-Ξημερώνει...η μέρα απλώνει....ποια αλήθεια ξεδιπλώνει;...ψάχνεις παραμύθι αληθινό....δεν είναι πουθενά....μούδιασμα....παντού...σε μένα, σε σένα, στο όνειρο, στο θέλω, στο "σ'αγαπώ" - κι εγώ! - στο εμείς, στη βόλτα, στην Κυριακή που είναι σα Δευτέρα - τις Κυριακές, πες την αλήθεια, πάντα μελαγχολούσες μετά το μεσημέρι, στην Πρωτομαγιά που χάνεις, στο δάκρυ που προκαλείς, στους φόβους που προσκαλείς, στο σκοτάδι που αγαπάς, στο χορό που δε χορεύεις, στο φιλί που λαχταράς, στο κορμί που πληγώνεις, στη σιωπή που σου φωνάζει, στο κενό που ειναι μέσα σου και σε τρομάζει...
- I've become so numb I can't feel you there..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου