλι δεν διώκονται; γιατί οι μετανάστες που ζουν εδώ και πολλά χρόνια στην Ελλάδα, έχουν ριζώσει και εργάζονται ήρεμα και ωραία δεν αποκτούν χαρτιά νομιμότητας; γιατί τα σύνορα είναι αφύλακτα και βασιλεύει εκεί η "απλοχεριά" των δουλεμπόρων στους ελέγχοντες την τάξη;
Μπορώ να συνεχίσω για αρκετή ώρα με παραδείγματα και ερωτήματα. Ένιωσα μεγάλη απογοήτευση όταν διάβασα τις προάλλες ότι η Α.Ντ., υφυπουργός της κυβέρνησης με ειδίκευση στο μεταναστευτικό, είπε ότι διαφωνεί με τη νομιμοποίηση των μεταναστών κι ότι αυτοί οι άνθρωποι δεν έχουν κουλτούρα. Σα δε ντρεπόμαστε λέω 'γω, πολύ απλά και λαϊκά. Ντρέπομαι ώρες-ώρες που είμαι πολίτης αυτής της χώρας και περισσότερο θα έπρεπε να ντρέπονται οι κοινοβουλευτικοί μας εκπρόσωποι που θέλουν να λέγονται δημοκρατικοί και προοδευτικοί. Ας μη κοροϊδευόμαστε άλλο. Κι ας μη συνεχίσω άλλο....Μεταξύ κατεργαραίων, ειλικρίνεια.....
Εκείνη τη νύχτα λοιπόν, για να πάω και στην αρχή της κουβέντας, χάθηκαν τ' αστέρια. Όταν με τη βία σε ξυπνάνε τη νύχτα και σε εξωθούν σε φυγή, χάνεις την αξιοπρέπειά σου, χάνεις τον κόσμο, δεν υπάρχει αυτονόητο πια. Έτσι θα ένιωσαν και οι Κύπριοι που ξεριζώθηκαν από τον Αττίλα. Έτσι θα ένιωσαν κι οι Έλληνες της Σμύρνης το 22, όπως κι οι Έλληνες της Πόλης με τα Σεπτεμβριανά το 55 (αν θυμάμαι καλά). Και τόσες άλλες περιπτώσεις πιο κοντινές ή πιο μακρινές μας. Δεν τολμώ, αλήθεια, να σκεφτώ τι θα νιώσανε όλοι αυτοί οι άνθρωποι. Εγώ που κοιμάμαι στη ζεστασιά και την ασφάλεια του σπιτιού μου. Απλώς μου γίνονται όλο και πιο απεχθείς οι φορείς και οι κοινωνοί αυτών των τακτικών. Γιατί ο ουρανός για όλους μας έχει αστέρια. Και δεν έχει δικαίωμα να τα σβήσει κανείς για κανέναν._
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου