Κανονικά τώρα θα έπρεπε να πετάω. Να χοροπηδάω από τη χαρά μου. Να κερνάω φίλους. Να γελάω. Να ακούω το New York με το Σινάτρα ας πούμε και να χορεύω κρατώντας στο χέρι μου ένα ποτήρι λευκό κρασί. Ναι, λευκό. Πάντα όταν σκέφτομαι ένα καλό κρασί και την απόλαυση που το συνοδεύει είναι λευκό. Κι έχω και την αγαπημένη μου την μάρκα, αλλά δεν είναι της ώρας η οινογνωσία.
- Πάλι ξεγλιστράς απ' τη χαρά σου....
Ναι ρε γαμώτο. Δεν την πολυξέρω, δεν την πολυκαταλαβαίνω δηλαδή. Κι έτσι την πατάω. Κι ενώ έχουν συμβεί τόσα καλά εγώ στέκομαι στις άνευρες, συμπαθητικές απαντήσεις, στο τηλέφωνο που δεν απαντήθηκε την ώρα που το είχα ανάγκη, στο τηλέφωνο που απαντήθηκε μετά με τον τρόπο που δεν ήθελα...
- Σε βαρέθηκα....
...κι εγώ με βαρέθηκα. Γύρισα σπίτι μετά από τόσους δρόμους κι ένταση και με τον ιδρώτα να ξεχειλίζει από παντού κι αντί να χωθώ στη μπανιέρα και να χαλαρώσω, έβαλα πλυντήριο, έγραψα σημείωμα στην καθαρίστρια γι' αύριο, συμπλήρωσα δυο πράγματα στη βαλίτσα της κόρης μου για την κατασκήνωση κι ακόμα να ηρεμήσω. Τι κακό κι αυτό!
Και τώρα εδώ. Με ασύστολη φλυαρία. Όχι για κάτι χάι να ξεχαστούμε κιόλας. Αλλά για κάτι κατατονικό. Την ανεπάρκειά μου. Αλλά επειδή ούτε απόψε έχω τα κότσια να της τη βγω και να στενοχωρηθώ, σταματώ εδώ. Θα βρω καμιά ταινία να δω ελπίζοντας πως θα με πάρει ο ύπνος στα πρώτα τέσσερα λεπτά.....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου