Τι να πω....

Τι να πω γι' αυτή τη χώρα που ζω; Αυτές είναι οι πρώτες λέξεις που ξεστομίζω. Πριν ένα μήνα κατέβηκα κι εγώ στο Σύνταγμα. Ένιωθα αγαναχτισμένη - το έγραψα κιόλας εδώ, στην "εξώπορτα της γειτονιάς μου". Πήρα το παιδί μου και κατέβηκα. Και ξαναπήγα άλλο ένα βράδυ. Μίλαγε ο σούπερ-τηλεοπτικός αστέρας οικονομολόγος, αυτός που είχε δώσει λύσεις αλλά κανείς δεν τον άκουγε - συμπαθάτε με, δε μου γεμίζουν το μάτι όσοι τριγυρνάνε από κανάλι σε κανάλι ξαφνικά για να μοστράρει η φάτσα τους και να πάρουν λίγη λάμψη και αναγνώριση στο δρόμο, για να μην πω ότι ήταν ο ίδιος που έγραφε, μαζί με άλλους, τους λόγους του ΓΑΠ πριν λίγο καιρό. Βρήκα όμως εκεί γνωστούς. Είδα ξανά την Φ μετά από 2 χρόνια και την αγκάλιασα. Αράξαμε έξω από την Μεγάλη Βρετανία σταυροπόδι στο οδόστρωμα λες κι ήμασταν σε κάποιο πάρκο και τα λέγαμε ήσυχα κι ωραία. Κατέβηκα λοιπόν κι εγώ και δεν ήμουν μόνη, δεν το ήθελα. Αυτό ήταν το ζητούμενο. Να βρισκόμαστε. Να ξαναγίνονται δυνατές οι παρέες. Είναι ωραίες οι παρέες. Γεμίζουν τα βράδια και τις Κυριακές μας. Έχουν τους δικούς τους κώδικες και τα δικά τους αστεία. Οι παρέες είναι ιστορία.

Τι να πω για όσα έγιναν χτες και προχτές στην πλατεία. Για την ωμή βία a priori. Για το πολυπαθές μας κέντρο και την σημερινή εικόνα του που θυμίζει ρημαδιό, ναι, ρημαδιό, αυτή είναι η λέξη. Είμαστε τσακισμένοι, ναι. Το αρνείται κανείς; Είμαστε θυμωμένοι, ναι. Το αρνείται κανείς; Είμαστε αδικημένοι, ναι, να το δεχτώ κι αυτό. Όμως, φταίει για όλα κάποιος άλλος; Πότε θα σταματήσουμε να δαιμονοποιούμε το κράτος, τους ξένους, τους βουλευτές, τον όποιο κακό που είναι στην απέναντι;
Ποιος όμως ανέδειξε κι έκανε ήρωες τους υπουργούς και βουλευτάδες;
Εμέις.
Ποιος γλένταγε με δανεικά κι απ' το Golfaki που 'ταν μια χαρά πήγε στο Cayenne και το Cabrio Z3;
Εμείς.
Ποιος μπήκε στην παραμύθα των δανείων κι έχαψε τις καραμέλες των τραπεζών και βρέθηκε με τετραγωνικά απεριόριστα και δόσεις δανείου δυσβάσταχτες;
Εμείς.
Ποιος έκρυψε το κατιτίς του από την εφορία για να γλιτώσει φόρους;
Εμείς.
Και πάει λέγοντας...
Όσοι δε θέλανε να ψηφιστεί το μεσοπρόθεσμο κατανοούσαν τι θα συνέβαινε εάν οι μισθοί και οι συντάξεις δεν καταβληθούν; Ας σοβαρευτούμε.
Όχι δεν είμαι φιλο-κυβερνητική, ούτε αναίσθητη. Ούτε υπεράνω χρήματος και με απόθεμα μαύρων χρημάτων. Όχι. Απλώς προσπαθώ να έχω τα μάτια και τα αυτιά μου ανοιχτά. Δε μπορώ να φανταστώ ειλικρινά την εικόνα με κόσμο απλήρωτο, κόσμο που ζει με λίγα. Δε μπορώ να φανταστώ επικεφαλή της χώρας τον ανεγκέφαλο Σαμαρά που το μόνο που τον καθοδηγεί είναι η πρεμούρα του για να έχει εξουσία. Έλεος, είναι όλοι πάρε τον ένα και χτύπα τον άλλο.

Τι να πω. Δε μ' αφήνουν να ονειρεύομαι κι αυτό είναι μεγάλο βάρος. Δε μ' αφήνουν να σχεδιάζω τίποτα γι' αύριο. Μεταμορφώσανε τις μικρές μας χαρές σε ασύμφορες πολυτέλειες. Δηθεν αδικημένοι έβγαλαν το πιο φασιστικό τους πρόσωπο στη φόρα.  Και δεν τους το συγχωρώ με τίποτα. Και αναλύσεις επί αναλύσεων στα κανάλια, φωστήρες να μιλάνε και να μη λένε τίποτα, η ΔΕΗ το χαβά της, οι τιμές να μην πέφτουν πουθενά, οι φόροι να δίνουν και να παίρνουν, η τσέπη να είναι άδεια, τα νεύρα στα χίλια. Ούφ!!!!!

Σήμερα άκουσα ότι ένα παιδί 20 χρονών με προχωρημένο καρκίνο μπαίνει αύριο για Χημειοθεραπεία. Και τότε ήρθα στα ίσα μου. Του έστειλα ένα αυθόρμητο tweet με μια φράση που ένας φίλος μου έκανε μότο και νίκησε την αρρώστια. Μακάρι να τα καταφέρει κι εκείνος. Η σκέψη μου μαζί του.

Τι άλλο να πω....