Αυτό με στενοχωρεί είναι που δεν έχει έρθει ακόμα το καλοκαίρι στο μυαλό μας. Χρησιμοποιώ το πρώτο πληθυντικό γιατί νιώθω ότι δεν είναι μόνο προσωπική η διαπίστωση. Φάγαμε την πρώτη βδομάδα του Ιούλη κι ούτε που μιλάω για διακοπές. Κάτι ασάφειες ξεστομίζω όταν μιλάω με την κόρη μου. Το δικό της καλοκαίρι σε ένα βαθμό είναι βέβαια κανονισμένο. Ναι, ναι, δε γινότανε αλλιώς. Και όλα καλά ως προς αυτό. Απλώς δεν υπάρχει το καλοκαίρι "μας" στο μυαλό μου κι αυτό με ρίχνει. Δε θυμάμαι άλλη χρονιά να έχει φτάσει 10 του Ιούλη και να έχω μπει μια και μοναδική φορά στη θάλασσα. Ναι, μόνο μια. Έχω αυτή την καταραμμένη ασπρίλα στο κορμί και το μαύρισμα του ταρίφα στο αριστερό φυσικά χέρι. Οι φακίδες μου δεν μου έχουν βγάλει ακόμα γλώσσα και δεν είναι ακόμα ανιχνεύσιμες. Ακόμα δεν έβαλα τις μωβ μου havajanas στην παραλία κι ούτε που ξέρω που είναι χωμένο το πορτοκαλί μου παρεό...
Σκατά δηλαδή...και κάτι πρέπει να κάνω....
Λέω να την κανω για το εξοχικό απόψε, αύριο, δεν ξέρω. Ούτε που το έχω αποφασίσει. Μου λείπει ύπνος. Και διάθεση. Ύπνος και χαμόγελο νομίζω. Πολύ μαυρίλα γύρω και μου έκρυψε το καλοκαίρι και μάλλον και κάθε λαχτάρα να το συναντήσω.Θα το παλέψω όμως και θα επανέλθω ελπίζοντας να έχω κάτι καλύτερο να διηγηθώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου