(Αγανα)χτισμένη

Κι εγώ ακολουθώ τους καιρούς. Τους καιρούς και τους ανθρώπους της χώρας μου. Μικροί στο σχολείο μαθαίναμε για τα "δάνεια της Αγγλίας". Στη φάση της ανεξαρτητοποίησής μας βρεθήκαμε σε μια κοινωνία καβαλήματος κι ασυδοσίας. Με το νεοπλουτισμό στα ντουζένια του κι εμάς παρατηρητές και συμμετέχοντες σ' αυτόν. Τώρα σε μια περίοδο άλλης ωριμότητας, ερχόμαστε αντιμέτωποι με την "κρίση". Κρίση γύρω μας, μα κρίση κι εντός μας. Τώρα οι ευθύνες μου είναι άλλες κι άλλες συνεπώς οι αγωνίες μου. Και το παλεύω. Μέσα μου κι όχι μόνο.

Δε γνωρίζω οικονομικά. Εμπειρικά κι ενστικτωδώς πορεύομαι. Και με την φράση του πατέρα μου -που τώρα ηχεί ακόμα πιο δυνατά στ' αυτιά μου - "παιδί μου, θα πηγαίνεις ως εκεί που φτάνεις, με όσα έχεις κι όσα μπορείς". Έτσι μεγάλωσα, έτσι έκανα κι έτσι θα κάνω. Δεν μπήκα στην παραμύθα των δανείων, δεν ήθελα πολλά ακίνητα και χάι διακοπές. Και τώρα δεν είναι τόσο το ζόρι το οικονομικό - τουλάχιστον όχι μέχρι τώρα, γιατί δόξα την Ε, την έχω τη δουλειά μου και το σπίτι  μου το ωραίο, το αμαξάκι μου, μπορώ να παρέχω αυτά που θέλω στο παιδί μου και να περνάω και καλά. Έτσι είναι μέχρι τώρα τουλάχιστον. Το ζόρι που τραβάω είναι αυτό μέσα μου, αυτό που με τρώει.

Είναι που οι συζητήσεις παντού πια είναι μαύρες κι άραχνες. Είναι που ακόμα και με τις κολλητές μου οι μισές μας κουβέντες είναι μαύρες κι άραχνες και μες στην απελπισία - δικαίως, η μία είναι άνεργη. Είναι που ο άνθρωπός μου βλέπει ακόμα και στον ύπνο του ακάλυπτες επιταγές. Είναι που τα μαγαζιά κλείνουν και γέμισε ο δρόμος ταμπέλες "ενοικιάζεται". Είναι που είμαι θεατής μιας πτώσης - και μιας κατάπτωσης.

Είναι όμως και ο θυμός που νιώθω. Θυμός για τους ήρωες που κατασκευάσαμε, για όσους πιστέψαμε κι αποδείχτηκαν φελοί. Για την σαπίλα του συστήματος. Για τις μεγάλες μίζες. Για την εξαθλίωση των συνταξιούχων σε αντιπαραβολή με τις μεγάλες κουβέντες και με τις υπερβολές. Για την άρρωστη δημόσια υγεία. Για την κυνηγημένη δημόσια παιδεία. Δε θέλω να γίνομαι γραφική αλλά μου 'ρχονται στο νού οι στίχοι "Τα ψεύτικα, τα λόγια, τα μεγάλα" που εμείς πιστέψαμε. Ζούμε σε μια κοινωνία οργανωμένη αυτή την ώρα κατά τρόπο που δε θα μας πάει πουθενά. Δεν υπάρχει προοπτική. Δεν υπάρχει περιθώριο για μελλοντικούς σχεδιασμούς. Δεν υπάρχει δρόμος για όνειρα. Κι όταν δεν ονειρευόμαστε αργοπεθαίνουμε.

Είμαι αγανακτισμένη κι εγώ. Γιατί είμαι κτισμένη στην αλήθεια. Έχω βαρίδια στα πόδια που με κρατούν σε μια κατάσταση που δεν επιθυμώ. Κατέβηκα στο Σύνταγμα για να μοιραστώ το θυμό μου. Αλλά κι εκεί αισθάνθηκα λίγο αλλού. Χιλιάδες κατεβήκαμε και ναι, ένιωσα ότι δεν ήμουν μόνη κι αυτό ήταν ωραίο. Κι ήταν κι ελπιδοφόρο. Τόσος κόσμος, όχι απαραίτητα πολιτικά προβληματισμένος, κατέβηκε στην πλατεία να ουρλιάξει τον φόβο του.Πήρα και την κόρη μου μαζί να το δει. Θα της το εξηγήσω καλύτερα σε λίγα χρόνια ελπίζω.

Διαφωνώ με τις μούντζες στη Βουλή. Η Βουλή είναι κατάκτηση. Μην την απαξιώνουμε ως θεσμό - εκεί βρίσκω φάουλ, συγχωρέστε με. Αναζήτησα έναν στόχο σε όλο αυτό. Δεν τον βρήκα, αλλά δεν πειράζει. Πήγα στο Σύνταγμα κι εκτονώθηκα κι αυτό ήταν καλό. Τουλάχιστο βρεθήκαμε και κάναμε κάτι μαζί. Πολλοί μαζί. Όντως "η πλατεία ήταν γεμάτη".

Ξαναπέρασα από εκεί αργά ένα βράδυ. Το βρήκα ξεχειλωμένο. Μου θύμησε φτηνό πανηγυράκι στην Αγια Βαρβάρα (ας μου συγχωρεθεί ο τοπικός προσδιορισμός, αλλά έτσι αισθάνθηκα) με τα βρώμικα να αναδύουν την τσίκνα τους μπροστά στο King George - ομολογώ ότι αυτό το ευχαριστήθηκα λίγο με μια δόση χαιρεκακίας. Η εσάνς του μπάφου με ταξίδεψε κι εμένα λίγο. Κι όμως...εκεί στο Σύνταγμα αισθάνθηκα ότι κάτι έκανα κι εγώ ρε παιδί μου, δεν κάθησα να το παρατηρώ όλο αυτό από τον καναπέ μου.

Την Τετάρτη στις 15 του Ιούνη στο πανευρωπαϊκό κάλεσμα νομίζω θα είμαι πάλι εκεί. Για να νιώσω πιο ελεύθερη και λιγότερο ...χτισμένη.