Τάσεις φυγής....

Θέλω να φεύγω. Κάτι με κάνει να θέλω να φεύγω. Εκεί που λες όλα ηρεμήσανε....

-Αυτό δεν ήθελες;

...θέλω να φεύγω. Εκεί που λατρεύω την επανάληψη της καθημερινότητας και την αίσθηση ασφάλειας, εκεί ξεκινάει η ανασφάλειά μου κι η τάση απομόνωσης. Μετά δε από περιόδους υπερπροσπάθειας, υπερέκθεσης -πάντα με τα δικά μου μέτρα και σταθμά - θέλω να κρύβομαι. Να κουκουλώνομαι κάτω από το πάπλωμα για να μην κρυώνω. Να βάζω και το κεφάλι κάτω από το πάπλωμα. Εκεί δε με βλέπει κανείς.

- Έτσι δεν κρύβεσαι, κάποιος ξέρει ότι είσαι εκεί....

Ναι, μα δεν με βλέπει. Κι εκεί είμαι ζεστά. Είμαι καλά.

Και μετά θέλω να φεύγω. Να φεύγω κι όταν είμαι μαζί. Πολλές φορές είμαι απλώς αλλού. Πού; Παντού και πουθενά. Μιλούν οι συνεργάτες μου κι εγώ εκείνη την ώρα περπατώ σε κόκκινους καμβάδες ή κολυμπώ σ' ηλιοβασιλέματα. Κυνηγώ φαντάσματα ή βλέπω στιγμές του παρελθόντος σα μικρά βίντεο κλιπ. Κατά ένα περίεργο τρόπο δε χάνω το ρυθμό της κουβέντας. Απαντώ και συμμετέχω. Και κρατώ και σημειώσεις. Απλώς, δίπλα στις σημειώσεις σχηματίζω πότε μια νότα και πότε μια καρδιά......

Αυτές τις μέρες θέλω να φεύγω, να χάνομαι. Και μιας και δε μπορώ - πάντα υπάρχουν λόγοι ανωτέρας βίας - αυτή η τάση φυγής είναι ακόμα πιο έντονη. Με κατατρώει. Πάλι κοιμάμαι άτσαλα και λίγο. Πάλι είμαι σε πλήρη ασυμφωνία με μένα. Το βλέμμα μου το νιώθω θαμπό και την ανάσα μου ανεπαρκή. Είμαι σε μια διαρκή υπερένταση κι ακόμα και σε φάση ανάπαυλας νιώθω ότι πρέπει να κάνω κάτι. Πάλι οι μουσικές δεν μου μιλάνε - εγώ που ανασαίνω μαζί τους εκ φύσεως και εκ γενετής....Πάλι αισθάνομαι ανεπαρκής. Και το χειρότερο: δεν έχω τόπο, δεν ανήκω πουθενά.

Τι θέλω τι, μήτε ξέρω τι.....


Αν έβαζα τραγούδι σήμερα. Θα έβαζα αυτό . Στο repeat.............