Βαρύ σαν μολύβι...

...νιώθω το κορμί μου...πόσο δύσκολο είναι τελικά να είσαι πάντα ο ψύχραιμος; Να δείχνεις ατρόμητος, ενώ στ' αλήθεια φοβάσαι...Δεν είναι κακό να φοβάσαι, αλλά να μη μοιράζεσαι το φόβο και να μην τον βγάζεις έξω είναι κάτι που σε πνίγει...Κάθομαι στο μπαλκόνι του νοσοκομείου και βλέπω όλη την Αθήνα...κάνω πλάκα με όλους όσους είμαστε εκεί...θυμάμαι φάσεις, λέω ανέκδοτα....ακούω κι άλλα ανέκδοτα και χαμογελάω...Κοιτάζω το κρεβάτι στο δωμάτιο και πάνω εκεί η μικρή μου αδερφή...ναι είναι η μικρή μου αδερφή....πηγαίνω κοντά της, δεν προσφέρω κάτι στον πόνο της, μόνο στην ψυχή της...η ανημπόρια μου να την ανακουφίσω με τρελαίνει! Δεν αντέχω όμως να την βλέπω εκεί, δεν πρέπει να είναι εκεί....
Πονάει και το περνάει κι αυτό βουβά...Εγώ θα είχα μάλλον σηκώσει τον κόσμο...ενώ την κοιτάζω φέρνω στο νου μου σκηνές από όλη μας τη ζωή...γέλια και καβγάδες, χαρές και κλάματα, φόβους κι ανασφάλειες...Μου λείπει κάθε μέρα, ναι, μου λείπει...Αλλά όταν ξέρω πως είναι καλά είμαι εντάξει. Συμβιβάζομαι...Όταν τη βλέπω εκεί που δεν πρέπει να είναι τσαλακώνομαι....Κι ύστερα πάλι λέω "δόξα τω Θεώ!" .....Αύριο θα κάνει την εγχείριση και θα πάρουν όλα το δρόμο τους. Πρέπει!
Στο τέλος της ημέρας το σώμα μου είναι βαρύ σαν μολύβι...Κι όμως δεν μπορώ να κοιμηθώ...
Holding back the years...Τραγούδι ημέρας...
- Γιατί;
Έτσι...