Σπίτι είναι εκεί που πίνεις τον ωραιότερο καφέ όταν ξυπνάς...έχεις τα υλικά που θέλεις...ξέρεις πού να τα βρεις...τον φτιάχνεις τον καφέ σου μόνος σου - ναι ο ωραιότερος καφές είναι αυτός που φτιάχνεις μόνος σου! -...ξέρεις πού θα κάτσεις να τον πιεις...τώρα που καλοκαιριάζει γουστάρεις το πίσω μπαλκονάκι που βλέπει τον κήπο...εκεί δίπλα απ' την κουζίνα....κι άμα έχει ξεμείνει και καμιά εφημερίδα από τις κυριακάτικες που ποτέ δεν προλαβαίνεις να διαβάσεις Κυριακή είναι η καλύτερή σου....
Προτιμάς τις καθημερινές...τις Κυριακές δεν τις ήθελες από μικρή...ειδικά τις Κυριακές τα απογεύματα....κι ακόμα πιο ειδικά τα χειμωνιάτικα απογεύματα της Κυριακής - φρίκη!
Τις καθημερινές όταν καταφέρνεις να κρατηθείς ξύπνια και φεύγει το σχολικό με την μικρή φτιάχνεις ζεστό καφέ κι απολαμβάνεις τη σιωπή....στη δίνουν τα τηλέφωνα...δε θέλεις! Θέλεις μια ώρα για σένα...χωρίς να μιλάς...χωρίς επαφή....ξέρεις ότι μετά από μια ώρα όλα θα αλλάξουν...θα είσαι πάλι στην τσίτα...ενώ τώρα...καφές, εφημερίδα και μουσικές του Χατζιδάκι....δεν έχεις καλύτερο...κι εσύ ξυπόλητη χειμώνα-καλοκαίρι! Με μια ζακέτα για την πρωινή δροσιά...
Αυτό είναι σπίτι, μάλιστα...
Σπίτι είναι κι εκεί που είναι η μάνα....εκεί που αν είσαι τυχερός σε περιμένει το παιδικό δωμάτιο - ή ό,τι έχει μείνει από αυτό...η πόρτα που ανοίγει και μυρίζει την αγκαλιά της μαμάς σου, όπως τότε...σα να μη πέρασε μια μέρα - κι ας σ' έχει τώρα εκείνη πιο πολλή ανάγκη... εκεί που πάντα υπάρχει κάτι στο φούρνο...που με το που ξυπνάς εκείνη σου έχει ετοιμάσει τον καφέ - ναι κι αυτός είναι υπέροχος καφές! ξέρει η μάνα....- εκεί εκείνη έχει μαγειρέψει 100 φαγητά από τη χαρά της που θα έρθεις κι εσύ της γκρινιάζεις κι ας γουστάρεις...που ξέρεις τι θα βρεις στα ντουλάπια κι ας έχουν περάσει πάνω από 10 χρόνια από τότε που έφυγες...που εκείνη σε περιμένει να γυρίσεις όταν βγαίνεις κι ας είσαι κι εσύ μητέρα πια...εκεί που κάθε φορά που στρίβεις τη γωνία και κοιτάζεις το παγκάκι νομίζεις ότι θα δεις κι εκείνον να καπνίζει....μα δε θα τον δεις....και συνεχίζεις...μυρίζεις τις τριανταφυλλιές, χαζεύεις το παρκάκι απέναντι, βρίζεις τον παπά που πάλι έβαλε τη λειτουργία στα μεγάφωνα, ακούς το γνώριμο γάβγισμα, χαιρετάς τη γνωστή που περνάει, κουβεντιάζεις με τη φιλενάδα της μάνας σου που μόλις μπήκε, κουτσομπολεύεις αυτούς που περνάνε, σκας στα γέλια με τα νεα που μαθαίνεις, συγκινείσαι που θυμάσαι, κυνηγάς την κόρη σου στον κήπο...
Όλα τα ίδια και τόσο διαφορετικά...κι όμως...έχεις σπίτι....έχεις δυο σπίτια...αυτό από πάντα κι αυτό που έστησες...προσπαθείς να αγαπήσεις το δεύτερο όπως το πρώτο...δεν ξέρω αν τα καταφέρνεις...
το νέο σου σπίτι όμως είναι το σπίτι του παιδιού σου... είναι ο κόσμος του, είσαι ο κόσμος του....μυρίζει τις μυρωδιές σου....κοιμάται με τα παραμύθια που του διαβάζεις...θα επιθυμεί τα φαγητά που εσύ του φτιάχνεις...θα μεγαλώνει - κι εσύ μαζί του....σε αυτό το σπίτι που γι' αυτήν το αγαπάς πολύ...απίστευτο αλλά πέρασαν 7 χρόνια και κάτι από τότε που την πρωτοπήρες αγκαλιά και το χαμόγελό της φώτισε τη ζωή σου....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου