Μικρές χαρές....

Μερικές φορές δε γνωρίζεις τον άλλο προσωπικά- κι ούτε τώρα τον γνώρισες δηλαδή - κι όμως νιώθεις ότι τον ξέρεις από πάντα. Κι άλλοτε πάλι ξέρεις κάποιον "από πάντα" και ειλικρινά δεν καταλαβαίνεις τι μπορεί να σε δένει μαζί του. Συνομίλησα με κάποιους ανθρώπους αυτές τις μέρες. Συνομίλησα ουσιαστικά σε ένα επίπεδο δημιουργίας. Δεν ήξερα κανένα προσωπικά. Θαύμαζα και σεβόμουν και τους δύο. Όχι ειδικά τον έναν περισσότερο από τον άλλο. Σεβόμουν και σέβομαι θαύμαζα και θαυμάζω τα πονήματά τους. Δεν με ξέρανε νομίζω. Ή τουλάχιστον έτσι νομίζω. Αλλά δε με ένοιαζε πολύ. Πίστευα σε αυτό που είχα φτιάξει και ζήτησα να "συναντηθούμε". Κι οι δύο ανταποκριθήκανε. Απλόχερα. Άμεσα γιατί μοιραστήκαν μαζί μου την ίδια λαχτάρα και τον ίδιο στόχο. Είχαμε τελικά πολλά κοινά. Από αυτό τον τόπο, τον δικό μου τόπο που κριτής είναι ο ίδιος μου ο εαυτός κατ' αρχήν και κατά δεύτερον όσοι έχουν την υπομονή και με διαβάζουν, ευχαριστώ και τους δύο. Και τον Θ.Κ. και τον Γ.Χ. για τη χαρές που μοιραστήκαμε και τις ωραίες μας συνομιλίες. Για το αύριο και το κομμάτι του που θα μοιραστούμε παρέα.
Είναι σπουδαίο να λες ευχαριστώ και υπέροχο να το νιώθεις μέσα σου.