Ένα τραγούδι...

...είναι αρκετό για να σε ταξιδέψει. Να σε πάρει μακριά. Σ' άλλο τόπο. Σ' άλλη εποχή. Σ' άλλη διάσταση. Σ' άλλο ρόλο. Σ' άλλα θέλω -

- ...τι θέλω τι;...

-δίχως πρέπει. Γιατί να πρέπει δηλαδή αν δε θέλουμε. Γαμώτο. Έτσι εγκλωβιζόμαστε. Πνιγόμαστε στο πρέπει. Κι εγώ που τα γράφω αυτά περιτριγυρίζομαι από "πρέπει" και τα επιβάλλω κιόλας. Δε μπορώ με πρέπει, δε γίνεται χωρίς. Κι έτσι πνίγομαι ακόμα πιο πολύ...

Ένα τραγούδι είναι αρκετό για να σε βάλει στον κόσμο του. Κι εγώ εδώ στο μικρό μου γραφειάκι με τον θαμποκόκκινο τοίχο στην πλάτη και τα υγρά τζάμια απ' την καταιγίδα του Μάη έτυχε ν' ανοίξω το fb και να δω ένα τραγούδι που μου έστειλε ο Μ., ο δικός μου ακριβός μου Μ., να το βάλω να το ακούσω και να ...φύγω! Τι σύμπτωση! Λέγεται "φθινοπωρινά φύλλα" και το ακούω σήμερα που αν και Μάης θυμίζει φθινόπωρο. Δεν το άκουσα ούτε χτες, ούτε προχτές. Σήμερα ήρθε και με βρήκε. Πρέπει να το μοιραστώ. Βάλσαμο ψυχής. Κλείνω τα μάτια και φεύγω....

Since you went away the days grow long....but I miss you most of all my darlin' when autumn leaves start to fall....

http://www.youtube.com/watch?v=Gk20o_-LZn8&feature=player_embedded#at=236

υγ: Μ. ευχαριστώ....