"Εγώ; Μάνα;"....Απίστευτο μου ηχούσε, παράταιρο.... Για κάποια άλλη ναι, μέσα. Μα για μένα; Που 'θελα να τριγυρνάω, να είμαι χωρίς πρόγραμμα, να είμαι χωρίς δεσμεύσεις. "Α πα πα! Δεν μου κολλάει", έτσι σκεφτόμουνα. Και το επόμενο λεπτό αγάπησα τη λέξη, ξεπέρασα τους πρώτους φόβους και είπα "Ναι. Εγώ. Μάνα. Εγώ. Μαμά. Εγώ θα είμαι η μαμά. Εγώ"....
Πέρασαν 8μιση χρόνια. 8μιση καινούρια χρόνια, χρόνια μιας άλλης εποχής και μιας άλλης ζωής. Με την Μ. Είναι ρε παιδί μου σα να έχεις μια ζωή πριν και μια μετά τη μητρότητα. Άσε που πολλές φορές νιώθω πως έχω ξεχάσει πώς ήταν πριν την Μ. Την δικιά μου Μ. Είναι σα να είμαστε μαζί από πάντα.
Ξέχασα από την ώρα που την πρωτοείδα την ταλαιπωρία της γέννας και τις μικροδυσκολίες της εγκυμοσύνης. Φάνταζαν όλα τόσο μικρά κι ασήμαντα μπροστά σ' εκείνη. Ένα υπέροχο μωρό, με ένα ζωηρό βλέμμα, αεικίνητα πόδια, τεράστιο χαμόγελο, μεγάλη πατούσα κι υπέροχη μυρωδιά. Αχ αυτή η μυρωδιά....! Την έχω επιθυμήσει, το λέω!
Τι να πρωτοθυμηθώ; Ποια συγκίνηση είναι η μεγαλύτερη και τι έχω να ζήσω ακόμα... Θυμάμαι σίγουρα πώς έκλαψα μόλις την είδα κι ας είχα 39μιση πυρετό από την ταλαιπωρία. Θυμάμαι την πρώτη μας αγκαλιά και την αγκαλιά που με έκανε πιτσιρικάκι μόλις γυρνούσα από τη δουλειά στο σπίτι. Θυμάμαι έντονα την πρώτη φορά που δοκίμαζε σοκολάτα και είχε γίνει χάλια. Που έλεγε μαμά κι εγώ έλιωνα. Που της τραγούδαγα πτώμα το "Πάρε με αγκαλιά και πάμε" για να την πάρει ο ύπνος χαράματα στο Καστρί. Που την έπαιρνα από τη Νέα Υόρκη τηλέφωνο να μου πει τι θέλει να της φέρω κι εκείνη μου έλεγε "πατατάκια". Που την βαφτίζαμε στο Θέρισσο και δεν ηρεμούσε παρά μόνο στην αγκαλιά μου. Θυμάμαι τη συγκίνησή μου όταν πρωτοπήγαμε μαζί στα Χανιά και την πρώτη μας βόλτα όταν εκείνη ήταν λίγο πιο μεγάλη στην Παλιά Πόλη. Ήμασταν οι δυο μας και μυρίζαμε τ' αρώματα στις γειτονιές, κάναμε πλάκα στα πλακόστρωτα, χορεύαμε και γελούσαμε οι δυο μας. Θυμάμαι την ανησυχία μου στον πρώτο της πυρετό, τη στενοχώρια μου όταν έπρεπε να κάνει ράμματα στη μύτη παραμονή του γάμου της Τώνιας. Θυμάμαι και ιδρώνω ολόκληρη τη μέρα που μου έφυγε απ' τα χέρια στην Αμφιλοχία και πέρασε μόνη το δρόμο απέναντι - κι έχασα δέκα χρόνια απ' τη ζωή μου. Και λιώνω κάθε φορά που αποκοιμιέται στην αγκαλιά μου. θυμάμαι τη συγκίνηση στην πρώτη πρώτη παράσταση στο σταθμό. Και το κλάμα στην αποχαιρετιστήρια παράσταση από το Πορτοκάλι. Και τόσα άλλα....
Κι όμως είναι τόσο δύσκολο να είμαι μάνα. Ξέρω ότι κάνω λάθος κι ότι μπορεί και να υπερβάλλω μερικές φορές, μα δε μπορώ να ζυγίζω πάντα τις αντιδράσεις μου. Ξέρω τη θεωρία. Στην πράξη τα βρίσκω σκούρα. Ποια είναι η ισορροπία μεταξύ αυστηρότητας και σωστής καθοδήγησης; Ποια είναι τα όρια της ανεκτικότητας και της ανοχής; Πόση κατανόηση πρέπει να δείχνω; Πώς να ελέγχω πάντα τα νεύρα μου όταν έχω απέναντι ένα 8χρονο πλάσμα με γλώσσα εφήβου ώρες ώρες κι όταν λέω δέκα κι απαντάει με εκατό; Δεν ψάχνω επιστημονικές απαντήσεις και δρόμους. Όχι, αυτά τα αφήνω για τις ώρες της ψυχραιμίας, στις φουρτούνες τι γίνεται...
Αυτές τις μέρες, τις πρώτες μέρες της σχολικής χρονιάς, που τα παιδιά είναι αλαλιασμένα και το μυαλό τους ταξιδεύει σε παραλίες, διακοπές, παιχνίδια στο λάπτοπ και nintendo, εκδρομές με φίλους, τηλεόραση, νέους αστέρες της λατινικής Αμερικής και άλλα συναφή, έτσι κι η δικιά μου. Ε, πάει η πρώτη μέρα κι η δεύτερη μπορώ να πω, πάει κι η πρώτη βδομάδα και περνάμε στην επόμενη κι η μικρή αλλού απλώς. Έβαλα τις φωνές. Πολλές φωνές. Και τώρα έχω τύψεις. Και την έβλεπα που έκλαιγε και εκείνη τη στιγμή που φώναζα ένιωθα τύψεις. Ήθελα να την πάρω αγκαλιά για να μην κλαίει. Κι εκείνη σκληρή να συνεχίζει και να λέει και να κλαίει. Και δεν το έκανα τελικά. Κράτησα χαρακτήρα. Για να μη με τουμπάρει. Έτσι λέει η λογική κι έτσι έπραξα. Υπάρχει όμως κι η καρδιά. Τι να κάνω; Κι εκεί είναι που τα χάνω. Κι ας πιστεύω πώς τα παιδιά μας έχουν ανάγκη από γονείς όχι από φίλους. Κι αν το επεκτείνω, αληθινοί φίλοι είναι όσοι λένε την αλήθεια πραγματικά. Αλλά ας μην πάμε αλλού....
Με αυτά τα διλήμματα προχωράμε. Και στήνουμε την καθημερινότητά μας με τεράστια αγωνία για το τι δίνουμε στα παιδιά μας και πώς τα μεγαλώνουμε. Δεν υπάρχει συνταγή γι' αυτό. Ούτε συγκεκριμένες οδηγίες. Γι' αυτό και σ' αυτά τα νερά το κολύμπι είναι δύσκολο. Αλλά η διαδρομή, μοναδική, ασύγκριτη. Και εν τέλει νιώθω τυχερή που το ζω. Το λέω μέσα μου, το συζητώ, το μοιράζομαι κι εδώ. Θα επανέλθω σε αυτά κάποια στιγμή.
Πέρασαν 8μιση χρόνια. 8μιση καινούρια χρόνια, χρόνια μιας άλλης εποχής και μιας άλλης ζωής. Με την Μ. Είναι ρε παιδί μου σα να έχεις μια ζωή πριν και μια μετά τη μητρότητα. Άσε που πολλές φορές νιώθω πως έχω ξεχάσει πώς ήταν πριν την Μ. Την δικιά μου Μ. Είναι σα να είμαστε μαζί από πάντα.
Ξέχασα από την ώρα που την πρωτοείδα την ταλαιπωρία της γέννας και τις μικροδυσκολίες της εγκυμοσύνης. Φάνταζαν όλα τόσο μικρά κι ασήμαντα μπροστά σ' εκείνη. Ένα υπέροχο μωρό, με ένα ζωηρό βλέμμα, αεικίνητα πόδια, τεράστιο χαμόγελο, μεγάλη πατούσα κι υπέροχη μυρωδιά. Αχ αυτή η μυρωδιά....! Την έχω επιθυμήσει, το λέω!
Τι να πρωτοθυμηθώ; Ποια συγκίνηση είναι η μεγαλύτερη και τι έχω να ζήσω ακόμα... Θυμάμαι σίγουρα πώς έκλαψα μόλις την είδα κι ας είχα 39μιση πυρετό από την ταλαιπωρία. Θυμάμαι την πρώτη μας αγκαλιά και την αγκαλιά που με έκανε πιτσιρικάκι μόλις γυρνούσα από τη δουλειά στο σπίτι. Θυμάμαι έντονα την πρώτη φορά που δοκίμαζε σοκολάτα και είχε γίνει χάλια. Που έλεγε μαμά κι εγώ έλιωνα. Που της τραγούδαγα πτώμα το "Πάρε με αγκαλιά και πάμε" για να την πάρει ο ύπνος χαράματα στο Καστρί. Που την έπαιρνα από τη Νέα Υόρκη τηλέφωνο να μου πει τι θέλει να της φέρω κι εκείνη μου έλεγε "πατατάκια". Που την βαφτίζαμε στο Θέρισσο και δεν ηρεμούσε παρά μόνο στην αγκαλιά μου. Θυμάμαι τη συγκίνησή μου όταν πρωτοπήγαμε μαζί στα Χανιά και την πρώτη μας βόλτα όταν εκείνη ήταν λίγο πιο μεγάλη στην Παλιά Πόλη. Ήμασταν οι δυο μας και μυρίζαμε τ' αρώματα στις γειτονιές, κάναμε πλάκα στα πλακόστρωτα, χορεύαμε και γελούσαμε οι δυο μας. Θυμάμαι την ανησυχία μου στον πρώτο της πυρετό, τη στενοχώρια μου όταν έπρεπε να κάνει ράμματα στη μύτη παραμονή του γάμου της Τώνιας. Θυμάμαι και ιδρώνω ολόκληρη τη μέρα που μου έφυγε απ' τα χέρια στην Αμφιλοχία και πέρασε μόνη το δρόμο απέναντι - κι έχασα δέκα χρόνια απ' τη ζωή μου. Και λιώνω κάθε φορά που αποκοιμιέται στην αγκαλιά μου. θυμάμαι τη συγκίνηση στην πρώτη πρώτη παράσταση στο σταθμό. Και το κλάμα στην αποχαιρετιστήρια παράσταση από το Πορτοκάλι. Και τόσα άλλα....
Κι όμως είναι τόσο δύσκολο να είμαι μάνα. Ξέρω ότι κάνω λάθος κι ότι μπορεί και να υπερβάλλω μερικές φορές, μα δε μπορώ να ζυγίζω πάντα τις αντιδράσεις μου. Ξέρω τη θεωρία. Στην πράξη τα βρίσκω σκούρα. Ποια είναι η ισορροπία μεταξύ αυστηρότητας και σωστής καθοδήγησης; Ποια είναι τα όρια της ανεκτικότητας και της ανοχής; Πόση κατανόηση πρέπει να δείχνω; Πώς να ελέγχω πάντα τα νεύρα μου όταν έχω απέναντι ένα 8χρονο πλάσμα με γλώσσα εφήβου ώρες ώρες κι όταν λέω δέκα κι απαντάει με εκατό; Δεν ψάχνω επιστημονικές απαντήσεις και δρόμους. Όχι, αυτά τα αφήνω για τις ώρες της ψυχραιμίας, στις φουρτούνες τι γίνεται...
Αυτές τις μέρες, τις πρώτες μέρες της σχολικής χρονιάς, που τα παιδιά είναι αλαλιασμένα και το μυαλό τους ταξιδεύει σε παραλίες, διακοπές, παιχνίδια στο λάπτοπ και nintendo, εκδρομές με φίλους, τηλεόραση, νέους αστέρες της λατινικής Αμερικής και άλλα συναφή, έτσι κι η δικιά μου. Ε, πάει η πρώτη μέρα κι η δεύτερη μπορώ να πω, πάει κι η πρώτη βδομάδα και περνάμε στην επόμενη κι η μικρή αλλού απλώς. Έβαλα τις φωνές. Πολλές φωνές. Και τώρα έχω τύψεις. Και την έβλεπα που έκλαιγε και εκείνη τη στιγμή που φώναζα ένιωθα τύψεις. Ήθελα να την πάρω αγκαλιά για να μην κλαίει. Κι εκείνη σκληρή να συνεχίζει και να λέει και να κλαίει. Και δεν το έκανα τελικά. Κράτησα χαρακτήρα. Για να μη με τουμπάρει. Έτσι λέει η λογική κι έτσι έπραξα. Υπάρχει όμως κι η καρδιά. Τι να κάνω; Κι εκεί είναι που τα χάνω. Κι ας πιστεύω πώς τα παιδιά μας έχουν ανάγκη από γονείς όχι από φίλους. Κι αν το επεκτείνω, αληθινοί φίλοι είναι όσοι λένε την αλήθεια πραγματικά. Αλλά ας μην πάμε αλλού....
Με αυτά τα διλήμματα προχωράμε. Και στήνουμε την καθημερινότητά μας με τεράστια αγωνία για το τι δίνουμε στα παιδιά μας και πώς τα μεγαλώνουμε. Δεν υπάρχει συνταγή γι' αυτό. Ούτε συγκεκριμένες οδηγίες. Γι' αυτό και σ' αυτά τα νερά το κολύμπι είναι δύσκολο. Αλλά η διαδρομή, μοναδική, ασύγκριτη. Και εν τέλει νιώθω τυχερή που το ζω. Το λέω μέσα μου, το συζητώ, το μοιράζομαι κι εδώ. Θα επανέλθω σε αυτά κάποια στιγμή.
και εκείνη θα σου απαντήσει στο γλυκό-γλυκό αυτάκι σου (με ρυθμό) -σουπερμαμα μη μασάς...
ΑπάντησηΔιαγραφή