Numb...[2]

Ξημέρωμα στην Εθνική...σαν τόσα άλλα...γυρνάς...αργά αργά...χωρίς μουσική - την έχεις μέσα σου ...τι ωραία....τι ουσία μετά από τόσο καιρό...'πρόσωπο με πρόσωπο'...χωρίς 'πρέπει'....με αλήθειες - σε σοκάρουν- που δε θες να πιστέψεις...αναρρωτιέσαι ακόμα....ξαφνικά νιώθεις ένα σφίξιμο στο στομάχι, τρομάζεις, κάτι σε προσπερνά...με 1000! έλεος!....πάει, σε προσπέρασε....φώτα τριγύρω....φώτα παντού....και ταυτόχρονα σκοτάδι...όμως πριν λίγο "όλα στο φώς ριγμένα - κι όλα πυρπολημένα..."; μιλάς για τις "γέννες", για την ώρα που δημιουργείς κάτι, για τη γλυκειά κούραση και την απέραντη ικανοποίηση - κρίμα που κρατάει μόνο ένα-δυο λεπτά - που νιώθεις όταν το κοιτάζεις...φτάνεις επιτέλους, αλλά το μήνυμα δεν έφτασε ποτέ ;-)..."so lost, can't find my way"...δε νομίζω να τον βρώ ποτέ....θα ανθίζω - θα πετρώνω μετά...θα χαμογελώ και θα μουδιάζω μετα...."a lady of war - for ever"...and for whatever the forever shall be...