Έχω ξαναγράψει για το ρατσισμό. Έχω ξαναπεί πως απεχθάνομαι κάθε έκφανσή του - βεβαίως, δεν έχω την "απαίτηση" να το θυμάται κανείς...
Πριν λίγες μέρες ο Στέλιος Μάινας, γνωστός και μη εξαιρετέος, ηθοποιός με αξιόλογη καλλιτεχνική πορεία και άνθρωπος χαμηλών τόνων μακριά από το σαχλαμαρισμό του life style και της αυτο-προβολής επί παντός επιστητού, επιμένων λάτρης του ιστορικού κέντρου της Αθήνας και διαμένων εκεί - στη γειτονιά με τα οικεία πρόσωπα και τις μυρωδιές που αναπνέει από παιδί κι ας μην είναι όλα όμορφα πια - δέχτηκε επίθεση από αλλοδαπούς ενώ έκανε βόλτα με το σκύλο του. Κι επειδή θέλησε να μιλήσει στο κινητό, έγινε στόχος και ξυλοκοπήθηκε. Τι ξυλοκοπήθηκε, στην ουσία γλίτωσε από βέβαιο λιθοβολισμό - ή και πολύ σοβαρό τραυματισμό εξ'αιτίας του - χάρη σε Έλληνες περαστικούς.
Σιγά που δε θα το μαθαίναμε το περιστατικό. Κι επειδή ο άνθρωπος δήλωσε πως δεν κρατάει κακία και πως δεν κυνηγάς τους κυνηγημένους - αυτό θα το συζητήσω μια άλλη μέρα - ξύπνησαν μέσα μας πάλι οι ρατσιστικές φωνές. Κρυφοί και φανεροί Καρατζαφερο-ακόλουθοι τον επέκριναν ως δήθεν και υποτίμησαν τον ανδρισμό και τη νοημοσύνη του. Μέχρι και γνωστός και μη εξαιρετέος - μεν, ανεκδιήγητος δε - τηλεπαρουσιαστής και εφημεριδοκράτωρ τον σχολίασε αρνητικά (χρησιμοποιώ κόσμια γλώσσα για τον τελευταίο κάτι που εκείνος δεν κατέχει). Στη σελίδα των φίλων του Σ.Μ. στο Facebook μαζί με σχόλια συμπαράστασης εκφράστηκαν απίστευτες ρατσιστικές χυδαιότητες. Κι αναρρωτιέμαι: είμαστε τελικά ανοιχτή κοινωνία;
Διάβασα σε ένα blog τις προάλλες κάτι που μου θύμισε ένα μάθημα που είχα πάρει στο πανεπιστήμιο για την ψυχολογία των μαζών: "Σε ακραίες συνθήκες και σε έλλειψη άλλης τροφής ακόμα και οι πολιτισμένοι άνθρωποι μπορούνε να φάνε το διπλανό τους" (πάλι ο φίλος μπλόγκερ σχολίαζε την επίθεση στον Μάινα). Ναι, οκ. Αυτό είναι. Η κρίση. Αυτό μπορεί να εξηγήσει πολλά. Αλλά μήπως το να τα ρίχνουμε όλα στην κρίση είναι το ίδιο με το να τα ρίχνουμε όλα στους Πακιστανούς, τους Αλβανούς, τους Γεωργιανούς;
Οι αξίες καταρρέουν. Η πίστη σε κάθε μορφή οργανωμένης ομάδας επίσης. Η συνύπαρξη δυσκολεύει. Από τον μικρόκοσμο του κάθε νοικοκυριού μέχρι τα πολιτικά συστήματα, όπου οι συμπράξεις δυνάμεων μοιάζουν με τα όνειρα της Κυριακής: κρατούν "ως το μεσημέρι" (χτες διάβαζα πως η παράταξη Καμίνη στην Αθήνα είναι σε κρίση κι ότι τρεις αντιδήμαρχοι παραιτήθηκαν, ενάμιση μόλις μήνα μετά την ανάληψη της διαχείρισης του Δήμου της Αθήνας από τον υπερκομματικό και low profile πρώην Συνήγορο του Πολίτη). Κι αυτό συμβαίνει σε έναν βαθμό γιατί οι συναντήσεις και οι δεσμοί των όσων αποφασίζουν να συνοδοιπορήσουν, σε ο,τιδήποτε και για οποιονδήποτε σκοπό, είναι πιο επιφανειακοί και εξυπηρετούν σκοπιμότητες. Δε γίνεται εκ βαθέων διάλογος έτσι ώστε να εκτεθεί η διαφορετική άποψε όταν πρέπει. Κι έτσι στην πρώτη διαφωνία ή/και δυσκολία, αφού έχουμε βαφτιστεί "υπεράνω και συνοδοιπόροι" βγαίνει στη φόρα η αντίδραση του καταπιεσμένου θυμού. Κι η διαφωνία γίνεται λόγος διάσπασης κι όχι έναυσμα βελτίωσης και προόδου.
Έτσι, γινόμαστε όλο και πιο κλειστοί. Όλο και πιο προσκολλημένοι στο προσωπικό μας πιστεύω. Και όταν η ταλαιπωρία της ψυχής και του κορμιού μας μεγαλώνει, υπεραπλουστεύουμε τη λογική μας και χάνουμε την ουσία. Άρα παύουμε να είμαστε λογικοί. Γι' αυτό και η ομάδα μας, η κοινωνία μας δεν είναι ανοιχτή, δεν έχει ιδέα από τις αρχές του πλουραλισμού. Ταμπουρώνεται στις υπεραπλουστεύσεις του στυλ "φταίει για όλα η κρίση" ή "φταίνε για όλα οι Αλβανοί" χωρίς να αναλογίζεται κανείς το προσωπικό του μερίδιο ευθύνης στο "τις πταίει".
Σημείο θραύσης. Εκεί βρισκόμαστε. Όλα χτυπιούνται με όλους και το αντίστροφο. Και δει μετωπικά.
Εγώ θέλω να αντιστέκομαι όμως. Έχω τα μάτια μου ανοιχτά ή τουλάχιστον προσπαθώ. Και θέλω να βλέπω τον κόσμο μέσα από το χαμόγελο του παιδιού μου που είναι το πιο ακριβό δώρο στη ζωή μου. Όταν βλέπω λουλούδια να φυτρώνουν μες στα καμμένα, ε τότε είμαι ακόμα πιο σίγουρη ότι πάντα υπάρχει ελπίδα. Μπορεί να μοιάζει τυφλή - που λέει και το τραγούδι - αλλά πεθαίνει τελευταία.....
Πριν λίγες μέρες ο Στέλιος Μάινας, γνωστός και μη εξαιρετέος, ηθοποιός με αξιόλογη καλλιτεχνική πορεία και άνθρωπος χαμηλών τόνων μακριά από το σαχλαμαρισμό του life style και της αυτο-προβολής επί παντός επιστητού, επιμένων λάτρης του ιστορικού κέντρου της Αθήνας και διαμένων εκεί - στη γειτονιά με τα οικεία πρόσωπα και τις μυρωδιές που αναπνέει από παιδί κι ας μην είναι όλα όμορφα πια - δέχτηκε επίθεση από αλλοδαπούς ενώ έκανε βόλτα με το σκύλο του. Κι επειδή θέλησε να μιλήσει στο κινητό, έγινε στόχος και ξυλοκοπήθηκε. Τι ξυλοκοπήθηκε, στην ουσία γλίτωσε από βέβαιο λιθοβολισμό - ή και πολύ σοβαρό τραυματισμό εξ'αιτίας του - χάρη σε Έλληνες περαστικούς.
Σιγά που δε θα το μαθαίναμε το περιστατικό. Κι επειδή ο άνθρωπος δήλωσε πως δεν κρατάει κακία και πως δεν κυνηγάς τους κυνηγημένους - αυτό θα το συζητήσω μια άλλη μέρα - ξύπνησαν μέσα μας πάλι οι ρατσιστικές φωνές. Κρυφοί και φανεροί Καρατζαφερο-ακόλουθοι τον επέκριναν ως δήθεν και υποτίμησαν τον ανδρισμό και τη νοημοσύνη του. Μέχρι και γνωστός και μη εξαιρετέος - μεν, ανεκδιήγητος δε - τηλεπαρουσιαστής και εφημεριδοκράτωρ τον σχολίασε αρνητικά (χρησιμοποιώ κόσμια γλώσσα για τον τελευταίο κάτι που εκείνος δεν κατέχει). Στη σελίδα των φίλων του Σ.Μ. στο Facebook μαζί με σχόλια συμπαράστασης εκφράστηκαν απίστευτες ρατσιστικές χυδαιότητες. Κι αναρρωτιέμαι: είμαστε τελικά ανοιχτή κοινωνία;
Διάβασα σε ένα blog τις προάλλες κάτι που μου θύμισε ένα μάθημα που είχα πάρει στο πανεπιστήμιο για την ψυχολογία των μαζών: "Σε ακραίες συνθήκες και σε έλλειψη άλλης τροφής ακόμα και οι πολιτισμένοι άνθρωποι μπορούνε να φάνε το διπλανό τους" (πάλι ο φίλος μπλόγκερ σχολίαζε την επίθεση στον Μάινα). Ναι, οκ. Αυτό είναι. Η κρίση. Αυτό μπορεί να εξηγήσει πολλά. Αλλά μήπως το να τα ρίχνουμε όλα στην κρίση είναι το ίδιο με το να τα ρίχνουμε όλα στους Πακιστανούς, τους Αλβανούς, τους Γεωργιανούς;
Οι αξίες καταρρέουν. Η πίστη σε κάθε μορφή οργανωμένης ομάδας επίσης. Η συνύπαρξη δυσκολεύει. Από τον μικρόκοσμο του κάθε νοικοκυριού μέχρι τα πολιτικά συστήματα, όπου οι συμπράξεις δυνάμεων μοιάζουν με τα όνειρα της Κυριακής: κρατούν "ως το μεσημέρι" (χτες διάβαζα πως η παράταξη Καμίνη στην Αθήνα είναι σε κρίση κι ότι τρεις αντιδήμαρχοι παραιτήθηκαν, ενάμιση μόλις μήνα μετά την ανάληψη της διαχείρισης του Δήμου της Αθήνας από τον υπερκομματικό και low profile πρώην Συνήγορο του Πολίτη). Κι αυτό συμβαίνει σε έναν βαθμό γιατί οι συναντήσεις και οι δεσμοί των όσων αποφασίζουν να συνοδοιπορήσουν, σε ο,τιδήποτε και για οποιονδήποτε σκοπό, είναι πιο επιφανειακοί και εξυπηρετούν σκοπιμότητες. Δε γίνεται εκ βαθέων διάλογος έτσι ώστε να εκτεθεί η διαφορετική άποψε όταν πρέπει. Κι έτσι στην πρώτη διαφωνία ή/και δυσκολία, αφού έχουμε βαφτιστεί "υπεράνω και συνοδοιπόροι" βγαίνει στη φόρα η αντίδραση του καταπιεσμένου θυμού. Κι η διαφωνία γίνεται λόγος διάσπασης κι όχι έναυσμα βελτίωσης και προόδου.
Έτσι, γινόμαστε όλο και πιο κλειστοί. Όλο και πιο προσκολλημένοι στο προσωπικό μας πιστεύω. Και όταν η ταλαιπωρία της ψυχής και του κορμιού μας μεγαλώνει, υπεραπλουστεύουμε τη λογική μας και χάνουμε την ουσία. Άρα παύουμε να είμαστε λογικοί. Γι' αυτό και η ομάδα μας, η κοινωνία μας δεν είναι ανοιχτή, δεν έχει ιδέα από τις αρχές του πλουραλισμού. Ταμπουρώνεται στις υπεραπλουστεύσεις του στυλ "φταίει για όλα η κρίση" ή "φταίνε για όλα οι Αλβανοί" χωρίς να αναλογίζεται κανείς το προσωπικό του μερίδιο ευθύνης στο "τις πταίει".
Σημείο θραύσης. Εκεί βρισκόμαστε. Όλα χτυπιούνται με όλους και το αντίστροφο. Και δει μετωπικά.
Εγώ θέλω να αντιστέκομαι όμως. Έχω τα μάτια μου ανοιχτά ή τουλάχιστον προσπαθώ. Και θέλω να βλέπω τον κόσμο μέσα από το χαμόγελο του παιδιού μου που είναι το πιο ακριβό δώρο στη ζωή μου. Όταν βλέπω λουλούδια να φυτρώνουν μες στα καμμένα, ε τότε είμαι ακόμα πιο σίγουρη ότι πάντα υπάρχει ελπίδα. Μπορεί να μοιάζει τυφλή - που λέει και το τραγούδι - αλλά πεθαίνει τελευταία.....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου