Τι να πω....

Τι να πω γι' αυτή τη χώρα που ζω; Αυτές είναι οι πρώτες λέξεις που ξεστομίζω. Πριν ένα μήνα κατέβηκα κι εγώ στο Σύνταγμα. Ένιωθα αγαναχτισμένη - το έγραψα κιόλας εδώ, στην "εξώπορτα της γειτονιάς μου". Πήρα το παιδί μου και κατέβηκα. Και ξαναπήγα άλλο ένα βράδυ. Μίλαγε ο σούπερ-τηλεοπτικός αστέρας οικονομολόγος, αυτός που είχε δώσει λύσεις αλλά κανείς δεν τον άκουγε - συμπαθάτε με, δε μου γεμίζουν το μάτι όσοι τριγυρνάνε από κανάλι σε κανάλι ξαφνικά για να μοστράρει η φάτσα τους και να πάρουν λίγη λάμψη και αναγνώριση στο δρόμο, για να μην πω ότι ήταν ο ίδιος που έγραφε, μαζί με άλλους, τους λόγους του ΓΑΠ πριν λίγο καιρό. Βρήκα όμως εκεί γνωστούς. Είδα ξανά την Φ μετά από 2 χρόνια και την αγκάλιασα. Αράξαμε έξω από την Μεγάλη Βρετανία σταυροπόδι στο οδόστρωμα λες κι ήμασταν σε κάποιο πάρκο και τα λέγαμε ήσυχα κι ωραία. Κατέβηκα λοιπόν κι εγώ και δεν ήμουν μόνη, δεν το ήθελα. Αυτό ήταν το ζητούμενο. Να βρισκόμαστε. Να ξαναγίνονται δυνατές οι παρέες. Είναι ωραίες οι παρέες. Γεμίζουν τα βράδια και τις Κυριακές μας. Έχουν τους δικούς τους κώδικες και τα δικά τους αστεία. Οι παρέες είναι ιστορία.

Τι να πω για όσα έγιναν χτες και προχτές στην πλατεία. Για την ωμή βία a priori. Για το πολυπαθές μας κέντρο και την σημερινή εικόνα του που θυμίζει ρημαδιό, ναι, ρημαδιό, αυτή είναι η λέξη. Είμαστε τσακισμένοι, ναι. Το αρνείται κανείς; Είμαστε θυμωμένοι, ναι. Το αρνείται κανείς; Είμαστε αδικημένοι, ναι, να το δεχτώ κι αυτό. Όμως, φταίει για όλα κάποιος άλλος; Πότε θα σταματήσουμε να δαιμονοποιούμε το κράτος, τους ξένους, τους βουλευτές, τον όποιο κακό που είναι στην απέναντι;
Ποιος όμως ανέδειξε κι έκανε ήρωες τους υπουργούς και βουλευτάδες;
Εμέις.
Ποιος γλένταγε με δανεικά κι απ' το Golfaki που 'ταν μια χαρά πήγε στο Cayenne και το Cabrio Z3;
Εμείς.
Ποιος μπήκε στην παραμύθα των δανείων κι έχαψε τις καραμέλες των τραπεζών και βρέθηκε με τετραγωνικά απεριόριστα και δόσεις δανείου δυσβάσταχτες;
Εμείς.
Ποιος έκρυψε το κατιτίς του από την εφορία για να γλιτώσει φόρους;
Εμείς.
Και πάει λέγοντας...
Όσοι δε θέλανε να ψηφιστεί το μεσοπρόθεσμο κατανοούσαν τι θα συνέβαινε εάν οι μισθοί και οι συντάξεις δεν καταβληθούν; Ας σοβαρευτούμε.
Όχι δεν είμαι φιλο-κυβερνητική, ούτε αναίσθητη. Ούτε υπεράνω χρήματος και με απόθεμα μαύρων χρημάτων. Όχι. Απλώς προσπαθώ να έχω τα μάτια και τα αυτιά μου ανοιχτά. Δε μπορώ να φανταστώ ειλικρινά την εικόνα με κόσμο απλήρωτο, κόσμο που ζει με λίγα. Δε μπορώ να φανταστώ επικεφαλή της χώρας τον ανεγκέφαλο Σαμαρά που το μόνο που τον καθοδηγεί είναι η πρεμούρα του για να έχει εξουσία. Έλεος, είναι όλοι πάρε τον ένα και χτύπα τον άλλο.

Τι να πω. Δε μ' αφήνουν να ονειρεύομαι κι αυτό είναι μεγάλο βάρος. Δε μ' αφήνουν να σχεδιάζω τίποτα γι' αύριο. Μεταμορφώσανε τις μικρές μας χαρές σε ασύμφορες πολυτέλειες. Δηθεν αδικημένοι έβγαλαν το πιο φασιστικό τους πρόσωπο στη φόρα.  Και δεν τους το συγχωρώ με τίποτα. Και αναλύσεις επί αναλύσεων στα κανάλια, φωστήρες να μιλάνε και να μη λένε τίποτα, η ΔΕΗ το χαβά της, οι τιμές να μην πέφτουν πουθενά, οι φόροι να δίνουν και να παίρνουν, η τσέπη να είναι άδεια, τα νεύρα στα χίλια. Ούφ!!!!!

Σήμερα άκουσα ότι ένα παιδί 20 χρονών με προχωρημένο καρκίνο μπαίνει αύριο για Χημειοθεραπεία. Και τότε ήρθα στα ίσα μου. Του έστειλα ένα αυθόρμητο tweet με μια φράση που ένας φίλος μου έκανε μότο και νίκησε την αρρώστια. Μακάρι να τα καταφέρει κι εκείνος. Η σκέψη μου μαζί του.

Τι άλλο να πω....

Μικρές χαρές....

Μερικές φορές δε γνωρίζεις τον άλλο προσωπικά- κι ούτε τώρα τον γνώρισες δηλαδή - κι όμως νιώθεις ότι τον ξέρεις από πάντα. Κι άλλοτε πάλι ξέρεις κάποιον "από πάντα" και ειλικρινά δεν καταλαβαίνεις τι μπορεί να σε δένει μαζί του. Συνομίλησα με κάποιους ανθρώπους αυτές τις μέρες. Συνομίλησα ουσιαστικά σε ένα επίπεδο δημιουργίας. Δεν ήξερα κανένα προσωπικά. Θαύμαζα και σεβόμουν και τους δύο. Όχι ειδικά τον έναν περισσότερο από τον άλλο. Σεβόμουν και σέβομαι θαύμαζα και θαυμάζω τα πονήματά τους. Δεν με ξέρανε νομίζω. Ή τουλάχιστον έτσι νομίζω. Αλλά δε με ένοιαζε πολύ. Πίστευα σε αυτό που είχα φτιάξει και ζήτησα να "συναντηθούμε". Κι οι δύο ανταποκριθήκανε. Απλόχερα. Άμεσα γιατί μοιραστήκαν μαζί μου την ίδια λαχτάρα και τον ίδιο στόχο. Είχαμε τελικά πολλά κοινά. Από αυτό τον τόπο, τον δικό μου τόπο που κριτής είναι ο ίδιος μου ο εαυτός κατ' αρχήν και κατά δεύτερον όσοι έχουν την υπομονή και με διαβάζουν, ευχαριστώ και τους δύο. Και τον Θ.Κ. και τον Γ.Χ. για τη χαρές που μοιραστήκαμε και τις ωραίες μας συνομιλίες. Για το αύριο και το κομμάτι του που θα μοιραστούμε παρέα.
Είναι σπουδαίο να λες ευχαριστώ και υπέροχο να το νιώθεις μέσα σου. 

(Αγανα)χτισμένη

Κι εγώ ακολουθώ τους καιρούς. Τους καιρούς και τους ανθρώπους της χώρας μου. Μικροί στο σχολείο μαθαίναμε για τα "δάνεια της Αγγλίας". Στη φάση της ανεξαρτητοποίησής μας βρεθήκαμε σε μια κοινωνία καβαλήματος κι ασυδοσίας. Με το νεοπλουτισμό στα ντουζένια του κι εμάς παρατηρητές και συμμετέχοντες σ' αυτόν. Τώρα σε μια περίοδο άλλης ωριμότητας, ερχόμαστε αντιμέτωποι με την "κρίση". Κρίση γύρω μας, μα κρίση κι εντός μας. Τώρα οι ευθύνες μου είναι άλλες κι άλλες συνεπώς οι αγωνίες μου. Και το παλεύω. Μέσα μου κι όχι μόνο.

Δε γνωρίζω οικονομικά. Εμπειρικά κι ενστικτωδώς πορεύομαι. Και με την φράση του πατέρα μου -που τώρα ηχεί ακόμα πιο δυνατά στ' αυτιά μου - "παιδί μου, θα πηγαίνεις ως εκεί που φτάνεις, με όσα έχεις κι όσα μπορείς". Έτσι μεγάλωσα, έτσι έκανα κι έτσι θα κάνω. Δεν μπήκα στην παραμύθα των δανείων, δεν ήθελα πολλά ακίνητα και χάι διακοπές. Και τώρα δεν είναι τόσο το ζόρι το οικονομικό - τουλάχιστον όχι μέχρι τώρα, γιατί δόξα την Ε, την έχω τη δουλειά μου και το σπίτι  μου το ωραίο, το αμαξάκι μου, μπορώ να παρέχω αυτά που θέλω στο παιδί μου και να περνάω και καλά. Έτσι είναι μέχρι τώρα τουλάχιστον. Το ζόρι που τραβάω είναι αυτό μέσα μου, αυτό που με τρώει.

Είναι που οι συζητήσεις παντού πια είναι μαύρες κι άραχνες. Είναι που ακόμα και με τις κολλητές μου οι μισές μας κουβέντες είναι μαύρες κι άραχνες και μες στην απελπισία - δικαίως, η μία είναι άνεργη. Είναι που ο άνθρωπός μου βλέπει ακόμα και στον ύπνο του ακάλυπτες επιταγές. Είναι που τα μαγαζιά κλείνουν και γέμισε ο δρόμος ταμπέλες "ενοικιάζεται". Είναι που είμαι θεατής μιας πτώσης - και μιας κατάπτωσης.

Είναι όμως και ο θυμός που νιώθω. Θυμός για τους ήρωες που κατασκευάσαμε, για όσους πιστέψαμε κι αποδείχτηκαν φελοί. Για την σαπίλα του συστήματος. Για τις μεγάλες μίζες. Για την εξαθλίωση των συνταξιούχων σε αντιπαραβολή με τις μεγάλες κουβέντες και με τις υπερβολές. Για την άρρωστη δημόσια υγεία. Για την κυνηγημένη δημόσια παιδεία. Δε θέλω να γίνομαι γραφική αλλά μου 'ρχονται στο νού οι στίχοι "Τα ψεύτικα, τα λόγια, τα μεγάλα" που εμείς πιστέψαμε. Ζούμε σε μια κοινωνία οργανωμένη αυτή την ώρα κατά τρόπο που δε θα μας πάει πουθενά. Δεν υπάρχει προοπτική. Δεν υπάρχει περιθώριο για μελλοντικούς σχεδιασμούς. Δεν υπάρχει δρόμος για όνειρα. Κι όταν δεν ονειρευόμαστε αργοπεθαίνουμε.

Είμαι αγανακτισμένη κι εγώ. Γιατί είμαι κτισμένη στην αλήθεια. Έχω βαρίδια στα πόδια που με κρατούν σε μια κατάσταση που δεν επιθυμώ. Κατέβηκα στο Σύνταγμα για να μοιραστώ το θυμό μου. Αλλά κι εκεί αισθάνθηκα λίγο αλλού. Χιλιάδες κατεβήκαμε και ναι, ένιωσα ότι δεν ήμουν μόνη κι αυτό ήταν ωραίο. Κι ήταν κι ελπιδοφόρο. Τόσος κόσμος, όχι απαραίτητα πολιτικά προβληματισμένος, κατέβηκε στην πλατεία να ουρλιάξει τον φόβο του.Πήρα και την κόρη μου μαζί να το δει. Θα της το εξηγήσω καλύτερα σε λίγα χρόνια ελπίζω.

Διαφωνώ με τις μούντζες στη Βουλή. Η Βουλή είναι κατάκτηση. Μην την απαξιώνουμε ως θεσμό - εκεί βρίσκω φάουλ, συγχωρέστε με. Αναζήτησα έναν στόχο σε όλο αυτό. Δεν τον βρήκα, αλλά δεν πειράζει. Πήγα στο Σύνταγμα κι εκτονώθηκα κι αυτό ήταν καλό. Τουλάχιστο βρεθήκαμε και κάναμε κάτι μαζί. Πολλοί μαζί. Όντως "η πλατεία ήταν γεμάτη".

Ξαναπέρασα από εκεί αργά ένα βράδυ. Το βρήκα ξεχειλωμένο. Μου θύμησε φτηνό πανηγυράκι στην Αγια Βαρβάρα (ας μου συγχωρεθεί ο τοπικός προσδιορισμός, αλλά έτσι αισθάνθηκα) με τα βρώμικα να αναδύουν την τσίκνα τους μπροστά στο King George - ομολογώ ότι αυτό το ευχαριστήθηκα λίγο με μια δόση χαιρεκακίας. Η εσάνς του μπάφου με ταξίδεψε κι εμένα λίγο. Κι όμως...εκεί στο Σύνταγμα αισθάνθηκα ότι κάτι έκανα κι εγώ ρε παιδί μου, δεν κάθησα να το παρατηρώ όλο αυτό από τον καναπέ μου.

Την Τετάρτη στις 15 του Ιούνη στο πανευρωπαϊκό κάλεσμα νομίζω θα είμαι πάλι εκεί. Για να νιώσω πιο ελεύθερη και λιγότερο ...χτισμένη.