Kρήτη (μου)

Σήμερα θέλω να γράψω για την Κρήτη. Την Κρήτη μου. Δεν ξέρω γιατί. Μάλλον γιατί η Κρήτη είναι λίγο από μένα - ή πολύ από μένα τελικά.

Η Κρήτη είναι τα καλοκαίρια μου. Η ξενοιασιά μου. Η αίσθηση ότι μεγάλωσα, ότι μπορώ να κάνω πράγματα μόνη μου εγώ. Εγώ....

Τα πρώτα μου ταξίδια με το αεροπλάνο. Τα βαρετά ταξίδια με το πλοίο. Ήθελα πάντα να φτάσω γρήγορα και το πλοίο είχε το δικό του ρυθμό. Πάντα εκείνος με περίμενε. Πάντα ανυπομονούσα να τον δω. Να τους δω όλους δηλαδή. Το πλούσιο χαμόγελο του παππού. Η εύθραυστη και πνευματώδης γιαγιά. Η λιγόλογη καλή μας θεία. Τα καλοκαίρια στο λιμάνι. Στην αρχή στις ταβέρνες με τους "μεγάλους". Μετά στα μπαράκια μόνες μας. Τα πρώτα ξενύχτια. Τα πρώτα ποτά. Οι ατέλειωτες ώρες στην παραλία. Το τάβλι που δεν έμαθα. Η Πύλη της Άμμου. Τα ταξίδια με το ΚΤΕΛ για τις πιο μακρινές παραλίες. Οι ντολμάδες κι ο ντάκος με τη μυζήθρα. Σιχαινόμουνα πάντα τη φέτα. Λάτρευα την μυζήθρα. ήμουν Χανιώτισσα εγώ. Εγώ....

Η τσικουδιά. Άπειρα σφηνάκια τσικουδιά. Το μέλι κι οι γραβιέρες. Τα καλτσούνια να βγαίνουν απ' το φούρνο κι απ' τη λαχτάρα και τις μυρωδιές τόση ώρα τα τρως με τη μία και να σου καίνε τον ουρανίσκο. Τα γέλια στο μπαλκόνι κι οι ιστορίες από τα παλιά που δεν τις χόρταινες. Παρέες στο Καρνάγιο. Τότε που 'τανε μικρό και νεοφώτιστο. Τώρα σήκωσε ψηλά τον αμανέ. Ψάρι στην Αγία Κυριακή. Τραπεζώματα ατελείωτα. Μαντινάδες. Τρύγος. Παρέες. Μεθύσια. Γιορτή κρασιού. Πεντοζάλης και χανιώτικος συρτός. Πάντα σκράπας ήμουνα! Γκαζόζα σα τσιχλόφουσκα. Γαλακτομπούρεκο απ' το θείο Κυριάκο. Παρέα με τον παππού πάντα. Αβρονιές και στίφνος - θεόπικρο χόρτο παππού! Στάκα - βαρυστομάχιασα και συνεχίζω! Τέσσερις εποχές και Street. Μαγκιά στο Portocali. Μαγκιά στον Μύλο μετά. Στην Κρήτη με την μαμά και τον μπαμπά. Μετά μόνη μ' εκείνον να με προσέχει, να μου μαθαίνει πολλά. Πιο μετά με τον Θ. Αισχάτως και με την κόρη μας. Τώρα όμως εκείνος δεν είναι εκεί. Κι άλλαξε κι η Κρήτη. Άλλαξα κι εγώ. Εγώ....

Αρώματα του Ψηλορείτη. Θυμάρι. Ζωντανά να σου κόβουνε το δρόμο. Φαράγγι της Σαμαριάς. Ξημέρωμα κι η δροσεράδα του. Κατάβαση.Αγγίζεις τις δυο άκρες του φαραγγιού. Αισθάνεσαι Τιτάνας. Είσαι μικρός όμως στ' αλήθεια. Αγαλλίαση στην Αγιά Ρουμέλη. Βουτιά στο στόχο. Ξημέρωμα στην παραλία. Μιλάς με τ' αστέρια. Δεν τα μετράς. Δεν έχει νόημα. Ηλιοβασίλεμα στους Βενιζέλους. Κερί αναμμένο στο ξωκλήσι. Φρουτοχυμοί στην Όστρια. Μετά το κόψαμε και πηγαίναμε στην Κουκουβάγια. Πιο καινούριο. Ο νέος είναι ωραίος - κι ο παλιός αλλιώς. Κνωσός. Μεγαλείο. Περηφάνια. Παραμύθι. Αριάδνη και Μινώταυρος. Η Πεντάμορφη και το τέρας. Πού ξέρεις;  Κι ο Ερωτόκριτος να τραγουδά στην Αρετούσα. Κάθε στίχος ηλεκτροσόκ. Ξυλούρης. Ερωτόκριτος με τη φωνή του. Έχω φύγει. Έφυγα. Εγώ....

Βόλτες στα πλακόστρωτα της παλιάς πόλης στα Χανιά. Βήμα βήμα τα σοκάκια τα 'μαθες πια απ' έξω κι ανακατωτά. Βουτιές στα Φαλάσαρνα. Ανεμοθύελλες στην Παλιόχωρα. Σινεμά στον Κήπο. Γιασεμί παντού. Είχα ποτίσει. Βαρκάδα στον Πλακιά. Έχει πανσέληνο. Σούγια και Λουτρό. Κιθάρες ως τα ξημερώματα. Συναυλίες στην Τάφρο. Συναυλία στον Φιρκά. Θαρρώ του Μητροπάνου ήτανε. Λύγισε εκείνος. Στην αγκαλιά μου λύγισε κι έκλαψε. Ίδιος ο Ψηλορείτης. Μα έκλαψε. Εκεί στο λιμάνι. Σε σένα έκλαψε για τον αποχαιρετισμό, για το χωρισμό. Λίγα χρόνια μετά έκλαψα κι εγώ στο ίδιο σημείο για εκείνον. Εγώ....

Κολυμπάρι. Μοναστήρι. Καμάρι. Η θεία Χρυσάνθη γριά στο ασπρισμένο πεζοδρόμιο. Δεκαπενταύγουστος. Γιορτή. Η μάνα μου περπάταγε σ' αυτούς τους δρόμους κάποτε. Σ' αυτά τα άγρια νερά κολύμπαγε. Μου 'δείξανε και το σπίτι της. Προσπάθησα να τη φανταστώ. Τόπος μου και αυτός και θέλω να τον χορτάσω. Ποτέ δεν έχω αρκετό χρόνο εγώ. Εγώ....

Θέρισσος. Επανάσταση. Ανάσταση. Βενιζέλος. Πολλές στροφές. Πορτοκαλιά χρώματα στην ατμόσφαιρα, προχωρημένο απόγευμα. Πράσινο. "Πωλείται μέλι" στο δρόμο - σήμερα πωλείται γη μόνο, real estate που λέμε. Φτάνεις στο χωριό. Κοτέτσια και μαντριά. Ταβέρνες. Εκκλησία μεγάλη και πιο πέρα μια πιο μικρή. Βάφτιση. Της κόρης μου. Εκεί. Κι εγώ καμάρωνα και μεγάλωνα κι άλλο εγώ. Εγώ.....

Θα μπορούσα να γράφω ώρες για την Κρήτη και πάντα να 'χω κάτι καινούριο να πω. Πόσα είπα και πόσα δεν είπα. Πόσα ξέχασα και πόσα θυμάμαι. Και πόσα θα 'χω ακόμα να λέω. Για την Κρήτη. Εγώ. Η Κρήτη. Εγώ....



υγ: Πριν λίγες μέρες, στις 25 του Μάη, ήταν τα γενέθλια του Σ. Εκείνη την ημέρα προσποιήθηκα πως το είχα ξεχάσει. Για να μην είμαι συνέχεια βουρκωμένη και κατηφής. Ξέρω ότι σήμερα έγραψε αυτό το κείμενο με αφορμή εκείνον. Αν ζούσε σήμερα θα ήταν 58 χρονών. 

Ένα τραγούδι...

...είναι αρκετό για να σε ταξιδέψει. Να σε πάρει μακριά. Σ' άλλο τόπο. Σ' άλλη εποχή. Σ' άλλη διάσταση. Σ' άλλο ρόλο. Σ' άλλα θέλω -

- ...τι θέλω τι;...

-δίχως πρέπει. Γιατί να πρέπει δηλαδή αν δε θέλουμε. Γαμώτο. Έτσι εγκλωβιζόμαστε. Πνιγόμαστε στο πρέπει. Κι εγώ που τα γράφω αυτά περιτριγυρίζομαι από "πρέπει" και τα επιβάλλω κιόλας. Δε μπορώ με πρέπει, δε γίνεται χωρίς. Κι έτσι πνίγομαι ακόμα πιο πολύ...

Ένα τραγούδι είναι αρκετό για να σε βάλει στον κόσμο του. Κι εγώ εδώ στο μικρό μου γραφειάκι με τον θαμποκόκκινο τοίχο στην πλάτη και τα υγρά τζάμια απ' την καταιγίδα του Μάη έτυχε ν' ανοίξω το fb και να δω ένα τραγούδι που μου έστειλε ο Μ., ο δικός μου ακριβός μου Μ., να το βάλω να το ακούσω και να ...φύγω! Τι σύμπτωση! Λέγεται "φθινοπωρινά φύλλα" και το ακούω σήμερα που αν και Μάης θυμίζει φθινόπωρο. Δεν το άκουσα ούτε χτες, ούτε προχτές. Σήμερα ήρθε και με βρήκε. Πρέπει να το μοιραστώ. Βάλσαμο ψυχής. Κλείνω τα μάτια και φεύγω....

Since you went away the days grow long....but I miss you most of all my darlin' when autumn leaves start to fall....

http://www.youtube.com/watch?v=Gk20o_-LZn8&feature=player_embedded#at=236

υγ: Μ. ευχαριστώ....

Δε μπορώ να πάρω τα μάτια μου από πάνω σου {Part 6} – (to be Continued)

Τι να κάνω που δε μπορώ να πάρω τα μάτια μου από πάνω σου… Κρύβομαι, σου κρύβομαι, -αλλά από μένα δε μπορώ να κρυφτώ….

Αποφεύγω να σε κοιτάω στα μάτια. Θα καταλάβεις. Θα με καταλάβεις. Με ξέρεις τόσο καλά – και δεν το ξέρεις. Όταν το κατάλαβα εγώ, τρόμαξα. Σε φοβήθηκα – σε ερωτεύτηκα πιο πολύ το επόμενο δευτερόλεπτο. Και τώρα φοβάμαι πιο πολύ.

«Δε μπορώ να πάρω τα μάτια σου από πάνω μου». Θυμάσαι όταν το πρωτακούσαμε μαζί; Για την ακρίβεια σου έβαλα εγώ να το ακούσεις. Δεν το ήξερες κι ας είχε ήδη παλιώσει. Κόλλησες με τη μία. Οδήγησες 600 χιλιόμετρα με αυτό το τραγούδι στο repeat. Κι εγώ από δίπλα. Να ‘ξερες τι μου ‘κανες τότε. Δε μπορούσα όμως να σε κοιτάξω όπως έλεγε το τραγούδι. Όμως σε ένιωθα. Σε μύριζα παντού. Δε μίλαγες πολύ για να ακούς το τραγούδι.  Πού και πού μου έλεγες πως λατρεύεις το τσέλο. Όπως κι εγώ. Μετά συνέχιζες να οδηγάς στη σιωπή. Κι εγώ δίπλα σου. Σε απελπισμένη ακινησία γιατί δε μπορούσα να σου χαϊδέψω τα μαλλιά, ούτε να σε φιλήσω.

«Δε μπορώ να πάρω το μυαλό μου από εσένα». Αλλιώς «σε σκέφτομαι συνέχεια». Έτσι λέει το τραγούδι παρακάτω. Δεν ξέρω αν σε σκέφτομαι συνέχεια. Σε σκέφτομαι όμως πολύ. Κι όταν σε σκέφτομαι λάμπω. Σε καμαρώνω. Σε προσέχω. Σε θαυμάζω. Σ΄ αγαπάω. Βουβά. Με στόμα που ξεραίνεται όταν μ’ αγκαλιάζεις μες στον ενθουσιασμό σα συναντιόμαστε, όταν θες να μου πεις κάτι σπουδαίο που σου συνέβη κι εγώ θέλω τόσο να αγγίξω  τα χείλη σου με τα δικά μου και να σε αγκαλιάσω με την άχαρη μου αγκαλιά – θα με μάθεις να αγκαλιάζω ποτέ ;– αλλά μένω σε στάση ακαμψίας  χαμογελώντας με ενθουσιασμό.

Σε είδα πριν δέκα μέρες. Πότε θα ξαναβρεθούμε άραγε; Πάλι λείπεις. Και μετά θα ξαναλείπεις. Κι εγώ θα ξεμείνω εδώ. Στο στριμωγμένο εδώ. Το εδώ μου. Θα στέλνεις tweets απ’ το ταξίδι και μετά απ’τ’ άλλο το ταξίδι κι εγώ θα έχω κολλήσει στο pc και τις ατάκες σου και θα προσπαθώ να σε φανταστώ. Όπως και τώρα. Όπως κάθε μέρα τώρα τελευταία δηλαδή….

Θα ξαναβρεθούμε όπως πάντα με την πρώτη ευκαιρία. Και για μένα και για σένα. Μόνο που εγώ δε βρω ποτέ την ευκαιρία να σου μιλήσω, να σε κοιτάξω βαθειά, να σου δείξω την αλήθεια μου που γεννήθηκε την ώρα που σε πρωτοείδα και πέρασε διάφορα στάδια ανάπτυξης και κορύφωσης. Τώρα είναι στη φάση της κορύφωσης – εδώ και χρόνια δηλαδή- και προσωπικού μου μαρασμού. Η φωνή σου με διαπερνά και το κεφάλι μου καίει σαν σε ακούω. Θέλω να σε ακούω. Να μου μιλάς για τις αγωνίες σου, να φλυαρείς, να θες να μου μιλήσεις. Δε με νοιάζει. Πες ό,τι θες αρκεί να σε ακούω. Έτσι είναι οι φίλοι άλλωστε, έτσι λες. Κι εσύ με ρωτάς. Με ρωτάς με αληθινό ενδιαφέρον. Συνήθως έχω λίγα να σου πω γιατί με σένα χάνω και τα λόγια μου. Είσαι το κέντρο μου. Το κέντρο των πάντων. Κι εγώ το απόκεντρο. Έτσι ήταν, έτσι θα ‘ναι.

Σε πήγα στο αεροδρόμιο τις προάλλες. Στο τελευταίο σου ταξίδι δηλαδή. Σου είπα ότι δεν είχα δουλειά και ότι ήθελα να το συνδυάσω με μια βόλτα στο ΙΚΕΑ. Ψέματα σου είπα. Πνιγόμουνα στη δουλειά. Έριξα κι έναν απίστευτο καβγά με τον ανώτερό μου γιατί άργησα να πάω στο γραφείο. Του είπα απλώς ότι δε χτύπησε το ξυπνητήρι και ότι δε θα ξανασυμβεί. Όμως είχα κερδίσει μια ολόκληρη ώρα μαζί σου. Κι ας μίλαγες συνέχεια στο κινητό για τις τελευταίες προ ταξιδιού σου εκκρεμότητες. Είχες το χέρι σου στον ώμο μου, έψαξες το ραδιόφωνο και βρήκες το Bacciami Ancora κι άρχισες να το σιγοτραγουδάς. Μου είπες για το αυτοκίνητο που θα ‘θελες να έχεις, ότι μου πήγαινε το λευκό πουκάμισο που φορούσα και πριν μου πεις αντίο μ’ έσφιξες στην αγκαλιά σου για να μου πεις ευχαριστώ. Και μετά ήρθε το αντίο. Κι ένα φιλί μαζί. Ένα σου φιλί δυνατό και με διάρκεια δυο – τριών δευτερολέπτων. Πήρες τη βαλίτσα και το λαπτοπ και μπήκες στο αεροδρόμιο. Σε κοιτούσα να χάνεσαι και το μόνο που σκεφτόμουν ήταν το Bacciami Ancora….

 http://www.youtube.com/watch?v=5YXVMCHG-Nk

Πυρετός κρυφός...

...
- σε σιγοκαίει.....

Με σιγοκαίει. Με κατακαίει. Με τυφλώνει. Με σωπαίνει - και θα σκάσω! Μας σωπαίνει. Μας κρατάει. Δεν περνάει....

- Πονάει;

Αν πονάει...;χα! Απλώς το συνήθισα. Και ξέμαθα πως είναι αλλιώς...

- Τι αλλιώς; Πώς αλλιώς;

Υπάρχει το αλλιώς; Χα! Αλλιώς. Χωρίς το "κρυφό" και το κρυμμένο. Με τον πυρετό να σε καίει και να ιδρώνεις, να λιώνεις και μετά να καθαρίζεις, να ανασαίνεις, να ξαναγεννιέσαι. Γιατί αυτός ο πυρετός, ο φανερός, στο φεύγα του σ' αναζωογονεί...ευλογία είναι όχι αρρώστια.

- Μάζεψες πολλούς αρρώστους γύρω σου....

Ναι. Δε θέλω άλλους. Δε θέλω άλλο. Δε θέλω ούτε μένα έτσι πια....


http://www.youtube.com/watch?v=5QikmL5wI1Q

Το δικό σου το μαράζι...

Το δικό σου το μαράζι θα με φάει, πάει χαμένη η ζωή μου τώρα πάει...


Πώς μου 'ρθε τώρα αυτό;

- Έλα ντε....!

Τι ωραίο...τι απλό και καθαρό...χωρίς περίσσια λόγια και στολίδια....λίγα λόγια και σταράτα, που λένε....!

- Κι έχουν δίκιο βέβαια.

...κι αν στα χέρια σου εγώ τόσα βάσανα τραβώ, να 'χεις χάρη μάγκα που σε αγαπώ.


Αυτό το post δε θέλει πολλά λόγια λοιπόν. Για να 'ρθε να με βρει απόψε, κάποιος λόγος θα υπάρχει. Γιατί τα πάντα γίνονται για κάποιο λόγο και με κάποια αφορμή.

- Κι εγώ κι εσύ;

Εγώ κι εσύ...... μαζί....μακριά και από κάπου ν' ακούγεται αυτό.....

http://www.youtube.com/watch?v=gi1rLDDmhTg


υγ....και να 'μαστε λίγο μεθυσμένοι ;-)