Μεταχρονολογημένη εφηβεία

Περνάω φάση εφηβείας. Μεταχρονολογημένης μεν, εφηβείας δε. Ίσως στην ηλικία την εφηβική όταν προσθέτεις και το ΦΠΑ εκεί που έφτασε, φτάνεις στην δικιά μου ηλικία....Αλλά νιώθω ότι είμαι στην εφηβεία και τόση ώρα γράφω χαριτωμένες μπούρδες. Τη μια φλυαρώ, την άλλη είμαι στην απόλυτη σιωπή. Τη μια ενθουσιάζομαι στην ιδέα να συναντηθώ με φίλους και την άλλη βαριέμαι να κουνήσω. Χτες έκανα και το αμίμητο: βγήκα και ήμουν αλλού. Εντελώς αλλού. Κι ήταν τόσο ωραία η παρέα και τόσο ωραία η αυλή με τις νερατζιές που καθόμασταν, αλλά εγώ αλλού. Για κανά 20 λεπτο χάθηκα. Επανήλθα ξαφνικά όταν φέρανε ένα ακόμα μπουκάλι κρασί. Λευκό, ωραία παγωμένο. "Νυχτέρι". Δεν το είχα ξαναπιεί. Αλλά κατεγράφη στη γευστική μου μνήμη και θα το αναζητήσω πάλι. Με ρωτήσανε τα κορίτσια πού ταξίδευα αλλά όταν επανήλθα το είχα ήδη ξεχάσει. Κι αυτό το χάσιμο της εφηβείας είναι.

Είναι και τ' άλλο. Τώρα τελευταία ακούω συνέχεια και με μανία μουσική.Ψάχνω καινούρια ακούσματα, θυμάμαι παλιότερα. Ακούω συνέχεια μουσική. Ακόμα και μες στο μυαλό μου όταν κάπου δεν παίζει μουσική εγώ νιώθω ότι έχω cd player. Όχι ipod.Cd player. To ipod είναι κομμάτι της ευημερούσας ενηλικίωσής μου και απόκτημα πολλών ωρών εργασίας. Πιο πιτσιρίκα είχα το πικάπ της μάνας μου και στην εφηβεία μου είχα το καταπληκτικό δικό μου κατάδικό μου cd player. Άσε που σκοτείνιασα το περασμένο Σάββατο που ήμουν σε φάση τρελού χαβαλέ στο εξοχικό μου και μαθαίνω από το τουίτερ ότι πέθανε η Amy Winehouse. Κατέρρευσα πλήρως. Ήταν σαν τότε που πέθανε ο Cobain, τέτοιο πράγμα αισθάνθηκα. Ο άντρας μου δεν το πίστευε ότι είχα χάσει το κέφι μου επειδή πέθανε μια τραγουδίστρια με τόσα προβλήματα κιόλας. Ναι, αλλά δε μιλάμε για το οποιοδήποτε πρεζάκι. Μιλάμε για την Amy Winehouse. Μεγάλη ελπίδα, μεγάλο ταλέντο, αδιαπραγμάτευτο. Από τις τελευταίες μεγάλες συγκινήσεις στην μουσική. Μόνο η Δ με κατάλαβε και μόνο που με κοίταξε την ώρα που της φώναξα ότι η Α.W. είναι νεκρή. Η βραδιά συνέχισε με γέλια και χαβαλέ. Αλλά εγώ είχα τη δικιά μου σκοτεινιά γιατί σκεφτόμουνα αυτό το δροσερό κορίτσι, με τις απίστευτες δυνατότητες και  την κατάληξή της. Πριν λίγο καιρό πόσταρα στη σελίδα μου στο facebook βιντεάκια από την τελευταία της τραγική εμφάνιση στο Βελιγράδι κάνοντας σχόλια για το κρίμα της υπόθεσης. Τι να πει κανείς.
Είπαμε αντίο στην Amy πίνοντας μπύρες και σιγοψιθυρίζοντας κάποια από τα τραγούδια της. Κι αυτό ήταν αρκετά εφηβικό για μένα...

Ύστερα, θέλω να κοιμάμαι. Συνέχεια. Α ρε εφηβεία με τους ύπνους σου! Που και τότε βέβαια μου τη χαλάγανε μια ο πατέρας μου που θεωρούσε τον ύπνο το πρωί χάσιμο χρόνου (βασικά για μένα την πρωτότοκη) και μια ο Σ. στα Χανιά που ήθελε να του κάνω δουλειές κι επίσης θεωρούσε το να κοιμάσαι ως αργά το πρωί χάσιμο χρόνου (κι αυτός το έκανε μόνο σε 'μένα κι όχι στους γιους του μετέπειτα). Χτες πάντως με τεράστια δυσκολία ανταποκρίθηκα στο ξυπνητήρι που το είχα βάλει στις 9 παρακαλώ (α, ναι, η κόρη μου είναι κατασκήνωση, δεν είναι εδώ μαζί μου) και το απόγευμα έπεσα σε λήθαργο μετά τη δουλειά για ένα δίωρο περίπου. Άρρωστη σηκώθηκα μετά. Αλλά ήταν τόσο ωραία.....

Τι άλλο...την ψάχνω για συναυλίες, ανεβαίνω σε μηχανάκια και αρνούμαι να πάρω το αυτοκίνητο, διαβάζω βιβλία, παίρνω τσιπς απ' το περίπτερο, ξεμένω στην τηλεόραση βλέποντας ταινίες ως αργά, είδα κανα δυο φίλες για καφέ, κυκλοφορώ με σαγιονάρες, δεν μαζεύω το δωμάτιό μου (τι είπα τώρα ε;) ρωτάω τη μαμά μου πώς μαγειρεύονται διάφορα φαγητά, τέτοια εφηβικά πράγματα. Και με έναν περίεργο τρόπο κάνω λίγο ...διακοπές. Κι ας δουλεύω ακόμα κι ας έχω τρελό τρέξιμο, κάνω λίγο διακοπές. Σίγουρα άλλου τύπου, αλλά διακοπές. Γιατί αυτό είναι οι διακοπές: η ανάπαυλα από την καθημερινότητα. Και μιας και έχει κάτι από εφηβεία μου αρέσει ακόμα πιο πολύ.