So....NUMB!

Είδα ένα σύνθημα στην πορεία: «Απόψε πεθαίνει ο φασισμός». Η ιστορία δείχνει ότι στις φωτιές των μηδενιστών οι φασίστες πάντα ζεσταίνονται. Ήδη τα κανάλια ζεσταίνουν τον Καρατζαφέρη...

(Από την τελευταία ανάρτηση στο www.gazikapllani.blogspot.com με τίτλο "Καταστρέφω άρα υπάρχω")

"Απόψε πεθαίνει ο φασισμός"! - πεθαίνει;;;;
Ή μασκαρεύεται;; 
150.000 στους δρόμους. Yes! Η μεγαλύτερη συγκέντρωση διαμαρτυρίας μετά την μεταπολίτευση.... ! Πόσοι ξεβολεύτηκαν από τον καναπέ και βγήκαν έξω, ναι! Μπράβο! Πρέπει....κι ας μη βγει κάτι διαφορετικό για την ώρα - γιατί δε μπορεί να γίνει κάτι διαφορετικό για την ώρα....
Ό,τι συμβαίνει θα μας κάνει να θυμώσουμε, να σφιχτούμε, να σκύψουμε, να μουδιάσουμε, αλλά κατ' ουσίαν να επαναδιαπραγματευτούμε....
Χλιδή χωρίς υποδομή, πολυτέλειες της αρπαχτής σε μια τόσο εύθραυστη επιφάνεια - με την ουσία στην αφάνεια! - γλέντια με δανεικά, ζωές σαν ψέμμα - μες στο ψέμμα(!)... so beyond control..... 
Τώρα; Τώρα πρέπει να είναι αλλιώς...
- Μα δε φταίμε όλοι ! θα μου πεις..
- Φταίμε στο βαθμό που το ανεχτήκαμε...φταίμε στο βαθμό που σιωπήσαμε...
τώρα δεν έχει επιστροφή....πρέπει να επαναπραδιαγματευτούμε με τον εαυτό μας και την πραγματικότητα.
Όμως!
Για ποιο φασισμό μιλάει το σύνθημα;
Υπάρχει χειρότερος φασισμός από το να κλείνουμε κάθε 3 και λίγο τους δρόμους; Υπάρχει χειρότερος φασισμός από το να μου κλείνεις το στόμα και τα αυτιά και να μου επιβάλεις το θυμό σου; Υπάρχει χειρότερος φασισμός από το να έρχεται ο άλλος πάνω στο αμάξι σου ενώ είσαι στο φανάρι κι επειδή θέλει να τα σπάσει να χτυπάει το χέρι του πάνω στο καπό, να φτύνει το τζάμι και να σε βρίζει που οδηγάς BMW; Αν κάτι πάθαινα εκείνο το βράδυ του Οκτώβρη ποιος θα εξηγούσε στην κόρη μου το γιατί; Ποιος θα εξηγήσει το γιατί πεθαίναν από ασφυξία 3 άνθρωποι που απλώς έκαναν τη δουλειά τους; Σε μια πορεία υπερ των δικαιωμάτων των εργαζομένων.....
Χτες βράδυ κοίταζα την κόρη μου να κοιμάται...ήρεμη...όμορφη....με τόσα πράγματα ακόμα να δει...και σκέφτηκα ότι για να την δω να τα ζει αξίζει να συνεχίσω να προσπαθώ, να φτιάχνω, να μεγαλώνω, να προσέχω.
Τι θα γίνει δε μπορώ να ξέρω.... (whatever will be will be...)...θα ξαναχαθώ στις μουσικές μου, θα κλείσω τα μάτια και θα ταξιδέψω μακριά από την ασχήμια που έχει το αδικαιολόγητο παρόν μας....