Στα απλά είν' τα ωραία....

Ζω ήρεμα τις τελευταίες μέρες...τολμώ να πω κανονικά! Σ'αυτή τη φάση είναι το μόνο που θέλω. Δουλεύω όσες ώρες πρέπει - κι όσες δουλεύουν οι περισσότεροι άνθρωποι με "συνηθισμένες" δουλειές, ζω το παιδί μου περισσότερο - κι εκείνο λάμπει ολόκληρο!, κουράζομαι λιγότερο, διαβάζω - ναι, διαβάζω λογοτεχνία, έχω χρόνο, yes! - σερφάρω, πάω για ψώνια, οργανώνω τις διακοπές μου, μαγειρεύω κανονικές ώρες κι όχι αργά το βράδυ ή αξημέρωτα, παίζω αγωνία με την μικρή - που είναι αστέρι και με νικάει συνέχεια! - βάζω πλυντήρια και ρίχνω νερά στη βεράντα - και μετά ξυπόλητη πλατσουρίζω στα νερά κάτι που μ' αρέσει από τότε που ήμουν 5 χρονών! - τα 2 τελευταία σαββατοκύριακα είχαμε σύντομες οικογενειακές αποδράσεις κι είδαμε αγαπημένους φίλους...Τι ωραία...!
"Στα απλά είν' τα ωραία..." κι είναι ακόμα πιο ωραίο να εκτιμάς τα απλά και καθημερινά.
Παρ' όλο που ακόμα δεν έχω φύγει για πάνω από 2μιση μέρες από την Αθήνα νιώθω λίγο σαν σε διακοπές. Δεν πολυβγαίνω, δεν πίνω, δεν ξενυχτάω....απολαμβάνω το "διάλειμμα" ώσπου όλα αυτά να μου ξαναγίνουν ανάγκη. Το μόνο που μου μένει τώρα είναι να ξεμείνω κάπου κοντά στη θάλασσα, ένα με το μαγιό και τις μωβ μου σαγιονάρες από το πρωί ως το σούρουπο, να κοκκινίζω και να καίγομαι όσο οι άλλοι μαυρίζουν, να βλέπω την κόρη μου να ξεθαρρεύει όλο και πιο πολύ με τη θάλασσα, να τη μαθαίνω να αγαπάει όσα αγαπώ κι εγώ, να φεύγει η μέρα και να χαζεύω το φεγγάρι μ' ένα μπιράκι στο χέρι και να προσδοκώ την επόμενη, τόσο ίδια και τόσο διαφορετική ταυτόχρονα....
Τόσο απλά, τόσο καλά, τόσο ωραία....

Volver....

Επιστρέφω....από πού; Πού;

Άνοιξα τον υπολογιστή ...μου είχαν στείλει ένα δώρο...ένα τραγούδι-δώρο....volver....

Δεν καταλαβαίνω τα πάντα...κι όμως.....νιώθω....τόσα....και το ακούω και γράφω.....και "ταξιδεύω"...(πάλι!)

Επέστρεψα... από πού; πού; σε μένα....; μπορεί....

Volver.....

Νιώθω πιο ανάλαφρη, πιο ήσυχη, πιο ξεκάθαρη, πιο διάφανη....με διαβάζω σήμερα....-κοίτα τι μπορεί να κάνει ένα τραγούδι!!!!!!

Να επιστρέφεις...από πρόσωπα αγαπημένα.....από λίγες και γεμάτες στιγμές....νιώθεις πλήρης, υγιής, διαυγής...

Κι αγαπάς τη σκοτεινιά σου....σ' αυτή επιστρέφεις πάντα μόνο που κάτι βράδια σαν το σημερινό είναι λιγότερο δυσβάσταχτες...

Νομίζεις πως χτυπάει το τηλέφωνο κι αναστατώνεσαι....δεν θέλεις κανέναν και καμιά επαφή....δεν είναι όμως το δικό σου τηλέφωνο κι είσαι ανακουφισμένη....απόψε δε θέλεις επαφή, δε θέλεις καμιά άλλη επαφή....απόψε γιορτάζεις τη σιωπή σου....Δε βλέπεις το φεγγάρι όπως χτες να κολυμπάει στη θάλασσα....αλλά δε σε πειράζει....

Όχι απόψε....

Γύρισα....

ΥΓ: Να γύρναγες κι εσύ μαζί.....

http://www.youtube.com/watch?v=xujrW1U1hPI&feature=player_embedded

Ηλιοβασίλεμα στην Εθνική...

Ακούγεται μπανάλ και βαρετό....μια μέρα πριν ο ήλιος χανότανε μες στη θάλασσα μπροστά μου κι έβαφε τον ουρανό μενεξεδί...και πορτοκαλί...ναι: μενεξεδί και πορτοκαλί...είχα ξεχάσει την φωτογραφική μου μηχανή...έχω την εικόνα μέσα μου όμως....

Ηλιοβασίλεμα στην Εθνική...δεν έτρεχα σήμερα...τα χιλιόμετρα τα έτρωγα αργά...δεν είχα γκάζια μέσα μου....πήγαινα "αδεια"....άκουγα ωραία μουσικούλα ....και σιγά σιγά το φως της μέρας μας άφηνε...τι ωραία...ακόμα κι εκεί....ταξίδι χωρίς συνομιλίες μετά από καιρό....μόνη....χτύπαγε το κινητό...δεν είδα ποιος ήταν...έχω φτάσει εδώ και μια ώρα κι ακόμα δεν το έχω δει....και ξαναχτύπαγε......αλλά μου χάλαγε τη σιωπή....σιωπή και στο σπίτι....μελαγχολικά αλλά ωραία...είναι αυτός ο χρόνος ο κατάδικός μου που μου είχε λείψει...

Μ' ένα ποτήρι κόκκινο κρασί στο μπαλκονάκι...αυτό που με ξεκουράζει...που με ξεθυμαίνει....που με ηρεμεί....και γράφω, γράφω - για ποιον; 

Για μένα....

"Keys that jingle in your pocket, words that jangle in your head......" - μόλις πέρασε ένα αμάξι και πρόλαβα να ακούσω τον στίχο! Ακόμα και το τραγούδι που αγαπώ - κι ας με ρίχνει - ήρθε να με βρεί απόψε! Λες να είναι η βραδιά μου;

"Ιn the windmills of my mind" λοιπόν και στην υγειά μου!

Να σε βρίσκω για ώρες....

...να σε χάνω για μέρες......
Έτσι...με βρίσκω...με χάνω....είχα μέρες να γράψω...και τώρα που κάθησα δεν ξέρω αν θα μου βγει κάτι....η σκέψη μου είναι χιλιομπερδεμένη, πνιγμένη, αμήχανη. Μου λείπουν οι συνομιλητές μου...τους πήρε το καλοκαίρι ;-)
- Μα βρήκες άλλους...
Δεν είναι το ίδιο, δεν είναι οι ίδιοι...προσαρμόζομαι όμως! Το έχω μάθει καλά αυτό...να πνίγω τον πόνο μου και να τον κουβαλάω...να καταπίνω το θυμό μου και να χαμογελάω...κι από την άλλη, ευτυχώς ξεσπάω!
- Ευτυχώς!
Δε γίνεται αλλιώς...ξεκίνημα μέρας και τελείωμα νυχτερινής απόδρασης....μου λείπει η ηρεμία...ο προσωπικός χρόνος....αυτό το λίγο για μένα, για μένα μόνο - πού θα το βρω;;;;
- Θα το βρεις...ίσως να μη το θέλεις γι' αυτό δεν το βρίσκεις....
Μπορεί να είναι κι έτσι.....σπουδαίο πράγμα ο προσωπικός χώρος και χρόνος...η προσωπική ανάσα.....η βουτιά στις σκέψεις και στην αναπόληση...η αναμέτρηση με τον εαυτό σου - αν έχεις τα κότσια.....η γύμνια σου....το soundtrack το κατάδικό σου....
Τις αγαπώ αυτές τις στιγμές....τις θέλω αυτές τις στιγμές και τώρα που το γράφω συνειδητοποιώ ότι μου λείψανε και τις θέλω πίσω.
"Μοναξιά μου όλα, μοναξιά μου τίποτα..." - τραγούδι ημέρας δικό μου - κατάδικό μου...!

Summer rain....

Είναι ωραίο το αναπάντεχο της καλοκαιρινής βροχής (που τώρα τελευταία όλο και πιο συχνά κάνει την εμφάνιση της στα μέρη μας....
- γίναμε Ευρώπη!....)
Περπατούσα στη γειτονιά μου ένα πρωί, λίγο μετά τη βροχή...μύριζα τη γη....στο πρόσωπο μου πέφτανε σταγόνες που είχαν ξεμείνει στα κλαδιά των δέντρων....και γύρω μου αισθανόμουνα μια ανάσα, μια φρεσκάδα, μια ζωντάνια...

Υπάρχουν άλλα όμως αναπάντεχα που σε τσακίζουν και δεν είναι τόσο ευπρόσδεκτα όσο η καλοκαιρινή βροχούλα...είναι κάτι άλλα αναπάντεχα συμβάντα που σε διαλύουν κι άλλα που σε προβληματίζουν...
Όπως το ατύχημα της Τ....
Όμως in the end of the day λέμε "δόξα τω Θεώ!" και όλα καλά....
Και προχωράμε... όχι σκυφτοί κι αγέλαστοι...αλλά με το κεφάλι ψηλά και με χαμόγελο αισιοδοξίας!
"In the cool of the day...."

Βαρύ σαν μολύβι...

...νιώθω το κορμί μου...πόσο δύσκολο είναι τελικά να είσαι πάντα ο ψύχραιμος; Να δείχνεις ατρόμητος, ενώ στ' αλήθεια φοβάσαι...Δεν είναι κακό να φοβάσαι, αλλά να μη μοιράζεσαι το φόβο και να μην τον βγάζεις έξω είναι κάτι που σε πνίγει...Κάθομαι στο μπαλκόνι του νοσοκομείου και βλέπω όλη την Αθήνα...κάνω πλάκα με όλους όσους είμαστε εκεί...θυμάμαι φάσεις, λέω ανέκδοτα....ακούω κι άλλα ανέκδοτα και χαμογελάω...Κοιτάζω το κρεβάτι στο δωμάτιο και πάνω εκεί η μικρή μου αδερφή...ναι είναι η μικρή μου αδερφή....πηγαίνω κοντά της, δεν προσφέρω κάτι στον πόνο της, μόνο στην ψυχή της...η ανημπόρια μου να την ανακουφίσω με τρελαίνει! Δεν αντέχω όμως να την βλέπω εκεί, δεν πρέπει να είναι εκεί....
Πονάει και το περνάει κι αυτό βουβά...Εγώ θα είχα μάλλον σηκώσει τον κόσμο...ενώ την κοιτάζω φέρνω στο νου μου σκηνές από όλη μας τη ζωή...γέλια και καβγάδες, χαρές και κλάματα, φόβους κι ανασφάλειες...Μου λείπει κάθε μέρα, ναι, μου λείπει...Αλλά όταν ξέρω πως είναι καλά είμαι εντάξει. Συμβιβάζομαι...Όταν τη βλέπω εκεί που δεν πρέπει να είναι τσαλακώνομαι....Κι ύστερα πάλι λέω "δόξα τω Θεώ!" .....Αύριο θα κάνει την εγχείριση και θα πάρουν όλα το δρόμο τους. Πρέπει!
Στο τέλος της ημέρας το σώμα μου είναι βαρύ σαν μολύβι...Κι όμως δεν μπορώ να κοιμηθώ...
Holding back the years...Τραγούδι ημέρας...
- Γιατί;
Έτσι...