Ζω ήρεμα τις τελευταίες μέρες...τολμώ να πω κανονικά! Σ'αυτή τη φάση είναι το μόνο που θέλω. Δουλεύω όσες ώρες πρέπει - κι όσες δουλεύουν οι περισσότεροι άνθρωποι με "συνηθισμένες" δουλειές, ζω το παιδί μου περισσότερο - κι εκείνο λάμπει ολόκληρο!, κουράζομαι λιγότερο, διαβάζω - ναι, διαβάζω λογοτεχνία, έχω χρόνο, yes! - σερφάρω, πάω για ψώνια, οργανώνω τις διακοπές μου, μαγειρεύω κανονικές ώρες κι όχι αργά το βράδυ ή αξημέρωτα, παίζω αγωνία με την μικρή - που είναι αστέρι και με νικάει συνέχεια! - βάζω πλυντήρια και ρίχνω νερά στη βεράντα - και μετά ξυπόλητη πλατσουρίζω στα νερά κάτι που μ' αρέσει από τότε που ήμουν 5 χρονών! - τα 2 τελευταία σαββατοκύριακα είχαμε σύντομες οικογενειακές αποδράσεις κι είδαμε αγαπημένους φίλους...Τι ωραία...!
"Στα απλά είν' τα ωραία..." κι είναι ακόμα πιο ωραίο να εκτιμάς τα απλά και καθημερινά.
Παρ' όλο που ακόμα δεν έχω φύγει για πάνω από 2μιση μέρες από την Αθήνα νιώθω λίγο σαν σε διακοπές. Δεν πολυβγαίνω, δεν πίνω, δεν ξενυχτάω....απολαμβάνω το "διάλειμμα" ώσπου όλα αυτά να μου ξαναγίνουν ανάγκη. Το μόνο που μου μένει τώρα είναι να ξεμείνω κάπου κοντά στη θάλασσα, ένα με το μαγιό και τις μωβ μου σαγιονάρες από το πρωί ως το σούρουπο, να κοκκινίζω και να καίγομαι όσο οι άλλοι μαυρίζουν, να βλέπω την κόρη μου να ξεθαρρεύει όλο και πιο πολύ με τη θάλασσα, να τη μαθαίνω να αγαπάει όσα αγαπώ κι εγώ, να φεύγει η μέρα και να χαζεύω το φεγγάρι μ' ένα μπιράκι στο χέρι και να προσδοκώ την επόμενη, τόσο ίδια και τόσο διαφορετική ταυτόχρονα....
Τόσο απλά, τόσο καλά, τόσο ωραία....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου